Τα όσα συνέβησαν με τον Τζόνι Ντεπ τα τελευταία χρόνια στη διαμάχη του με την Άμπερ Χερντ, έδωσαν επί της ουσίας ένα πρόωρο τέλος στην υποκριτική του καριέρα. Ή μήπως όχι; Η δικαίωση του στη δίκη για συκοφαντική δυσφήμιση, αλλάζει τον ρου.
Πριν 9 μήνες περίπου, μέσα σε λίγες ημέρες, ο 58χρονος Ντεπ είχε δει δύο κινηματογραφικά φεστιβάλ, αυτό του Σαν Σεμπαστιάν στην Ισπανία και του Κάρλοβι Βάρι στην Τσεχία, να του απονέμουν βραβεία συνολικής προσφοράς στο σινεμά και να ξεσηκώνουν θύελλα αντιδράσεων σε γυναικείες οργανώσεις γύρω από την 7η τέχνη.
Το ευρωπαϊκό σινεμά, αν και σε αυτό ελάχιστα έχει επιχειρηθεί ξεσκαρτάρισμα της πατριαρχίας – τελευταίο παράδειγμα η παραίτηση της επιτροπής των βραβείων Σεζάρ το 2020 εξαιτίας της βράβευσης του Ρόμαν Πολάνσκι – έχει μια διαφορετική αντίληψη από αυτή του Χόλιγουντ.
Επιμένει να διαχωρίζει το καλλιτεχνικό με το προσωπικό κομμάτι και επιμένει να μην παίρνει θέση σε υποθέσεις που δείχνουν ενοχοποιητικές, αλλά δεν υπάρχει οριστική δικαστική απόφαση. Είδαμε άλλωστε πριν λίγες εβδομάδες τον Κέβιν Σπέισι να αναλαμβάνει ρόλο σε ιταλική παραγωγή κι ενώ σύσσωμη η αμερικανική βιομηχανία τον έχει αποκλείσει.
Στην Αμερική από την άλλη, έχουν μια πιο απόλυτη θέση. Μέχρι να καθαρίσει το όνομα σου, δεν έχεις χώρο μεταξύ μας. Για τον Τζόνι Ντεπ ισχύει αυτό και το είδαμε με αφορμή την ταινία Minamata, για την οποία η MGM αποφάσισε ότι δε θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες και πάει για τελειωτικό «θάψιμο».
Μετά τη δικαίωση του Ντεπ, ίσως αλλάξει αυτό. Όχι μόνο ως προς το Minamata, αλλά συνολικά για την καριέρα του Ντεπ, αφού πλέον η παρουσία του και μόνο σε μια ταινία μπορεί να της προσφέρει αυτόματα εμπορική επιτυχία. Και, γιατί όχι, ίσως να τον δούμε να παίρνει επιτέλους κι ένα Όσκαρ.
Το Minamata θα μπορούσε να είναι μια τέτοια περίπτωση. Είναι βέβαιο πως στο μέλλον θα υπάρξουν αρκετές τέτοιες ευκαιρίες για έναν Τζόνι Ντεπ που βρίσκεται καβάλα στο άλογο.