Όταν πριν από λίγους μήνες, τον περασμένο Μάιο για την ακρίβεια, γραφόταν αυτό εδώ το κείμενο, σίγουρα δεν μπορούσα, ούτε εγώ ούτε κανείς, να φανταστώ την γρήγορη εξέλιξη των πραγμάτων.
Συζητούσαμε τότε ότι με τον ερχομό των νέων streaming παρόχων, θα υπήρχε μια τεράστια συσσώρευση ταινιών στις βιβλιοθήκες τους που θα παρήγαγαν στο μυαλό του πελάτη των σινεμά, του θεατή, τη σκέψη της απόρριψης μιας κινηματογραφικής αίθουσας έναντι μιας προβολής της ταινίας στον υπολογιστή του.
Ναι, προφανώς και δεν θα την έβλεπε τόσο άμεσα όσο σε ένα σινεμά, αλλά αν όλες οι πλατφόρμες έφταναν στην μέχρι πρότινος λογική του Netflix, να προβάλλονται δηλαδή οι ταινίες online μόνο, τότε δεν θα υπήρχε ούτε αυτό το πλεονέκτημα του FOMO που διακρίνει τον σύγχρονο άνθρωπο.
Είναι το μόνο επιχείρημα υπέρ του σινεμά για όσους δεν είναι ερωτευμένοι με την κινηματογραφική αίθουσα και ρομαντικοί. Αλλά όσο ρομαντικός και να είσαι, θα προτιμήσεις την αυτονομία σου κι όχι να ανεχτείς κάθε παράξενο.
Κάπου εδώ ήρθε ο περιοριστικός μηχανισμός που ονομάζεται Ακαδημία Κινηματογράφου και Σωματεία. Το πάθημα με το Roma στα Όσκαρ οδήγησε σε τροποποιήσεις κανονισμών, ώστε οι ταινίες που θέλουν να πάνε στα βραβεία να πρέπει να έχουν βγει πρώτα στις αίθουσες.
Το Netflix, που ήταν το άμεσα θιγόμενο, αφού δε μπόρεσε να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ των Καννών, το επεξεργάστηκε και αποφάσισε τις ταινίες του που θέλει να πουσάρει για Χρυσές Σφαίρες και Όσκαρ, να τις βγάζει για 3 εβδομάδες στις αίθουσες. Μέχρι στιγμής δεν βρίσκει ανταπόκριση βέβαια και θα το κάνει σε ένα πιλοτικό στάδιο σε περιορισμένο αριθμό και αποκλειστικά στις ΗΠΑ, αλλά εναρμονίζεται με τα κελεύσματα της βιομηχανίας.
Ακόμα κι αν αυτό δεν αρέσει ξανά στην Ακαδημία, αυτή τη στιγμή το Netflix έχει φροντίσει να τους δέσει τα χέρια ώστε να μη μπορούν να το μπανάρουν. Πώς; Μα με τον πιο απλό τρόπο. Συγκεντρώνοντας τα μεγάλα ονόματα, τα μεγάλα πρότζεκτ.
Είναι ενδεικτικό ότι στο Φεστιβάλ Βενετίας που ξεκίνησε σήμερα, το Netflix συμμετέχει με τρεις ταινίες που όλες θα μπορούσαν να βρεθούν στα Όσκαρ. Marriage Story με Σκάρλετ Γιοχάνσον, Άνταμ Ντράιβερ σε σκηνοθεσία του Νόα Μπάουμμπαχ. The King με τους Τιμοτέ Σαλαμέ-Τζόελ Έτζερτον-Μπεν Μέντελσον-Ρόμπερτ Πάτινσον. Τέλος, The Laundromat του Στίβεν Σόντεμπεργκ με τους Μέριλ Στριπ-Γκάρι Όλντμαν-Αντόνιο Μπαντέρας-Ντέιβιντ Σουίμερ-Σάρον Στόουν-Τζέφρι Ράιτ-Γουίλ Φορτέ.
Την ίδια στιγμή, το πιο δυνατό του χαρτί, το The Irishman του Σκορτσέζε, ετοιμάζεται για το Φεστιβάλ Νέας Υόρκης κι έχει ήδη προγραμματιστεί να βγει στις αίθουσες για 3 βδομάδες, ώστε στις 27/11 να είναι διαθέσιμο στην πλατφόρμα. Η ίδια απόσταση σινεμά-πλατφόρμας ισχύει grosso modo και για τις άλλες τρεις ταινίες.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα, το Netflix έχει συγκεντρώσει μεγάλα ονόματα σκηνοθετών, τεράστια ονόματα ηθοποιών. Πώς θα μπορέσει η Ακαδημία να αρνηθεί σε τόσο κόσμο; Αδύνατον.
Αυτό αυτομάτως θα αναγκάσει τους κινηματογράφους να αποδεχτούν το Netflix που τώρα το βλέπουν σαν εχθρό. Ειδάλλως, θα μειώσει τρομερά τα κέρδη τους και φυσικά θα οδηγήσει σε ολοκληρωτικό τέλος τις συζητήσεις που κάνουμε για τα blockbusters και τα έσοδα τους.
Από μόνη της όλη αυτή η κατάσταση έχει ήδη αλλάξει τους κανόνες στην κινηματογραφική θέαση. Ωθεί ταυτόχρονα και στην ανάγκη να γίνει ακόμα πιο ελκυστική η εμπειρία θέασης, ώστε να μην πάνε και οι υπόλοιπες εταιρείες παραγωγής σε μια λογική streaming πλατφόρμας για τις ταινίες τους.
Το σκηνικό που δημιουργείται ήδη πριν καν μπούμε σε διαδικασία αδυσώπητου ανταγωνισμού ανάμεσα στις πλατφόρμες, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι από δω και πέρα τα βραβεία θα είναι υπόθεση εταιρειών όπως το Netflix.
Αν τώρα μόνο του έχει 4 βαριά χαρτιά του Χόλιγουντ, με τους ανταγωνιστές μπορεί να συγκεντρώνουν όλες τις ταινίες που θα είναι υποψήφιες για το Best Picture. Ένα τυχαίο παράδειγμα, μα διόλου μακριά από μια πραγματικότητα που επίσης δεν απέχει πολύ. Είναι ζήτημα 3-4 ετών.
Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει αν όλο αυτό είναι αποτέλεσμα στρατηγικής του Netflix και μιας τακτικής μετατόπισης ή είναι μόνο το απότοκο της προσπάθειας του να γεμίσει τη φαρέτρα του απέναντι στον επερχόμενο ανταγωνισμό.
Το μέλλον είναι πια εδώ. Κι αν βάλει κανείς στην εξίσωση αυτό το πείραμα του Netflix με το επεισόδιο Bandersnatch του Black Mirror, οι οιωνοί δεν είναι ευνοϊκοί για τους κινηματογράφους…