Σε μια εποχή που όλα πλέον μπορούν να δομηθούν άρτια, άρα να μην ξεχωρίσουν, σε μια εποχή που επιλέγεται το mainstream και καταλήγει να είναι κούφιο, το Cobra Kai πέτυχε και με τη δεύτερη σεζόν να δώσει στον θεατή κάτι στέρεο. Κάτι που είναι πολύ καλό και το νιώθει.
Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο κι ούτε βασίζεται στη συναισθηματική σύνδεση με τον κόσμο του Karate Kid ή της πρώτης σεζόν. Η δεύτερη σεζόν θα μπορούσε να είναι η πρώτη γιατί δεν πατάει πάνω σε ό,τι χτίστηκε πριν ένα χρόνο. Πάει ένα βήμα πιο μπροστά και χτίζει κάτι ξανά από τα θεμέλια και το φτάνει πιο πάνω από το προηγούμενο κτίριο.
Ευνοείται σαφώς κι από τα πρόσωπα και τους κόμβους που έχει να διαχειριστεί σε αυτή τη σεζόν. Μόνο και μόνο η επιστροφή του Κριζ κάνει τα πράγματα αρκετά πιο περίπλοκα. Ο Κριζ έχει ένα αρνητικό συναισθηματικό έρεισμα και στον Τζόνι και στον Ντάνι. Τον πρώτο τον γαλούχησε, άρα γνωρίζει τις αδύναμες πλευρές του. Στον δεύτερο αρκεί να ειρωνευτεί τον Μιγιάγκι και τον συνθλίβει.
Στη δεύτερη σεζόν ο Κριζ προειδοποιεί εξ αρχής τον Τζόνι για το πως θα λειτουργήσει. Ο Τζόνι όμως δεν το καταλαβαίνει και επιλέγει να σταθεί στο αξίωμα για τις δεύτερες ευκαιρίες που αξίζουν όλοι. Ο Κρις γίνεται ένα ερπετό, ένα φίδι. Τα φίδια έχουν χειμερία νάρκη, αλλά δεν κοιμούνται. Παραμένουν σε εγρήγορση. Διατηρούν χαμηλό προφίλ και κάνουν την κίνηση τους όταν δουν ότι το έδαφος είναι πρόσφορο.
Αυτό κάνει και ο Κριζ σε αυτή τη δεύτερη σεζόν και αποτελεί τη νέμεση για όλη την περιοχή του Valley. Προχωράει μπροστά με το δηλητήριο ανά χείρας κι όταν δει ότι τον παρατηρούν και δεν τον παίρνει, κάνει μερικά βήματα πίσω και απλώς παρατηρεί. Παρατηρεί την επίδραση της παρουσίας του στον Τζόνι και της επιβλητικής του τοποθέτησης στους μαθητές του ντότζο Cobra Kai.
Αυτό που είναι ακόμα πιο ενδεικτικό για το τι διαμείβεται στη δεύτερη σεζόν, αφορά τον τρόπο που ανατρέπονται όλα ως προς την προσήλωση όλης της περιοχής στο καράτε. Φτάνουν όλοι σε ένα σημείο που καταλαβαίνουν ότι η αντιπαλότητα που παράγεται στους κόλπους του αθλήματος τους έχει φθείρει σε βαθμό πραγματικά επικίνδυνο. Μέχρι και το Miyagi Do χάνει το αγνό του περίβλημα όπως κλείνει η δεύτερη σεζόν. Δεν είναι το ντότζο του ελέους και της αυτοάμυνας.
Αυτή είναι η στιγμή που χτυπάει πιο δυνατά, πιο ανελέητα το ερπετό που λέγεται Κριζ. Μπορεί να έχουν πια μυριστεί το παιχνίδι του όλοι, όμως η παλίρροια έχει έρθει για να τους καλύψει και να αποτελέσει το κύμα επανεκτόξευσης του Κριζ. Δημιουργεί μια ανυπομονησία για την τρίτη σεζόν.
Προκαλεί και το εύλογο ερώτημα ταυτόχρονα. Δεδομένου ότι η δεύτερη σεζόν κατευθύνθηκε προς μια αναβίωση καταστάσεων του Karate Kid, πόσο εύκολο είναι να μην τους ρουφήξει αυτή η τρύπα και να επιστρέψουν στα παλιά; Αν αυτό συμβεί θα έχει χαλάσει το Cobra Kai. Αν ο Ραλφ Μάτσιο και οι παραγωγοί αποφύγουν αυτή την παγίδα για τρίτη σεζόν, τότε θα αξίζουν εκτός από το καπέλο να βγάλουμε και τα παπούτσια μας για να τους υποκλιθούμε.
Αυτό το ερώτημα ας κατακάτσει μέσα στον θεατή. Τώρα αξίζει να δεις και να απολαύσεις όσα γίνονται στην δεύτερη σεζόν. Πάμπολλοι σχηματισμοί μεταξύ των πρωταγωνιστών. Ο Ντίας με την Σαμ, η Σαμ με την Αΐσα, η Σαμ με τον Ρόμπι, αυτοί οι δύο με τον Ντίας και τη νέα άφιξη την Τόρι, ο Χοκ με τον Ντιμίτρι, όλοι οι προαναφερθέντες μεταξύ τους ως εκπρόσωποι δύο φιλοσοφιών και κάπου ανάμεσα στα τόσα δίπολα, καρέ και πολύγωνα, η αναμέτρηση Τζόνι και Λαρούσο.
Μια διακύμανση από τη συμφιλίωση στην αναζωπύρωση της αντιπαλότητας είναι αυτό που βλέπουμε στη δεύτερη σεζόν. Κι όσο ο Κριζ επιλέγει να λειτουργεί διαρκώς ως ίσκα, η φωτιά δεν θα σβήνει. Έχει φτάσει η στιγμή που ο Λαρούσο και ο Τζόνι θα πρέπει να φερθούν όσο πιο Cobra Kai γίνεται προς τον Κριζ για να κρατήσουν τους μαθητές τους στην πλευρά του Show Mercy-Be Honourable μότο.