Έχουμε κάνει πολλά πράγματα στην προηγούμενη ζωή μας για τα οποία έχουμε μετανιώσει.
Για κάποια εξ αυτών ευθυνόμασταν εμείς, για κάποια άλλα ευθυνόμασταν εμείς αλλά δεν το παραδεχόμαστε και για κάποια άλλα απλώς πέσαμε θύματα της εποχής ή της μόδας.
Ε, σ’ αυτή την τελευταία κατηγορία εντάσσονται και τα κουρέματα τα οποία κάναμε πιτσιρικάδες.
Πέρα λοιπόν από τις καζάκες, τα πέδιλα και τα κοτλέ παντελόνια που μας φορούσαν ετσιθελικά οι μανάδες μας, υπάρχουν και κάποια κλασικά λουκ των 90s’ για τα οποία ευχαρίστως θα καίγαμε φωτογραφίες των παιδικών και των εφηβικών μας χρόνων.
Όπως, για παράδειγμα, τα εξής:
Καπελάκι
Ξεκίνησε ως μόδα και κατέληξε ως μάστιγα! Δεν υπήρχε κεφάλι αγοριού στα μέσα της δεκαετίας του ’90, το οποίο να μην απέκτησε (έστω και για ένα μικρό διάστημα) το πιο must λουκ της εποχής. Σαν να ήταν υποχρεωμένες, οι μανάδες το επέλεγαν μαζικά για τα βλαστάρια τους, με αποτέλεσμα στις αυλές των σχολείων να παρατηρούνται υψηλά ποσοστά συγκέντρωσης κρανίων, τα οποία έμοιαζαν να έχουν κουρευτεί με κατσαρόλα από πάνω.
Χωρίστρα
Έχει γίνει ξανά της μόδας πλέον. Όλο και περισσότεροι επιλέγουν τον διαδρομάκο που διχοτομεί την καυκάλα τους με ποσοστό μεγαλύτερο υπέρ της μιας πλευράς. Μόνο που η χωρίστρα εκείνης της εποχής ήταν (το) κάτι άλλο. Ήτανε πιο στιβαρή. Πιο πατικωμένη. Λες κι είχε περάσει γενναία γλειψιά αγελάδας από πάνω. Μακράν του δεύτερου το πιο «φλώρικο» χτένισμα και σε συντριπτικό ποσοστό η προτίμησή του από λιλιπούτειους κονιόρδους και απουσιολόγους.
Καρφάκια
Άλλη παράκρουση αυτή! Το ίδιο δημοφιλής με το «καπελάκι», αλλά ελαφρώς πιο αλανιάρικη, η συγκεκριμένη επιλογή απαιτούσε μια απαραίτητη προϋπόθεση: Άφθονο ζελέ του ψιλικατζίδικου (τις ευεργετικές συνέπειες του οποίου για τη σημερινή κατάσταση του κρανίου μας έχουμε αναλύσει σε άλλο πόνημα). Εννοείται ότι ήταν πάντοτε wet look και -πέρα από τα αγόρια- ήταν μόδα και σε μεγαλύτερους άνδρες, όπως ο Βασιλομπίλαρος Δημητριάδης.
Φράχτης
Πιθανότατα το πιο απαράδεκτο όλων. Αδιάψευστη ένδειξη βλαχομαγκιάς και απαραιτήτως συνοδευόμενο από σκολαρίκι με χαλκά, πέρασε στην ιστορία ως trademark καγκουρίλας. Ποτέ και κανείς δεν κατάλαβε γιατί θεωρήθηκε ωραία ιδέα το όργωμα του κεντρικού μέρους του κεφαλιού (ακόμα και ως το σημείο ξούρας) και η περίφραξή του με σμιγμένες τρίχες, που το ‘καναν να δείχνει σαν παρατημένο αγροτεμάχιο στο οποίο βοσκάνε αμνοερίφια.
Μοϊκάνα
Φουλ ανατρεπτικό και τέρμα αντισυμβατικό, καθιερώθηκε ως στιλιστικό μήνυμα αντίρρησης. Με έμπνευση τους πανκ, αμέτρητα εφηβικά κεφάλια υιοθέτησαν την τριχωτή μπαντανόβουρτσα που χώριζε τα (ξουρισμένα) δυο τμήματα. Στη λιγότερο σκληρή εκδοχή του, εμφανίστηκε και με τσουλούφι (αντί της περικεφαλαίας), το οποίο έπαιρνε πρωτοβουλίες πάνω στο τρυγημένο κρανίο και χρειαζόταν συνεχή επανατοποθέτηση με το χέρι από τον κάτοχο.
