Ουδείς αμφιβάλλει- ακόμα κι αυτοί που με τις παράλογες τοποθετήσεις διατηρούν τις καλύτερες των σχέσεων και κάθε φορά που κάποιος τους λέει «Πνεύμα» η λέξη που τους έρχεται στο μυαλό δεν είναι το σύνηθες «Άγιο», αλλά το «Αντιλογίας».
Επομένως, ναι: ουδείς αμφιβάλλει. Το Netflix είναι με διαφορά η νο1 πλατφόρμα streaming παγκοσμίως, με μυριάδες τίτλους σε σειρές και ταινίες, που για να τα δεις όλα χρειάζεται να ζήσεις λίγο περισσότερο από τον Χαϊλάντερ.
Ξέρετε, ωστόσο, τι άλλο είναι το Netflix, εκτός από κορυφαία πλατφόρμα; Επί πληρωμή. Πράγμα που σημαίνει πως αν θέλεις ν’ απολαύσεις τα (πλείστα όσα, είναι η αλήθεια) καλούδια του, πρέπει να πληρώσεις τη μηνιαία του συνδρομή.
Όσοι, ωστόσο, δεν έχετε Netflix δεν χρειάζεται να τα βάψετε στο χρώμα που άπαντες μισούμε (spoiler alert: το μαύρο), την στιγμή που παράλληλα θα καταριέστε την τύχη σας- όχι. Βλέπετε, η πλατφόρμα που έχει φέρει η ΕΡΤ είναι κάτι παραπάνω από τίμια, με αρκετές αξιόλογες προτάσεις.
Στο ERTflix, όπως ονομάζεται, μπορεί να βρει κανείς μερικά διαμαντάκια όπως οι «Περιπέτειες του Ηρακλή Πουαρό», το αγγλικό “The Office”, τις τρεις πάρα πολύ καλές φετινές ελληνικές παραγωγές της Δημόσιας Τηλεόρασης («Η τούρτα της μαμάς», «Τα καλύτερά μας χρόνια», «Χαιρέτα μου τον πλάτανο») και πολλά ακόμα.
Και, φυσικά, τρεις ταινίες (ανάμεσα σε άλλες) που πολύ θα ήθελε να έχει το Netflix στη δική του ταινιοθήκη- και τις οποίες, θυμίζουμε, μπορείτε να δείτε δωρεάν ακόμα και σήμερα:
1) «Ο θάνατος του Ιερού Ελαφιού», του Γιώργου Λάνθιμου
Μια επιτυχημένη μεγαλοαστική οικογένεια ζει την επιτομή του αμερικανικού ονείρου, όμως χάνει την ησυχία της όταν ένας πιτσιρικάς, που είναι εμμονικός με τον «μπαμπά» (η ταινία μας αποκαλύπτει σιγά-σιγά τι πραγματικά συμβαίνει μεταξύ τους) γίνεται απίστευτα φορτικός και, τελικά, η παρουσία του κάνει την ίδια την ασφάλεια της οικογένειας να απειλείται.
Ο Κόλιν Φάρελ και η Νικόλ Κίντμαν είναι υπέροχοι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και το σενάριο των Λάνθιμου-Φιλίππου είναι μακράν το καλύτερο που έχουν παραδώσει στην πασπαλισμένη με χρυσόσκονη καριέρα τους, γι’ αυτό και, θυμίζουμε, κέρδισε δικαίως το βραβείο σεναρίου στο 70ο Φεστιβάλ των Καννών.
Το να προσπαθήσει κανείς να «εξηγήσει» το αριστουργηματικό φιλμ του Λάνθιμου, ο οποίος τρυπάει ξεκάθαρα εδώ το ταβάνι της σκηνοθετικής του τέχνης, είναι μάταιος κόπος. Γιατί, πολύ απλά, η ποίηση στην οθόνη δεν εξηγείται, δεν αναλύεται, δεν αποδομείται- απλά βιώνεται σε όλο της το κινηματογραφικό μεγαλείο.
Ο Δημοσθένης πριν από καιρό έγραψε πως ο Λάνθιμος με το “The killing of a Sacred Deer”… έπαθε Κιούμπρικ και, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας το «Μάτια ερμητικά κλειστά», μάλλον έχει δίκιο.
Δείτε την (αν δεν το έχετε κάνει ήδη, δηλαδή), απολαύστε την, και θα μας θυμηθείτε.
Ναι, “Menshouse, εσύ;”.
2) “Dallas Buyers Club”, του Ζαν–Μαρκ Βαλέ
Όταν, το 1985, διαγιγνώσκεται θετικός στον HIV, ο Τεξανός Ρον Γούντρουφ μαθαίνει πως έχει μόνον ένα μήνα ζωής. Αρνούμενος να αποδεχτεί την εκτίμηση των γιατρών, περιορίζει την έκλυτη ζωή του και ξεκινάει μια εκστρατεία για την εφαρμογή εναλλακτικών θεραπειών.
O Ζαν-Μαρκ Βαλέ φτάνει στο απόγειο της (άνισης, είναι η αλήθεια) φιλμογραφίας του, με αυτή την ταινία-σπουδή για το πώς πρέπει να είναι ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος.
Το “Dallas Buyers Club” χορεύει γύρω από τον φιλμικό θάνατο με περίσσια χάρη, έχει να πει πράγματα που απασχολούν όλους μας, και το κάνει σε έναν σπάνιο συνδυασμό «ποιοτικής» ταινίας/ ψυχαγωγίας.
Πάνω απ’ όλα, όμως, φέρνει στο προσκήνιο δύο ερμηνείες-γροθιά στο στομάχι (ξέρετε, δα, ποιες: από εκείνες που αναγκάζουν το στόμα να μείνει ανοιχτό για πολλές, πολλές ώρες), με τον Μάθιου ΜακΚόναχι και τον Τζάρεντ Λέτο να φτάνουν ορθότατα μέχρι το τέλος του δρόμου στα Όσκαρ και να παίρνουν το αγαλματάκι του 1ου και του 2ου αντρικού ρόλου αντίστοιχα.
Κινηματογραφικό, βραδείας καύσης, διαμάντι που σπάνια συναντά κανείς «ελεύθερο».
3) «Ήμασταν κάποτε στρατιώτες», του Ράνταλ Γουάλας
Η αληθινή ιστορία του σκληροτράχηλου συνταγματάρχη Χαλ Μουρ και της δυναμικής του ηγεσίας σε μια στρατιωτική μονάδα, κατά τις πρώτες μέρες του πολέμου του Βιετνάμ.
Παγιδευμένος με 400 άντρες στη μέση της ζούγκλας, περικυκλώνεται από 2.000 Βιετκόνγκ. Η απειρία και το νεαρό της ηλικίας τους δεν θα τους εμποδίσουν να δείξουν απύθμενο κουράγιο και να λάβουν μέρος σε μια ανηλεή μάχη 100 και πλέον ωρών.
Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα (οι περισσότερες σκηνές περιγράφονται με γλαφυρό τρόπο στ’ απομνημονεύματα του ίδιου του συνταγματάρχη Μουρ) και με τον Μελ Γκίμπσον να παραδίδει μια στιβαρή ερμηνεία στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το “We were soldiers” θέτει ορισμένα από τα πιο κομβικά ερωτήματα σχετικά με την αναγκαιότητα του πολέμου- ή των πολέμων εν γένει.
Είναι η καλύτερη (αντί)πολεμική ταινία που έχουμε δει ποτέ; Σε καμία των περιπτώσεων.
Βλέπεται, ωστόσο, σαν υγρό που είναι απαραίτητο για να κρατηθούμε στην ζωή.
Ακριβώς: σαν νερό.