Το 2018 έφυγε και τις τελευταίες μέρες του πήξαμε στις λίστες απολογισμού – ποιος θα το περίμενε. Φυσικά, αυτή είναι μια από τις πιο αγαπημένες συνήθειες όλων όσων γουστάρουν να βλέπουν σινεμά: οι λίστες με τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς είναι από τα μεγαλύτερα φετίχ όλων των κινηματογραφόφιλων όλου του κόσμου.
Και επειδή συνήθως οι λίστες αυτές περιλαμβάνουν τις καλύτερες ταινίες μιας χρονιάς που μόλις πέρασε, ας γίνει μια φορά και κάτι αντίστροφο: ας μιλήσουμε για τις χειρότερες ταινίες του 2018!
Ακολουθεί το top-5 των χειρότερων ταινιών της χρονιάς (ξεκινώντας από την καλύτερη των χειρότερων προς την χειρότερη των χειρότερων) σε μια λίστα που είναι πέρα για πέρα υποκειμενική προφανώς:
05. «Η Συμμορία των 8» του Γκάρι Ρος
Να το διευκρινίσουμε: η χολιγουντιανή στροφή που θέλει να καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο στα τεκταινόμενα των ταινιών εκπρόσωποι κοινωνικών ομάδων που μέχρι πρότινος ήταν στο περιθώριο, είναι μια προοδευτική στροφή – μόνο κάποιος συντηρητικός θα έλεγε το ανάποδο.
Υπό μια προϋπόθεση: πως οι χαρακτήρες των ταινιών αυτών και φυσικά το περιβάλλον στο οποίο καλούνται να δράσουν είναι αποτελέσματα αληθινής μυθοπλασίας και όχι διεκπαιρεωτικής κορεκτίλας. Τότε, έχουμε να κάνουμε με το τέλειο αντι-παράδειγμα: αυτό είναι η «Συμμορία των 8».
Ένα σίκουελ και ταυτόχρονα spin off ενός ανδροκρατούμενου franchise που εκτός από το να εκπληρώνει εξόφθαλμα εξαναγκαστικά το χρέος να θυλυκοποιήσει το σύμπαν στο οποίο βρίσκεται δεν κάνει απολύτως τίποτα άλλο. Δεν έχει σενάριο, δεν έχει αληθινούς χαρακτήρες, δεν έχει ρυθμό, δεν έχει καν το χαρακτηριστικό στυλ του franchise.
Kυριολεκτικά, η «Συμμορία των 8» δεν έχει τίποτα: μόνο γυναίκες στους βασικούς χαρακτήρες. Και αυτό είναι το πρόβλημα: δεν ενδιαφέρεται να έχει τίποτα άλλο. Είναι κρίμα αλλά έχουμε να κάνουμε με το τέλειο αίσχος.
04. «Η πιο σκοτεινή ώρα» του Τζο Ράιτ
Πόσο κρίμα ένας τόσο μεγάλος ηθοποιός να ξεφτιλίζεται σε τέτοιες αστειότητες απλά για ένα Όσκαρ. Σε έναν σοβαρό κόσμο αυτή η ταινία θα αποτελούσε μια αρνητική παρένθεση για τον Γκάρι Όλντμαν – αλλά ο κόσμος στον οποίο ζούμε έχει πλεόνασμα ασοβαρότητας.
Υποτίθεται πολιτική ταινία αλλά στην πραγματικότητα ένα κάτι-σαν-disney biopic του Τσόρτσιλ, εξιδανικευμένο μέχρι αηδίας και μπουχτισμένο από αυτή την απάλευτη τάση των Βρετανών να προσδίδουν «ζεστασιά» στις μυθοπλασίες του εθνικού τους περιβάλλοντος, η (τρομακτικά φωτεινή στην πραγματικότητα) «πιο Σκοτεινή ώρα» θα έκανε ακόμα και τον ίδιο τον Τσόρτσιλ να κάνει facepalm παρακολουθώντας την.
03. «Mandy» του Πάνου Κοσμάτου
Είναι αγαπημένες οι cult ταινίες αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: το cult δεν είναι είδος, είναι αίσθηση που απορρέει αυθόρμητα. Υπό αυτή την έννοια, ελάχιστα πράγματα είναι πιο γελοία στο σινεμά από το να προσπαθείς να γυρίσεις μια cult ταινία: πολύ απλά αυτό δεν γίνεται.
Το «Mandy» του Κοσμάτου, μια ανέμπνευστη παπάντζα που κάνει νούμερο ένα κανόνα της ύπαρξής της την τόσο αντι-κινηματογραφική μεθοδολογία: «το στυλ πάνω από το περιεχόμενο», είναι μια ταινία που θέλει να γίνει με το ζόρι cult και προκειμένου να πραγματοποιήσει τον διακαή της πόθο αγνοεί ξεδιάντροπα κάθε πρόσχημα οφείλει να έχει ακόμα και η χειρότερη ταινία.
Τρομακτική έλλειψη προσανατολισμού πλασαρισμένη ως «άποψη», ξεδιάντροπη αντιγραφή του σινεμά του Λιντς στο πρώτο μισό, ξεδιάντροπη αντιγραφή του Ταραντίνο να αντιγράφει grindhouse σινεμά στο δεύτερο μισό, ένας Νίκολας Κέιτζ που για περίπου χιλιοστή φορά τα τελευταία τρία χρόνια αυτοσαρκάζεται αναφορικά με το πόσο κακός ηθοποιός είναι, μια δίωρη αποθέωση του τίποτα που μας χτυπάει καμπανάκι για το ότι πρέπει να πάψουμε να ανεχόμαστε ως κινηματογραφικό στιλ το τίποτα.
02. «Mortal Engines» του Κρίστιαν Ρίβερς
Η αλήθεια είναι πως σε αυτή τη δεκάδα θα μπορούσαν να μπουν μπόλικες ταινίες και κάμποσες διεκδικούσαν μια θέση για όλη τη χρονιά. Το «Mortal Engines» ωστόσο μπορεί να περηφανεύεται πως όχι μόνο μπήκε στην δεκάδα βγαίνοντας στο σινεμά μόλις τον τελευταίο μήνα της χρονιάς, όχι μόνο το έκανε με χαρακτηριστική ευκολία αλλά πλασαρίστηκε και στην δεύτερη θέση!
Ναι, μιλάμε για τόσο κακή ταινία και μάλιστα τόσο απατεωνίστικη που επιχείρησε να διαφημιστεί ως ταινία του Πίτερ Τζάκσον μπας και την δει κάνας άνθρωπος – με άλλα λόγια είχε επίγνωση για το πόσο κακή ταινία ήταν, έτσι;
Άθλιο σενάριο, τραγικές ερμηνείες, σκηνοθεσία για να γελάει ο κόσμος, προκλητική αδιαφορία για την δόμηση ατμόσφαιρας, μια αληθινή ξεφτίλα για το είδος του streampunk και ίσως και του σινεμά εν γένει, αν το 2019 μας βρει με κάθε κόπια της στην πυρά όλα θα είναι λίγο καλύτερα το νέο έτος.
01. «Τhe house that Jack built» του Λαρς Φον Τρίερ
Σεξιστής, συντηρητικός, ρηχός και ατάλαντος καλλιτέχνης γκρινιάζει που η πολιτική ορθότητα τον καταπιέζει και δεν μπορεί πια να εκφράσει ελεύθερα τους ρατσισμούς του και έτσι, θεωρεί χρήσιμο να βγάλει άλλο ένα μισογύνικο αυτοαναφορικό σκουπίδι υπό μορφή horror αλληγορίας για να μας πείσει ότι τον έχουμε παρεξηγήσει.
Κάθε ηλίθιο επιχείρημά του τελικά είναι η απόδειξη πως μόνο παρεξηγημένα δεν είναι τα σκουπίδια που έχει στο περιορισμένο μυαλό του και κάθε προσπάθειά του να μιλήσει λίγο ευρύτερα τεκμηριώνει την έλλειψη ταλέντου του να μετασχηματίσει τις «απόψεις» του σε κανονική κινηματογραφική γλώσσα.
Διακατέχεται και από την μεγαλομανία του auteur που θα κάνει μια βόλτα από ένα είδος σινεμά και θα το καθορίσει γιατί είναι πολύ γ@μάτος για να χωρέσει σε καλούπια αλλά ευτυχώς το είδος (το horror στην προκειμένη περίπτωση) τον ξερνάει γελώντας μαζί του που νόμιζε πως μπορούσε να σταθεί δίπλα στους μεγάλους του genre ως κάτι παραπάνω από χαζός τουρίστας.
Υπογράφει τουλάχιστον το σκουπίδι της χρονιάς, κάτι είναι και αυτό.
