Το 2018 έφυγε και τις τελευταίες μέρες του πήξαμε στις λίστες απολογισμού – ποιος θα το περίμενε. Φυσικά, αυτή είναι μια από τις πιο αγαπημένες συνήθειες όλων όσων γουστάρουν να βλέπουν σινεμά: οι λίστες με τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς είναι από τα μεγαλύτερα φετίχ όλων των κινηματογραφόφιλων όλου του κόσμου.
Και επειδή συνήθως οι λίστες αυτές περιλαμβάνουν τις καλύτερες ταινίες μιας χρονιάς που μόλις πέρασε, ας γίνει μια φορά και κάτι αντίστροφο: ας μιλήσουμε για τις χειρότερες ταινίες του 2018!
Ακολουθεί το top-5 των χειρότερων ταινιών της χρονιάς (ξεκινώντας από την καλύτερη των χειρότερων προς την χειρότερη των χειρότερων) σε μια λίστα που είναι πέρα για πέρα υποκειμενική προφανώς:
05. «Η Συμμορία των 8» του Γκάρι Ρος
Να το διευκρινίσουμε: η χολιγουντιανή στροφή που θέλει να καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο στα τεκταινόμενα των ταινιών εκπρόσωποι κοινωνικών ομάδων που μέχρι πρότινος ήταν στο περιθώριο, είναι μια προοδευτική στροφή – μόνο κάποιος συντηρητικός θα έλεγε το ανάποδο.
Υπό μια προϋπόθεση: πως οι χαρακτήρες των ταινιών αυτών και φυσικά το περιβάλλον στο οποίο καλούνται να δράσουν είναι αποτελέσματα αληθινής μυθοπλασίας και όχι διεκπαιρεωτικής κορεκτίλας. Τότε, έχουμε να κάνουμε με το τέλειο αντι-παράδειγμα: αυτό είναι η «Συμμορία των 8».
Ένα σίκουελ και ταυτόχρονα spin off ενός ανδροκρατούμενου franchise που εκτός από το να εκπληρώνει εξόφθαλμα εξαναγκαστικά το χρέος να θυλυκοποιήσει το σύμπαν στο οποίο βρίσκεται δεν κάνει απολύτως τίποτα άλλο. Δεν έχει σενάριο, δεν έχει αληθινούς χαρακτήρες, δεν έχει ρυθμό, δεν έχει καν το χαρακτηριστικό στυλ του franchise.
Kυριολεκτικά, η «Συμμορία των 8» δεν έχει τίποτα: μόνο γυναίκες στους βασικούς χαρακτήρες. Και αυτό είναι το πρόβλημα: δεν ενδιαφέρεται να έχει τίποτα άλλο. Είναι κρίμα αλλά έχουμε να κάνουμε με το τέλειο αίσχος.
04. «Η πιο σκοτεινή ώρα» του Τζο Ράιτ
Πόσο κρίμα ένας τόσο μεγάλος ηθοποιός να ξεφτιλίζεται σε τέτοιες αστειότητες απλά για ένα Όσκαρ. Σε έναν σοβαρό κόσμο αυτή η ταινία θα αποτελούσε μια αρνητική παρένθεση για τον Γκάρι Όλντμαν – αλλά ο κόσμος στον οποίο ζούμε έχει πλεόνασμα ασοβαρότητας.
Υποτίθεται πολιτική ταινία αλλά στην πραγματικότητα ένα κάτι-σαν-disney biopic του Τσόρτσιλ, εξιδανικευμένο μέχρι αηδίας και μπουχτισμένο από αυτή την απάλευτη τάση των Βρετανών να προσδίδουν «ζεστασιά» στις μυθοπλασίες του εθνικού τους περιβάλλοντος, η (τρομακτικά φωτεινή στην πραγματικότητα) «πιο Σκοτεινή ώρα» θα έκανε ακόμα και τον ίδιο τον Τσόρτσιλ να κάνει facepalm παρακολουθώντας την.
03. «Mandy» του Πάνου Κοσμάτου
02. «Mortal Engines» του Κρίστιαν Ρίβερς
01. «Τhe house that Jack built» του Λαρς Φον Τρίερ
