Όσο μεγάλος και παραδοσιακός θεσμός και αν είναι τα Όσκαρ για τον χώρο του κινηματογράφου, το γνωρίζουμε όλοι: πολλές υποψηφιότητες και πολλές βραβεύσεις στο πλαίσιό τους είναι ορισμός της (ας το πούμε ευγενικά…) αστοχίας. Δεκάδες ταινίες έχουν βραβευτεί χωρίς να το αξίζουν, άλλες τόσες ταινιάρες έχουν αγνοηθεί προκλητικά και γενικά, η οσκαρική ακαδημία τα έχει κάνει μούσκεμα μπόλικες φορές.
Στο πλαίσιο των φετινών Όσκαρ, μια ταινία που κανείς δεν θα θυμάται σε μερικά χρόνια και είναι αμφίβολο αν την θυμόταν και κανείς μια μέρα μετά την θέασή της στο σινεμά κατάφερε και χώθηκε στις υποψηφιότητες για την πιο σημαντική κατηγορία του θεσμού: εκείνη της καλύτερης ταινίας.
Να μας συγχωράει ο Μπράιαν Σίνγκερ, ο σκηνοθέτης που κάποτε υπέγραψε ορισμένες εξαιρετικές ταινίες, αλλά αυτό το «Bohemian Rhapsody» που μας παρουσίασε πριν μερικούς μήνες και το οποίο ήταν ένα biopic του Φρέντι Μέρκιουρί, είναι μια ταινία που απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί στα σοβαρά οσκαρική δημιουργία. Πρόκειται για την ακρίβεια για μια δημιουργία που μοιάζει προορισμένη για τα… χασομέρια της ελληνικής τηλεόρασης. Κυριολεκτικά, έτσι;
Όχι, αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι καθόλου υπερβολή το παραπάνω, δεν είναι ένας τραβηγμένος τρόπος να πει κανείς ότι δεν του άρεσε αυτή η ταινία. Πρόκειται για το απόλυτο φιλμ για τις μεταμεσονύχτιες ώρες ενός ελληνικού καναλιού: η αισθητική, η φιλοσοφία, ο τρόπος προσέγγισης του ζητήματος που πραγματεύεται, η μέθοδος που δομεί τους χαρακτήρες, όλα εδώ θυμίζουν μια τηλεταινία.
Ποιος θα περίμενε ωστόσο, πως ο Μπράιαν Σίνγκερ, ένας σκηνοθέτης που έχει αποδείξει πως «το έχει» να δημιουργεί «γκρίζους» χαρακτήρες -από το κορυφαίο «Συνήθεις Ύποπτοι» μέχρι τα «X-Men» του- θα αναλάμβανε να μιλήσει κινηματογραφικά για μια τόσο περίπλοκη και ιδιαίτερη φιγούρα όπως ο Φρέντι Μέρκιουρι και θα τα έκανε τόσο χάλια.
Διότι αντί ο Σίνγκερ να «βουτήξει» στην σκοτεινή πλευρά ενός εκ των μεγαλύτερων ροκ φρόντμαν όλων των εποχών και να ανεδείξει την γοητεία που αυτόματα απορρέει από τέτοια πρόσωπα, ο Σίνγκερ κάνει το ακριβώς ανάποδο (και εγκληματικό): «γυαλίζει» τον χαρακτήρα, τον απογυμνώνει από την περιπλοκότητά του, τον κάνει λίγο… Disney για αυτό που στα αλήθεια ήταν.
Μετανάστης που ήταν περήφανος για την καταγωγή του, ναρκωμανής που γούσταρε όσο τίποτα να είναι μαστουρωμένος, gay που υπήρξε πρωτοπόρος στο coming out της gay καλλιτεχνικής σκηνής, queer φιγούρα πολύ πριν η έννοια γίνει γνωστή στους pop κύκλους και φυσικά, ένας άνθρωπος που υπήρξε σύμβολο στον αγώνα εναντίον του aids, ο Φρέντι Μέρκιουρι υπήρξε μια εμβληματική ροκ περσόνα ακριβώς και για όλους αυτούς τους λόγους και όχι απλά εξαιτίας της ωραίας του φωνής.
Αλλά το «Bohemian Rhapsody» θέλει να μιλήσει για έναν άνθρωποι που ενσωμάτωνε όλα αυτά τα αντιφατικά και πρωτότυπα στοιχεία και να το κάνει με κοινότυπο και flat τρόπο. Ε, δεν γίνεται: αναγκαστικά, όταν μιλας για τον Φρέντι Μέρκιουρι, είτε θα χαλάσεις πολύ κόσμο παρουσιάζοντάς τον όπως πραγματικά ήταν είτε δεν θα μιλήσεις για αυτόν.