Η ιστορία της Marvel είναι, αντικειμενικά, χωρισμένη σε δυο μεγάλες περιόδους: μια πριν την έναρξη του κινηματογραφικού της σύμπαντος και μια αφού αυτό το τελευταίο δομήθηκε. Τα τελευταία 11 χρόνια, η Marvel είναι κάτι παραπάνω από απλά μια εταιρία κόμιξ, οι δημιουργίες της οποίας απλά μεταφερόντουσαν στο σινεμά. Είναι πλέον (και) ένας κινηματογραφικός κολοσσός.
Η άνοδος αυτή της Marvel τα τελευταία δέκα χρόνια στη μεγάλη οθόνη, έχει αναδείξει ορισμένους χαρακτήρες πολύ περισσότερο από ότι το παρελθόν τους στα κόμιξ είχε καταφέρει. Αλλά και το ανάποδο. Ο Spider-Man, ας πούμε, είναι με διαφορά ο πιο πρωτοκλασάτος χαρακτήρας της Marvel αλλά κατά τη δόμηση του κινηματογραφικού της σύμπαντος είχε υποτιμηθεί όσο δεν πήγαινε ενώ οι Captain America και Iron Man είχαν μετουσιωθεί σε ηγέτες του.
Το κλείσιμο μιας ολόκληρης εποχής για την κινηματογραφική Marvel με το «Endgame» αποκαθιστά αυτή την μίνι αδικία για τον Spider-Man: με τους Captain America και Iron Man να φεύγουν από το προσκήνιο (μια δεκαετία πέρασε, γέρασαν οι ηθοποιοί, ήταν και ακριβοί…), ο Αραχνάκιας άρχισε να προετοιμάζεται για την φυσική του θέση, για να γίνει δηλαδή ο ηγέτης των Avengers.
Το «Spider-Man: Far From Home», η δεύτερη solo ταινία του Spidie στο MCU, που κάνει πρεμιέρα στην ελληνικές αίθουσες σε λίγες μέρες, διαπνέεται ευθέως από αυτή τη λογική: ο Πίτερ Πάρκερ που γνωρίσαμε στην πρώτη ταινία του franchise, από εκεί που ήταν απλά το πουλέν του Iron Man, πλέον αντιμετωπίζεται ως ο ιστορικός αντικαταστάτης του, που πρέπει να αναλάβει και τις αντίστοιχες ευθύνες.
Ακόμα και ο τίτλος της ταινίας προς τα εκεί παραπέμπει: από το «Homecoming» της προηγούμενης Spider-Man ταινίας που είχαμε να κάνουμε με έναν υπερήρωα τοπικό, που δρούσε στα στενά όρια της γειτονιάς του, τώρα ο Spidie πηγαίνει «μακριά από το σπίτι», βλέπει τις «αρμοδιότητές» του δηλαδή να επεκτείνονται.
Το «Spider-Man: Far From Home» είναι μια τυπική ταινία του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel. Αρκετά πιο συνεκτική και προσανατολισμένη από άλλες ξεπέτες της Marvel (λογικό: o Spidie είναι πρωτοκλασάτο όνομα και όχι συμπληρωματικός χαρακτήρας και πρέπει να γίνει μια κανονική ταινία γύρω από αυτόν) αλλά σε κάθε περίπτωση τυπική όσον αφορά τα συστατικά της: ανάλαφρη ατμόσφαιρα, μπόλικα αστειάκια, καλοφτιαγμένη δράση με τα ανάλογα CGI, χαλαρή σύνδεση με το ευρύτερο σύμπαν, κλεισίματα ματιού στην ευρύτερη ποπ κουλτούρα.
Η υπόθεση δεν θα λέγαμε πως κερδίζει βραβείο πρωτοτυπίας αλλά αυτό είναι πταίσμα: δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Ο Πίτερ Πάρκερ και το σχολείο του πάνε εκδρομή στην Ευρώπη αλλά ταυτόχρονα, η Γη (δεν θα το πιστέψετε!) κινδυνεύει! Γιατί; Διότι κάτι περίεργα τέρατα από μια άλλη διάσταση, στην οποία έχουν ήδη αφανίσει την Γη (οι μυημένοι στα κόμιξ θα αναγνωρίσουν την εισαγωγή της έννοιας του multiverse) έχουν έρθει στη δική μας διάσταση και απειλούν να αφανίσουν και αυτή. Μαζί τους έχει σκάσει μύτη και ένας υπερήρωας με το όνομα Mysterio με τον οποίο ο Spider-Man πρέπει να συνεργαστεί για να σωθεί ο πλανήτης (btw, ο Mysterio και ο Spider-Man είναι αντίπαλοι στα κόμιξ).
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι οπαδοί της Marvel θα γουστάρουν με τη θέαση αυτού του φιλμ. Οι πιο απαιτητικοί μάλλον θα περάσουν καλά, αν δεν έχουν ξαναδεί ποτέ Marvel ταινία. Αν έχεις όμως μια επαφή με το εν λόγω σύμπαν και ταυτόχρονα δεν είσαι φανμπόι που την βρίσκει με τα πάντα, ίσως αναρωτηθείς: «Μα πόσες φορές θα κινδυνέψει με καταστροφή αυτή η έρμη η Γη και πόσες φορές πρέπει να δούμε τους υπερήρωες της Marvel να την σώζουν»;
Συν τοις άλλοις, το μεγάλο πρόβλημα του «Far From Home» είναι ότι αδυνατεί να επεκτείνει την ψυχοσύνθεση του Πίτερ Πάρκερ/Spider-Man όπως είχε στηθεί στο «Homecoming». Εκεί είχαμε δει έναν πιτσιρικά που πάλευε μέσα του με τις δυο -αντιθετικές- ταυτότητές του: αυτή του ψιλοlooser έφηβου που έχει θέματα με τα κορίτσια (όπως όλοι οι έφηβοι) και αυτή του υπερήρωα. Από τότε ωστόσο, κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι: ο Spidie έζησε μια περιπέτεια (στο «Ηomecoming») που τον βοήθησε να βρει ισορροπία, αντιμετώπισε τον Thanos μαζί με τους Avengers, εξαϋλώθηκε μαζί με τον μισό πληθυσμό της Γης στο τέλος του «Infinity War» και επέστρεψε για μια επική μάχη στο «Endgame».
Το να τον βλέπουμε λοιπόν να αντιμετωπίζει πάλι τα ίδια εσωτερικά προβλήματα στο «Far From Home» λες και δεν έχει διανύσει κανένα ταξίδι ως χαρακτήρας είναι λίγο απογοητευτικό. Ακόμα και αν δεν βαριέσαι τις επαναλήψεις, το πρόβλημα με αυτή την συγκεκριμένη επανάληψη είναι πως αποτελεί αποτέλεσμα μιας έλλειψης σύνδεσης με τα τεκταινόμενα του σύμπαντος όπου τα πάντα εξελίσσονται.
Το μοναδικό στοιχείο που κάνει το «Far From Home» λιγάκι απρόβλεπτο και ως εκ τούτου να συγκινεί ορισμένους θεατές που δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα των οπαδών της Marvel είναι ένα εύστοχο plot twist (για το οποίο δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα χωρίς spoiler προφανώς). Κατά τα άλλα, ο νέος Spider-Man ταξιδεύει με τον αυτόματο πιλότο της Marvel και κάνει απλά τα βασικά.
Σαφέστατα, το «Homecoming» είχε στείλει τις προσδοκίες μας στα ύψη για την ατομική πορεία του Spidie στο MCU. Μόνο που στο «Homecoming» υπήρχαν και δυο παλιοσειρές που είχαν αναβαθμίσει καθοριστικά το περιεχόμενο: 1ον, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ που έδινε ρέστα ως Iron Man και 2ον, ο (Θεός) Μάικλ Κίτον ως Volture που 25 χρόνια μετά την θητεία του ως Batman παρέδιδε εκ νέου μαθήματα για το πως πρέπει να στέκεται ένας ηθοποιός σε ένα superhero movie.
Στο «Far From Home» ο Spidie δεν έχει την ίδια υποστήριξη από τους χαρακτήρες γύρω του. Πρέπει να σηκώσει μόνος του την ταινία. Και φαίνεται πως παρά το αναμφισβήτητο πεπρωμένο του, είναι ακόμα μικρός για να φορέσει το στέμμα του αντικαταστάτη των Iron Man και Captain America.