Έλεγες- θυμάσαι;- πως αυτή είναι η τελευταία πίστα που θα έπαιζες και μετά, «στο λόγο μου, μαμά», θα πήγαινες μέσα για το Κυριακάτικο τραπέζι με την οικογένεια, η οποία σε περίμενε να ξεκολλήσεις από την τηλεόραση από την Παρασκευή που τελείωσες το σχολείο κι έπιασες το χειριστήριο.
Εντάξει, είχες καλή δικαιολογία: μόλις είχε βγει το Crash Bandicoot το 2 (“Cortex Strikes Back”) και δεν μπορούσες με τίποτα να περάσεις το κομμάτι στη σπηλιά, εκεί που τα ΤΝΤ παραφυλούσαν σε κάθε στροφή κι έκαναν το κορμί σου να εκρήγνυται.
Εκείνες οι εκρήξεις προκαλούσαν, ταυτόχρονα, κι έκρηξη αδρεναλίνης, πεισμώνοντάς σε ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείς κάποιες εκφράσεις για τον Cortex που δε «συμβάδιζαν» και τόσο με την ηλικία σου (περιληπτικά, τον απειλούσες πως θα βρεις που μένει η μητέρα του και τότε θα βρεις τον τρόπο να γίνεις ο πατριός του).
Σε καταλαβαίνουμε απόλυτα: όλοι όσοι ζήσαμε την επανάσταση του πρώτου PlayStation έχουμε περάσει τα ίδια (αν κι εμείς, μεταξύ μας, γουστάραμε περισσότερο την αδερφή του Cortex).
Γιατί όπως ορθά τονίζουν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι «Σαν τη Χαλκιδική και το πρώτο PlayStation, δεν έχει».
Και υπάρχουν 6 πολύ καλά επιχειρήματα για να τεκμηριωθεί το δεύτερο σκέλος της ρήσης.
Το πρώτο PlayStation, λοιπόν, ήταν το μεγαλύτερο κόλλημα που έχουμε φάει ποτέ επειδή…
1) Άλλαξε τον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών: Μέχρι τότε είχαμε το Atari, το Sega Genesis και το Mega Drive, το Super Nintendo Entertainment System ή το Gameboy. Όλα τους έπαιρναν κασέτες. Το PlayStation, όμως, έπαιρνε CD ρε φίλε! Ψάρωνες και μόνο που έβλεπες το πορτάκι να σηκώνεται…
2) Γιατί μπορούσες να βάλεις μουσική: Το 1995 που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα αν ήθελες, φερ’ ειπείν, ν’ ακούσεις τίμιο Γιώργο Νταλάρα να ερμηνεύει Μαντόνα (το ’χει κάνει και αυτό, έναν χρόνο μετά το «Beat it κι ακόμα 11: ο Γιώργος Νταλάρας σε 12 εκτελέσεις- φωτιά τραγουδιών του Μάικλ Τζάκσον»), αγόραζες την κασέτα ή τα, καινούρια τότε, CD και τα «έπαιζες» στο κασετόφωνο.
Με το PlayStation, όμως, μπορούσες πλέον να βάλεις τα CD και ν’ ακούσεις από την τηλεόραση τον αγαπημένο σου Τριαντάφυλλο Βασίλη Παπακωνσταντίνου και, μάλιστα, είχες τη δυνατότητα να βάλεις τα τραγούδια με όποια σειρά ήθελες.
Πώς να μην κοιτάξεις μετά την κονσόλα και να της πεις «Ρε μπαγάσα…»;
https://www.youtube.com/watch?v=D0JA5vz8O3E
3) Γιατί είχε τα καλύτερα γραφικά: Εντάξει, εν έτει 2017 βλέπουμε εκείνα τα κινούμενα τετράγωνα ανθρωπάκια και γελάμε, αλλά το να παίζεις Pro 1998 τότε και να βλέπεις τον Ρομπέρτο Κάρλος (εντάξει, όχι με αυτό το όνομα- είχανε θέματα και με τα δικαιώματα: τον Rbrto Ralcos) να ετοιμάζεται να εκτελέσει φάουλ από τα 40 μέτρα, ήταν κάτι σαν Αποκάλυψη- κι όχι μονάχα του Ιωάννη.
4) Γιατί μπορούσες να το «σπάσεις»: Καλό, χρυσό, άγιο το PlayStation, όμως για ν’ αγοράσεις τα παιχνίδια του έπρεπε είτε το επίθετό σου να ξεκινάει από «Ω» και να τελειώνει σε «νάσης» είτε να είχες δύο υγιέστατα νεφρά, τα οποία ήσουν πρόθυμος να πουλήσεις έναντι αδρής αμοιβής.
Όλ’ αυτά, όμως, μέχρι να βρουν τον τρόπο τα nerd τζιμάνια να το «σπάσουν», βάζοντάς του ένα τσιπάκι το οποίο σου έδινε τη δυνατότητα ν’ αγοράζεις αντιγραφές που κόστιζαν ένα πεντακοσάρικο (δραχμές- θα τα πούμε αναλυτικά άλλη φορά αυτά. Πάντως, για όσους είστε εκεί γύρω στα 20, «δραχμές» ήταν το εθνικό μας νόμισμα).
Έτσι, πήγαινες στη γιαγιά και τον παππού, κλαιγόσουν λίγο και έπαιρνες το πεντοχίλιαρο (γιαγιάδες με ΠΑΣΟΚ: 5000 δραχμές, γιαγιάδες με ΣΥΡΙΖΑ: τράκα στον εγγονό) και μετά σήκωνες το τηλέφωνο και θύμιζες Βουγιουκλάκη στη «Μοντέρνα Σταχτοπούτα»:
«Με ακούτε Κυρ- Στέφανε; Ναι, βάλτε και το Grand Turismo και το Metal Gear Solid και το Tomb Raider και το NBA LIVE 99 και…»
5) Γιατί σε έφερνε κοντά με τους φίλους σου: Μοιάζει παράδοξο, μιας και τα videogames συνήθως αποξενώνουν τα παιδιά και τα κάνουν να μιλάνε- έχοντας… χαζέψει από τις πολλές ώρες μπροστά στο χαζοκούτι- πιο αργά κι από τον Βασίλη Τσιάρτα, όμως για εμάς τότε το Σάββατο ήταν ευκαιρία για σύσφιξη σχέσεων.
Μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι του Γιάννη, βάζαμε τη «γωνία» για να μπορούν να παίξουν πάνω από 2 άτομα ταυτόχρονα, ρίχναμε το World Cup 1998 στο PlayStation και χωριζόμασταν σε ομάδες, πειράζοντας ο έναν τον άλλον (τον άχρηστο τον Γιώργο, κατά βάση, που ακόμα και μετά από 300 ματς μπέρδευε την σέντρα με το σουτ και πατούσε λάθος κουμπιά).
Α, ναι: και καπάκια το απόγευμα πηγαίναμε στο ανοιχτό της γειτονιάς για να παίξουμε ένα μονάκι.
Κι έπειτα άλλο ένα.
Κι άλλο ένα.
6) Γιατί ήταν ο πρώτος έρωτας:… και παντοτινός. Όσοι είστε γεννημένοι στα 80s ξέρετε ότι η πρώτη αληθινά καλή παιχνιδομηχανή ήταν αυτή- το PlayStation 1. Και, γι’ αυτό, όταν αναγκαστήκαμε να την ανεβάσουμε στο πατάρι παίρνοντας το 2, αισθανθήκαμε σα να προδίδουμε τον έρωτα της ζωής μας.
Με την «αναβάθμιση» κλειδώθηκαν στο χρονοντούλαπο της ηλεκτρονικής ιστορίας οι αγαπημένες μας αναμνήσεις και, μαζί τους, ένα μεγάλο μέρος της παιδικής αθωότητας.
Όπως εκείνη τη φορά που παίζοντας FIFA 99 στο δύσκολο, είχες βάλει γκολ με τον Μπατιστούτα στις καθυστερήσεις, πήρες τον τίτλο στο Καμπιονάτο και άρχισες να τρέχεις σαν παλαβός μέσα στο σπίτι.
Το θυμάσαι σα να ήταν χθες, έτσι δεν είναι;
