Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Δεν υπάρχει κάποιο απαγορευτικό. Μπορείς να αναγνωρίζεις το μέγεθος ενός καλλιτέχνη χωρίς να έχεις έρθει σε πραγματική επαφή με το έργο του. Ειδικά όταν αυτός ο καλλιτέχνης είναι τέτοιου βεληνεκούς.
Ο Στίβεν Κινγκ δεν είναι κάποιος που χρειάζεται να έχεις διαβάσει τα βιβλία του για να αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του στον κόσμο της λογοτεχνίας και δη του horror. Δεν χρειάζεται να δεις ταινίες βασισμένες στα βιβλία του. Αν και εκεί υπεισέρχεται ένας άλλος παράγοντας, ο οποίος εδράζεται στο κατά πόσο είναι και η ταινία δημιούργημα του.
Στο Pet Sematary για παράδειγμα που κυκλοφορεί σήμερα από την Odeon, το βιβλίο του Κινγκ είναι η βάση της λογικής, είναι μια πυξίδα για να το θέσω πιο ταιριαστά. Είναι αναμφίβολα και η παντοκρατορία της επίδρασης του έργου του σε όποιον επιλέγει να ασχοληθεί σεναριακά με το horror. Ακόμα και σε έργα εκτός της λογοτεχνικής του δράσης.
Το σενάριο είναι γραμμένο/διασκευασμένο από τους Τζεφ Μπούλερ, Ντέιβιντ Καγκάνιτς και Ματ Γκρίνμπεργκ, ενώ η σκηνοθεσία ανήκει στους Κέβιν Κόλτς και Ντένις Γουιντμάιερ. Εκεί που θέλω να καταλήξω με όλον αυτό τον ασυνάρτητο πρόλογο είναι ότι αν και η επαφή μου με τον Κινγκ δεν έχει γίνει διά της άμεσης αναγνωστικής οδού, δεν χρειάζομαι λεξικό για να μου εξηγήσει τι εστί Κινγκ.
Τούτου δοθέντος, το Pet Sematary αποκτά μια συγκεκριμένη ποιότητα, μια αξία. Χωρίς να έχω δει την πρώτη κινηματογραφική του απόδοση πριν από περίπου 30 χρόνια, μπορώ να πω πως το σύγχρονο του είναι ένα φιλμ που και τιμή περιποίει στο horror και ικανοποιημένο θα άφησε τον Κινγκ με τις διαδρομές που ακολούθησε.
Είτε το δεις στα χαρακτηριστικά αφήγησης και τεχνικών είτε το δεις ως προς την τοποθέτηση του στον κόσμο του Κινγκ, είναι ένα έργο που στέκεται επάξια. Έχει τα μικρά jumpscares που σου χτίζουν την προδιάθεση για όσα θα έρθουν μετά. Έχει τη ρίζα όλου του κακού που την αντιλαμβάνεσαι προς τις τελευταίες σκηνές. Έχει τη σύνδεση με τον τόπο. Έχει το μεταφυσικό. Έχει τον τρόμο.
Όλα τους σε μια ποσότητα, όχι απλώς μη αμελητέα, αλλά και μη υπερβολική. Διαχέεται το ένα στο άλλο χωρίς να το αλλοιώνει, χωρίς να το ασχημίζει. Σαν μια συνταγή που διαβάστηκε και ακολουθήθηκε σωστά. Μόνο που στο σινεμά δεν υπάρχει συνταγή. Τίποτα δεν είναι προμελετημένο ή ex officio. Σαφέστατα υπάρχει μια προδιάθεση, μια αίσθηση, αλλά ως εκεί.
Στο Pet Sematary όλα μοιάζουν να παράχθηκαν μέσα από την εξής ακολουθία: πράξη, παρατήρηση, ανάλυση, αποδοχή ή μετατροπή. Κάποια βγήκαν με την πρώτη, κάποια άλλα χρειάστηκε να πατήσουν σε κάτι πρωτύτερο, άλλα άνοιξαν μια νέα πόρτα στους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς.
Τι βλέπουμε στο Pet Sematary; Μια οικογένεια που αποφασίζει να μετακομίσει από τη Βοστόνη στο Λάντλοου. Από τη Μασαχουσέτη στο Μέιν. Σε ένα σπίτι που πάει πακέτο με ένα οικόπεδο 200 στρεμμάτων. Και εντός αυτού βρίσκεται ένα νεκροταφείο ζώων. Κάποια παιδιά τελούν μυσταγωγικά τις κηδείες των κατοικιδίων τους που πεθαίνουν.
Μη νομίσεις όμως ότι το Pet Sematary υποδηλώνει το ακριβές σημείο απ΄όπου ξεκινά ο τρόμος. Δηλώνει το σύνορο του κόσμου των ζωντανών, του κόσμου όπου όλα εσωκλείουν ένα λογικό αίτιο κι ένα λογικό αιτιατό, με τον κόσμο όπου απουσιάζει η εξήγηση. Είναι λίγο μετά το συγκεκριμένο νεκροταφείο που ο τόπος αποκτά δική του ζωή και την επιστρέφει με ζοφερό τρόπο στους νεκρούς.
Στο σύγχρονο Pet Sematary ξεφεύγουμε όμως κι από τα δεδομένα πλοκής του βιβλίου. Αν επρόκειτο για την πρώτη κινηματογραφική αποτύπωση του, μπορεί να μην εκλαμβανόταν από τους φανατικούς του Κινγκ θετικά. Επειδή όμως είναι η δεύτερη, αυτό το στοιχείο είναι που λειτουργεί ανακουφιστικά. Ακόμα και ο Κινγκ θα ξαφνιαζόταν και μετά θα επικροτούσε.
Η ταινία είναι τόσο καλοδουλεμένη που δεν χρειάζεται το καστ να υπερβάλλει εαυτόν για να φτάσει στο επιθυμητό ερμηνευτικό σημείο. Ο Λίθγκοου με τον Κλαρκ βέβαια έχουν κάποια στοιχεία έμφυτα στο ταλέντο τους. Αναφέρω αυτούς τους δύο γιατί αυτούς γνωρίζω αρκετά. Υποθέτω ότι το συμπέρασμα μου δεν απέχει κι από τους υπόλοιπους ενήλικες του καστ.
Τα πράγματα αρχίζουν και πορεύονται προς τη συμπλήρωση των κενών του θεατή για να αποκτήσουν νόημα και το κάνουν αυτόνομα. Αυτή είναι τουλάχιστον η δική μου εμπειρική ερμηνεία. Και την αναφέρω αποκλειστικά ως ένας θεατής και όχι ως κάποιος ειδικός. Την αναφέρω ως θεατής του horror σινεμά που – θα επαναλάβω για γραφικά πολλοστή φορά – είναι σε τρομερή άνθιση.
Και το Pet Sematary είναι ένας από τους λόγους που η άνθιση αυτή δεν μαγαρίζεται. Ενισχύεται και αυξάνεται προοδευτικά!
* Το Pet Sematary κυκλοφορεί στις αίθουσες από σήμερα από την Odeon