Πριν δύο χρόνια, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είχε τύχει πολύ θετικής ανταπόκρισης από το κοινό και βρίσκοταν σε θέση να ανοιχτεί στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ήρθε όμως η πανδημία και το πρώτο lockdown.
Άνοιξαν τα σινεμά, όμως το Δε Θέλω Να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει Να Μιλήσουμε Για Κάτι Πολύ Σοβαρό, που για χάρη συντομίας θα το κόβουμε στο κόμμα, δε θα μπορούσε να κυκλοφορήσει σε θερινές αίθουσες τότε. Θέλησε να επανακυκλοφορήσει στις χειμερινές, όμως δεν υπολόγιζε το δεύτερο lockdown. Με τούτα και με κείνα, πάρθηκε η απόφαση να βγει φέτος το καλοκαίρι, γιατί ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί σε λίγες εβδομάδες…
Η ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου κατάφερε να γίνει δυσάρεστη πρώτα στον ίδιο της τον εαυτό, λόγω τύχης, αλλά από τη στιγμή που κυκλοφόρησε χθες στις αίθουσες, θα είναι μάλλον ευχάριστη και στο κοινό, μα και στους συντελεστές της με την αποδοχή που θα έχει.
Πατώντας πάνω στη φράση που είχε πει σε μια συνέντευξή μας ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, το ελληνικό σινεμά όντως γ..άει! Φαίνεται ήδη μέσα σε λίγες εβδομάδες μετά την άρση της καραντίνας και με σύμμαχο της διεθνείς συμπαραγωγές που προσφέρουν μια περαιτέρω εκπαίδευση και τριβή σε τεχνικούς και ηθοποιούς.
Με την τριάδα της προηγούμενης ταινίας του το 2011, του Tungsten, δηλαδή τους Όμηρο Πουλάκη, Προμηθέα Αλειφερόπουλο και Βαγγέλη Μουρίκη, ο Γεωργόπουλος σκηνοθετεί μια ιστορία που είναι αστεία και δεν είναι. Που είναι δράσης και δεν είναι. Είναι σαν το Lobster και δεν είναι. Είναι τα πάντα και τίποτα. Βρίσκεται στη χορεία της μαύρης κωμωδίας, αλλά θα την λέγαμε παραπάνω από μαύρη, σχεδόν βάναυση. Με όσα μπορεί να υποδηλώνει η πρόσμιξη αυτών των δύο.
Ο Άρης είναι ένα πετυχημένο στέλεχος μίας μεγάλης εταιρίας. Η ζωή του θα αλλάξει για τα καλά όταν μάθει πως είναι φορέας ενός σεξουαλικώς μεταδιδόμενου ιού, ο οποίος είναι θανατηφόρος μόνο για τις γυναίκες. Ο Άρης όμως είναι και η μοναδική ελπίδα για τη δημιουργία ενός εμβολίου. Αρκεί να βρει ποια από τις πρώην συντρόφους του του μετέδωσε τον ιό αρχικά.
Σε μια ταινία που μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, όπως ο λαρυγγόφωνος χαρακτήρας του Βαγγέλη Μουρίκη, γινόμαστε μάρτυρες μιας αναζήτησης που θα περίμενε κανείς να χαρακτηρίζεται από άγχος και φόβο. Όμως ο Άρης είναι κτηνωδώς ανέκφραστος, μάλλον απέχων από τη ζωή του και γίνεται εύκολα αντιπαθής, αλλά ταυτόχρονα και ο ρέμπελος εαυτός που θα θέλαμε να έχουμε, ιδίως σε τόσο κρίσιμες περιστάσεις όπως αυτή που διαχειρίζεται.
Κάποιος, πολύ λογικά θα σταθεί στον τίτλο της ταινίας που είναι μακρόσυρτος και θυμίζει, τυχαία ή όχι, το A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence, με το διακύβευμα να είναι το ίδιο και να εξελίσσεται πάνω σε μια διαφορετική ιδέα εξέλιξης.
Μαζί με τους τρεις ηθοποιούς, στο καστ βλέπουμε τις Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Παππά, Βίκυ Παπαδοπούλου και Ιωάννα Κολλιοπούλου.