Από το American Horror Story και μετά, η Σάρα Πόλσον δεν ξανακοίταξε πίσω και έγινε η ηθοποιός-συνώνυμο του θρίλερ. Ακόμα και σε ταινίες μη θρίλερ που ήθελαν απλώς να δώσουν ελαφρά το στοιχείο του τρόμου, η Σάρα είχε θέση. Έστω και μικρή.
Πριν από 2 σχεδόν χρόνια είδαμε το Ratched να κυκλοφορεί στο Netflix με εκείνη πρωταγωνίστρια και παρά το ότι η σειρά δεν πήρε και τις καλύτερες κριτικές, όλοι ήταν σαφείς στο ότι η Πόλσον την κράτησε σε ένα επίπεδο και δεν την άφησε να κατρακυλήσει.
Σε αυτή τη δεύτερη συνεργασία της με το Netflix, η Πόλσον πρωταγωνιστεί στο Run, σε ένα κόνσεπτ που θυμίζει κάπως το Hereditary, μα με λιγότερο συμβολιστική διάθεση και περισσότερη έμφαση στο στοιχείο του τρόμου. Παράλληλα, ταινίες θρίλερ ή horror που είναι σε προστακτική ή/και με τίτλους 1-2 λέξεων (βλ. Don’t Breathe, It Follows) δε μας έχουν απογοητεύσει.
Η ταινία βέβαια ξεκίνησε ως παραγωγή του Hulu, του δικτύου-παιδιού της Disney, καθώς όμως το Hulu είναι προσβάσιμο σε συγκεκριμένες χώρες, το Netflix ανέλαβε να προωθήσει το Run εκεί όπου το Hulu δεν μπορούσε.
Κι είναι στρατηγική κίνηση γιατί στις χώρες που δεν υπάρχει το Hulu, καλή ώρα στα μέρη μας, το θρίλερ είναι ένα είδος ακμάζον που στο παρελθόν έχει πάει αρκετά καλά σε θέαση μέσα από την πλατφόρμα του Netflix. Ούτως ή άλλως, το Run έχει δεχτεί πολύ καλές κριτικές, έχει σούπερ βαθμολογίες σε IMDB (6.7) και Rotten Tomatoes (89%) για το είδος του και μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί.
Η Πόλσον υποδύεται την Ντάιαν, μητέρα της Κλόε (Κίρα Άλεν). Η Κλόε είναι μεγαλωμένη σε πλήρη απομόνωση, δεν είχε ποτέ φίλους, σπανίως έβγαινε από το σπίτι και πάντοτε συνοδευόμενη από τη μαμά της, όμως καθώς έχει φτάσει στην εφηβεία, μετράει διαφορετικά ορισμένες ενδείξεις σχετικά με τη μαμά της και μυστικά που κρύβει από εκείνη.
Η επιτυχία της ταινίας έκανε γνωστό το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου στο Χόλιγουντ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο πάσχων κατασκευάζει ένα πλαστό ιατρικό ιστορικό ή προκαλεί σημάδια μέσω του τραυματισμού σε ένα πρόσωπο το οποίο βρίσκεται υπό τη φροντίδα του. Αυτό συνήθως είναι ένα παιδί κάτω των 5 ετών. Οι μονάδες υγείας, μη γνωρίζοντας ότι βρίσκονται ενώπιον μιας τέτοιας διαταραχής, διευκολύνουν τη συνέχεια της κατάστασης του θύματος, το υποβάλλουν σε πληθώρα εξετάσεων και κατόπιν θεραπειών, ακόμη και επεμβάσεων που εντέλει είναι ανούσιες και επιβλαβείς.
Ο θύτης δεν έχει κάποιο υλικό κέρδος από αυτή την κατάσταση, αλλά καλύπτει την εσωτερική του ανάγκη να κερδίσει τον οίκτο και την προσοχή είτε του ιατρικού προσωπικού είτε του συζύγου της (σε ποσοστό άνω του 90% ο θύτης είναι η μάνα) και λαμβάνει ευχαρίστηση μέσα από αυτό. Ο θύτης καταφέρνει και πείθει τους πάντες γιατί πριν βάλει σε εφαρμογή το σχέδιό του, έχει μελετήσει πολύ καλά τη νόσο που θέλει να υποκριθεί και γνωρίζει ακριβώς τη συμπτωματολογία ώστε να την προκαλέσει.
Συνήθως μάλιστα έχει παρακολουθήσει και σχετικά σεμινάρια πριν βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο του. Οι τρόποι που χρησιμοποιεί ποικίλλουν: δηλητηρίαση, τραύματα, αιμορραγία, μολύνσεις με τοξίνες ή φάρμακα, ασφυξία. Όπως η μητέρα της Κλόε στην ταινία που αντιγράφει την πραγματική ζωή.
Η μόνη επιλογή που έχει το θύμα είναι να τρέξει. Δεν πρόκειται όμως να ξεφύγει από τη μαμά της…