Είναι ο Πέδρο Αλόνσο ο Ισπανός Αλ Πατσίνο; Το ερώτημα αυτό το θέτουμε καθώς ο μεγάλος Αλ είχε πει ότι συμμετέχει σε μέτριες και κακές ταινίες, απλά γιατί του αρέσει να ξεχωρίζει και να τις κάνει καλύτερες.
Κάπως έτσι και ο Αλόνσο που χωρίς αυτόν το Casa de Papel είναι μέτριο από πολλές απόψεις, ενώ και η ταινία του που αγόρασε το Netflix και έβαλε στην βιβλιοθήκη του, είναι κάτι αντίστοιχο.
Χρησιμοποιώντας κατ΄αρχάς πολλά από τα στοιχεία που μας γοήτευσαν στον Berlin της σειράς, το Silence of the Marsh ή ελληνιστί Η Σιωπή του Έλους έχει μια καλή βάση για ένα καλό dark crime thriller από αυτά που στο παρελθόν το ισπανικό σινεμά μας έχει δώσει αρκετά, αλλά στην τελική καταμέτρηση το ζύγι δεν έχει τίποτα για να το τραβήξει από τη μία μεριά τόσο ώστε να φέρει έστω μια ισορροπία με την άλλη. Μπατάρει προς το σφόδρα αρνητικό το πράγμα.
Ο Αλόνσο υποδύεται τον Q, έναν συγγραφέα που για τις ανάγκες του μυθιστορήματος του παρουσιάζεται να μπαίνει στα χωράφια του εγκλήματος και να ερευνά τη σύνδεση της νύχτας με τις διεφθαρμένες δομές των αρχών στη Βαλένθια, όμως στην πορεία της ταινίας δεν ξεκαθαρίζεται αν όντως συμβαίνει τελικά αυτό. Κάλλιστα μπορεί τα κομμάτια του συγγραφέα να είναι κάτι άλλο που δεν δηλώνεται ή μπορεί τα σημεία που ο Q απαγάγει και τα βάζει με τη μαφία της Βαλένθια να είναι αποκύημα της φαντασίας ή κάποιο βύθισμα στην αφήγηση του συγγραφέα.
Κι ενώ γενικώς το μυστήριο, ιδίως αυτής της μορφής, σε μια ταινία είναι πάντοτε καλοδεχούμενο, στο Silence of the Marsh περισσότερο ξεχειλώνεται και αναλώνεται, παρά εφαρμόζεται για να οδηγήσει κάπου και να δώσει κάτι στον θεατή.
Είναι από τις φορές που η εκτίμηση του κοινού ταυτίζεται με τους κριτικούς και δεν είναι μια αδυναμία κατανόησης της ταινίας, όπως θα μπορούσε κανείς να πει για άλλες περιπτώσεις. Το Silence of the Marsh σώζεται ελάχιστα από τα ερωτηματικά που αφήνει το φινάλε και φυσικά από την αύρα του Αλόνσο.
Ας κάνουμε τώρα μια υπόθεση εργασίας. Πείτε ότι δεν έχει υπάρξει το Casa de Papel. Πείτε ότι δεν έχετε δει πουθενά αλλού τον Berlin. Με τι ματιά θα προσεγγίζατε την ταινία και τι προδιάθεση θα είχατε; Δύσκολα θα μπαίνατε καν στον κόπο να πατήσετε το play αν δεν υπήρχε η μούρη του Alonso.
Το Silence of the Marsh είναι μια ακόμα απόδειξη πως από την άποψη της ποιότητας, η επένδυση του Netflix στην ευρωπαϊκή αγορά και τις παραγωγές, δεν έχει πάει ιδιαιτέρως καλά. Με εξαίρεση το Money Heist, κι αυτό από την οπτική της εμπορικότητας, και το Dark που είναι όντως μια σειρά με στέρεο σενάριο, ό,τι άλλο μπορούμε να θυμηθούμε μετά βίας αγγίζει το μέτριο. Είτε μιλάμε για γερμανική παραγωγή, είτε για ολλανδική, είτε για σκανδιναβική, είτε για τούρκικη.
Σε πολλές περιπτώσεις κάποιες ταινίες χαντακώνονται στη συνείδηση του κοινού ή των κριτικών, ακριβώς επειδή φέρει τη στάμπα του Netflix. Το Extraction για παράδειγμα, για το οποίο σας είχαμε γράψει εδώ, είναι μια ταινία που εκτός Netflix θα την συζητούσαν περισσότερο και της απέδιδαν παραπάνω εύσημα.
Στην περίπτωση του Silence of the Marsh δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Είναι μια συνολικά αδιάφορη ως κακή ταινία του είδους της, που φτάνει το μέτριο χάρη σε δύο όχι ιδιαίτερα δύσκολα στοιχεία της.
https://www.youtube.com/watch?v=MknL6lFEE8M