Σε μας τους ανθρώπους που γράφουμε σε ιστοσελίδες μας αρέσουν πάρα πολύ οι ιστορίες και τα ανδραγαθήματα. Μας αρέσουν οι προσωπικές ιστορίες περισσότερο από τις συλλογικές. Γιατί οι συλλογικές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα βρουν τη θέση τους στη μνήμη και δεν θα ξεχαστούν. Οι προσωπικές όμως καλύπτονται από σκιά και ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος για να μην τις ρουφήξει η λήθη.
Σε αυτή την τριετία που το Αιγαίο είναι ένα νεκροταφείο ψυχών, προσωπικές ιστορίες μπορούν να βρεθούν άπειρες. Νεκρών και ζωντανών. Στους ζωντανούς για παράδειγμα αν ρωτήσεις 5.000 πρόσφυγες που βούλιαξαν οι βάρκες τους στ΄ανοιχτά και σώθηκαν, θα σου περιγράψουν όλη τη διαδρομή από το βομβαρδισμένο σπιτικό τους μέχρι τα νερά του πελάγους.
Σε αυτές τις ιστορίες θα βρεις αρκετά κοινά στοιχεία. Ένα απ΄αυτά είναι το όνομα του Κυριάκου Παπαδόπουλου. Ενός ανθρώπου που θα ήθελα πολύ να είμαι για μία μέρα, αλλά δεν ξέρω αν θα άντεχα να είμαι για παραπάνω. Δεν ξέρω αν θα είχα την ψυχική δύναμη να αφήσω την ηρεμία της ρουτίνας μου για περισσότερο. Μπορεί κι εκείνος να μην το ήξερε εκ των προτέρων.
Όταν όμως ήρθε η στιγμή της πράξης δεν έκατσε να το σκεφτεί. Έκανε τον εαυτό του να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή. Κάθε μέρα. Για τρία χρόνια τώρα. Για τρία χρόνια ήταν κάθε μέρα ετοιμοπόλεμος. Υπήρξαν και περιστατικά στα προηγούμενα χρόνια. Από το 2000 έχουν βρεθεί περιπτώσεις ναυαγίων που ο Κυριάκος φώναξε βροντερό παρών.
Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος έκανε μέχρι χθες κάτι που δεν μπορεί να μετρηθεί, κάτι που δεν μπορεί να εκτιμηθεί από κανέναν. Πώς να εκτιμήσεις 5.000 ζωές που παρέμειναν ζωές και δεν έγιναν θάνατοι; Αλλά και κάμποσους θανάτους που έγινε κάθε προσπάθεια να μην γίνουν θάνατοι. Το μόνο που μπορείς να πεις είναι ότι θα έπρεπε για κάθε σωσμένη ζωή ο Κυριάκος να κερδίζει και ένα χρόνο στο δικό του προσδόκιμο.
Παιδί προσφυγικής οικογένειας από τη Νικομήδεια και ο ίδιος, δεν θεώρησε ποτέ ως επιλογή να κάνει κάτι άλλο από το να πέφτει στο νερό με κάθε καιρό, με λίγα και πολλά μποφόρ, ώστε να σώσει τους πρόσφυγες. Όχι, όχι στη δική του βάρδια.
«Οι στιγμές της προσωπικής αδυναμίας είναι πολυτέλεια, που δεν την έχουμε. Λίγα μίλια παραπέρα υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθεια μας. Εμείς έχουμε καιρό να κλάψουμε» είχε πει στο ΑΠΕ πριν αρκετούς μήνες. Ηρωισμός για εμάς, αυτονόητο για εκείνον. Δυστυχώς, η δική του βάρδια τελείωσε.
Αυτός ο άνθρωπος που κράτησε την ανάσα του για να κρατήσει στη ζωή τόσους, έχασε τη δική του ζωή σε ηλικία 44 ετών. Από ανακοπή καρδιάς. Την ημέρα που ο φύλακας των προσφύγων πέθανε, μια βάρκα με 35 άτομα βούλιαξε στα νερά της Χίου. Αν του έδινε μια ανώτερη δύναμη την ευκαιρία να επανέλθει για μερικές ώρες στη ζωή, είμαι βέβαιος πως θα διάλεγε να τον ρίξει σε εκείνο το σημείο πριν γίνει το ναυάγιο και να τους σώσει όλους.
Ο λόγος που σήμερα όλοι μας γράφουμε γι΄αυτόν τον άνθρωπο, δεν είναι η ευκολία της ιστορίας του και το γεγονός πως θα έχει απήχηση σε όλους. Ούτε είναι απλά ένας φόρος τιμής. Είναι πάνω απ΄όλα μια ανάγκη όλων μας να προβάλλουμε τον Κυριάκο Παπαδόπουλο στην ψυχή μας. Να κοιταχτούμε μέσα μας και να πούμε «μπορείς κι εσύ να το κάνεις». Είναι όμως κι αυτό που είπα πιο πάνω.
Καμία λήθη δεν αξίζει στα όσα έκανε και στα όσα ήταν. Μόνο μνήμη για ανθρώπους σαν τον Κυριάκο. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε καλύτερα να του δώσουμε και το δικό μας μερίδιο όσων θα μας θυμούνται όταν φύγουμε. Ας ξεχάσουν εμάς. Όχι αυτόν. Ευτυχώς έχει κάνει το κουμάντο της και η Δάφνη Ματζιαράκη με το ντοκιμαντέρ της 4.1 Μίλια που πήγε πέρσι στα Όσκαρ.
https://www.youtube.com/watch?v=audaz2Jav24
Κι αν ο Παράδεισος είναι ένα αίσιο παραμύθι που λέμε μεταξύ μας για να μην αποδεχτούμε το τέλος της ψυχής, ας φτιαχτεί ένας Παράδεισος για τον Κυριάκο. Κι αν τον ρωτήσουν οι Θεοί πως θα τον ήθελε, μια θάλασσα θα ζητήσει. Χωρίς πρόσφυγες να κινδυνεύουν όμως. Αυτή τη φορά οι πρόσφυγες ας απολαμβάνουν το πέλαγος σαν ένα ταξίδι διακοπών.