Το τίμημα της νίκης ήταν βαρύ. Ο MVP της regular season και μεγάλος πρωταγωνιστής των πέντε πρώτων τελικών, δεν θα έπαιζε στον επόμενο και αν χρειαζόταν ούτε στον μεθεπόμενο. Όταν στα τέλη του τρίτου 12λεπτου σωριαζόταν στο παρκέ με γυρισμένο τον αστράγαλο, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ ένιωσε ότι το ταξίδι στην ανατολική ακτή, δύο ημέρες αργότερα, ήταν εξαιρετικά αμφίβολο. Η σειρά των Λέικες με τους Φιλαδέλφεια 76ers στους τελικούς του 1980 ήταν στο 2-2 και έπρεπε τουλάχιστον να διασφαλίσει το προβάδισμα. Τη στιγμή που έφευγε, υποβασταζόμενος, για τα αποδυτήρια, στο «Forum» απλώθηκε παγωμάρα.
Ο Τζαμπάρ είχε σκοράρει ήδη 26 πόντους και οι Λέικερς είχαν προβάδισμα δύο πόντων. Μέχρι το τέλος του 12λεπτου το +2 έγινε +8 με έξι πόντους και μία ασίστ του πιτσιρικά Μάτζικ Τζόνσον. Η Φιλαδέλφεια όμως είχε φτάσει στους τελικούς σε καταπληκτική κατάσταση και δεν είχε καμία διάθεση να παραδοθεί.
Η παρέα των Τζούλιους Έρβινγκ, Ντάριλ Ντόουκινς, Μορίς Τσικς, Λίονελ Χόλινς και Μπόμπι Τζόουνς είχε «σκουπίσει» τους πρωταθλητές Ουάσινγκτον Μπούλετς και στους τελικούς της ανατολής διέλυσε (4-1) με μειονέκτημα έδρας τους Σέλτικς, που είχαν το καλύτερο ρεκόρ της σεζόν, ενισχυμένοι με τον «rookie της χρονιάς» Λάρι Μπερντ.
Με μπροστάρη τον Έρβινγκ (που ειρήσθω εν παρόδω στο 4ο ματς της σειράς είχε «ζωγραφίσει» εκείνο το ανάποδο lay-up, μία από τις πιο φημισμένες κινήσεις στην ιστορία του αθλήματος), η Φιλαδέλφεια ροκάνισε τη διαφορά.
Ο Τζαμπάρ πέταξε τον πάγο από το πόδι και επανήλθε, σχεδόν κουτσός, στο παρκέ. Σε αυτή την κατάσταση πέτυχε άλλους 14 πόντους (!), συμπεριλαμβανομένου του καθοριστικού γκολ-φάουλ 33’’ πριν από το τέλος, που διαμόρφωσε το 106-103.
Οι Λέικερς νίκησαν τελικά με 108-103, αλλά το timing δεν ήταν κατάλληλο για πανηγυρισμούς. Ήξεραν ότι παρά το υπέρ τους 3-2, δεν ήταν πια το φαβορί των τελικών. Ο παίκτης που είχε τεθεί νοκ-άουτ ήταν ο ορισμός του σούπερσταρ. Ένα σκιάχτρο και στις δύο πλευρές του παρκέ, με μέσο όρο στα πέντε πρώτα ματς – κρατηθείτε – 33,4 πόντους, 13,6 ριμπάουντ, 3,2 ασίστ και 4,6 κοψίματα!
Στο αεροδρόμιο του Λος Αντζελες, λίγο πριν από την αναχώρηση των Λέικερς για τη Φιλαδέλφια, ο κόουτς της ομάδας, Πολ Γουέστχεντ, συνομιλούσε με τους δημοσιογράφους, εμφανώς προβληματισμένος. Η κουβέντα αφορούσε φυσικά τη μεγάλη απώλεια και το σε ποιο βαθμό θα ήταν δυνατό να καλυφθεί το κενό.
Ένας 20χρονος, τον πλησίασε φορώντας το διάπλατο χαμόγελο, που θα γινόταν αργότερα σύμβολο… μαγείας στον κόσμο του NBA. «Never fear, E.J. is here!», του είπε, χτυπώντας του, φιλικά τον ώμο. Φιλικά, αλλά με το θράσος ενός παίκτη που είχε φάει με το κουτάλι παιχνίδια που κρίνουν τίτλους.
Ο… θρασύς 20χρονος γνώριζε βέβαια ήδη ότι θα ήταν αυτός που του έλαχε ο κλήρος να μετριάσει το τεράστιο κενό. Αυτό που για άλλον θα ήταν ασήκωτο φορτίο, για εκείνον έμοιαζε με βόλτα στο πάρκο. Η πρόκληση τον είχε συνεπάρει. Στο αεροπλάνο δεν δίστασε μάλιστα να πάρει τη θέση του Τζαμπάρ!
Μα πως (;), δεν ήταν μόνο ο rookie της ομάδας, αλλά και ο πλέι-μέικερ αυτής! Ήταν απλώς υπερφιάλος ή είχε πάρει ψηλά τον αμανέ επειδή είχε ήδη… μετονομαστεί;
Από το high School κιόλας, όταν ως 15χρονος έκανε πλάκα στους 18χρονους, έχοντας σε ένα παιχνίδι 36 πόντους, 16 ασίστ και 18 ριμπάουντ, ο τοπικός Τύπος του κόλλησε το προσωνύμιο «Magic». Στις 16 Μαΐου του 1980 θα μάθαινε όλος ο κόσμος πόσο διορατικός ήταν ο δημοσιογράφος Φρέντ Στάμπλεϊ.
Ο Τζόνσον είχε εγκαταλείψει νωρίτερα το κολλέγιο για να παίξει από τα 20 στο NBA. Διαγωνίστηκε για το βραβείο του rookie της χρονιάς, διαπρέποντας από την πρώτη σεζόν του με μ.ο. 18 π., 7,3 ασ. και 7,7 ριμπ. Εκείνο το βράδυ όμως, στο Σπέκτρουμ της Φιλαδέλφια, ο πιτσιρικάς δεν θα ανέβαζε μόνο το δικό του παιχνίδι σε άλλο επίπεδο. Μέσω της προσωπικής ραψωδίας του, θα ανέβαινε επίπεδο το ίδιο το άθλημα.
Αν και 11 πόντους κοντύτερος από τον θρυλικό Καρίμ, ο Βενιαμίν της ομάδας ξεκινάει στη θέση «5». Την πρώτη φορά που ποστάρει δείχνει ότι έχει πάρει πολύ ζεστά το ρόλο του, τελειώνοντας τη φάση με hook αλά Τζαμπάρ. Κανείς «ανατολικός» βέβαια δεν έχει πιστέψει ακόμα ότι είναι δυνατόν να τελειώσουν τη σειρά οι Λέικερς στο «Σπέκτρουμ», χωρίς τον κορυφαίο του κόσμου στη σύνθεσή τους.
«See you in L.A. for Game 7», φωνάζει ξανά και ξανά το κοινό στους φιλοξενούμενους. Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν όμως; Ο κορυφαίος του κόσμου ήταν εκεί…
Ο Μάτζικ ούτε άκουγε, ούτε… έβλεπε (αντίπαλο στο παρκέ). Στο «5» δεν έμεινε πολύ. Ή μάλλον ανέβαινε όποτε το έκρινε σκόπιμο. Προϊόντος του χρόνου δεν είχε θέση και συγκεκριμένο ρόλο. Έπαιξε από το «1» έως το «5» ξανά και ξανά, ξεδιπλώνοντας το χάρισμα του πιο εγκεφαλικού παίκτη που έπιασε ποτέ την πορτοκαλί μπάλα.
Οι 76ers πάσχιζαν να βρουν αντίδοτο, βλέποντας τον να δημιουργεί από κάθε πιθανό πόστο ανισορροπία στην άμυνα τους. Στο τέλος παρακαλούσαν να είχε παίξει ο Τζαμπάρ…
Ο Μάτζικ ήταν παντού. Μια ορχήστρα μόνος του.Ήταν το βράδυ που οι προπονητές αναθεώρησαν όσα ήξεραν (και δίδασκαν). Ένας 20χρονος είχε καταρρίψει θέσεις και ρόλους με τέτοιο τρόπο, που η θεωρητική προσέγγιση για το άθλημα θα γραφόταν ξανά από την αρχή.
Στην πιο all-around εμφάνιση στην ιστορία των τελικών του NBA, ο Τζόνσον τελείωσε το ματς με 42 πόντους, 15 ριμπάουντ, 7 ασίστ και 3 κλεψίματα! Είχε 60% στα δίποντα και 14/14 βολές, ενώ έδωσε τη χαριστική βολή στους 76ers, μετατρέποντας το +2 και +16 (107-123) με 9 πόντους στο τελευταίο πεντάλεπτο.
Οι Λέικερς κατέκτησαν το παρθενικό πρωτάθλημα ύστερα από οχτώ χρόνια, ενώ ο Μάτζικ έγινε ο πρώτος και ο τελευταίος rookie που κατέκτησε τον τίτλο του MVP σε σειρά τελικών. Είχε σε αυτήν 21,5 π., 11,2 ριμπάουντ, 8,7 ασ. και 2,7 κλεψ.
Η αγκαλιά του Καρίμ-Αμπντούλ Τζαμπάρ, πίσω στο Forum, στη βραδιά – φιέστα για την κατάκτηση του τίτλου, έμοιαζε με παράδοση σκυτάλης. Η εποχή του show-time είχε μόλις ξεκινήσει. «Το μαγικό» άγγιγμα του πιο επιδραστικού παίκτη στην ιστορία του μπάσκετ, θα εκτίνασσε σε πρωτόγνωρα έως τότε επίπεδα τη δημοφιλία του αθλήματος.
Το «φαινόμενο» Μάικλ Τζόρνταν θα ολοκλήρωνε τη δουλειά, ήταν ο θρύλος των Λέικερς όμως αυτός για χάρη του οποίου θα έπρεπε να επινοηθεί ο όρος… total basket.