Υπάρχουν σειρές που έχουν μια κεντρική ιδέα τόσο καλή, ώστε να «τυφλώσει» τον σκηνοθέτη και να τη θεωρήσει αρκετή για την επιτυχία. Κι υπάρχουν σειρές με μια όχι ιδιαίτερα καινοφανή ιδέα που οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου. Σα να λέμε Squid Game vs My Name.
Δε θέλουμε να το παίξουμε αιρετικοί ή αντισυμβατικοί και ιδιαίτεροι. Το Squid Game είναι μια αρκετά καλή σειρά. Και με κεντρική ιδέα που είναι τω όντι πολύ πρωτότυπη ή λιγότερο συνηθισμένη από αυτά που υπάρχουν πια σήμερα στη mainstream μυθοπλασία και δη στο Netflix. Και αν συμπεριλάβουμε τις συμπτώσεις, λογικά έφτασε να γίνει η Νο1 σειρά της χρονιάς.
Αλλά αν συνέβη αυτό για το Squid Game, τότε για το My Name δεν αξίζει τίποτα λιγότερο. Πρόκειται για μια επίσης κορεάτικη σειρά που δείχνει στα πρώτα 2-3 επεισόδια της σεζόν των 8 επεισοδίων ότι υπερέχει σε μερικά, πολύ ουσιώδη, κομμάτια σε σχέση με το Squid Game.
Αυτό που αξίζει να επικεντρωθούμε, είναι στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Στο Squid Game δεν υφίσταται σε κανέναν σπουδαίο βαθμό αυτό. Και μιλάμε για μια σειρά με 50-60 πρόσωπα που έχουν από 20 λεπτά μέχρι 9 επεισόδια διαλογικής συμμετοχής.
The Black Phone: Η ταινία που δεν έχεις ακούσει και είναι το horror της επόμενης χρονιάς
Στο My Name, αν και υπάρχει μια πολύ κεντρική ηρωίδα, ένας ρόλος βασικότερος όλων, που πλαισιώνεται από 3-4, η αίσθηση είναι πως ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με μια μεγαλύτερη ποικιλία χαρακτήρων. Και μια περαιτέρω εμβάθυνση. Παρόλο που η πολιτισμική προσέγγιση παραμένει δύσπεπτη και ανοίκεια στο μάτι ενός Ευρωπαίου, ενός θεατή συνηθισμένου σε παράγωγα της δυτικής κουλτούρας.
Το My Name οδηγεί τον θεατή στο βάθος των χαρακτήρων του
Η σειρά περιγράφει τον αγώνα για εκδίκηση της Yoon Ji‑Woo, η οποία βλέπει μέσα από το ματάκι της πόρτας τον πατέρα της να δολοφονείται. Σε αυτό το μοναχικό ταξίδι για αντίποινα, θα εισέλθει στον κόσμο του εγκλήματος και της μαφίας.
Εκεί θα βρεθεί σε μια σχολή εκπαίδευσης στρατιωτών για έναν αρχιμαφιόζο, ο οποίος την γαλουχεί για να έχει την αντοχή να σκοτώσει. Να σκοτώσει όχι μόνο αυτόν που θέλει, αλλά και όσους σταθούν εμπόδιο στον στόχο της.
Γιατί είναι εύκολο να πεις ότι θα σκοτώσεις αυτόν που σκότωσε τον πατέρα σου. Πιστεύεις ότι έναν φόνο μπορείς να τον αντέξεις. Τι θα γίνει όμως αν μπουν στη μέση άλλοι; Αν ξεκινήσεις να μπεις σε αυτό το παιιχνίδι, η κάθε πίστα είναι ακριβώς όπως αυτές στο Squid Game: ή προχωράς ή πεθαίνεις. Δεν υπάρχει γυρισμός.
Το My Name αποδίδει με τρομερή και μοναδική ικανότητα τις σκηνές μάχης σώμα με σώμα, είναι από τις πιο πιστές σκηνές που έχουμε δει σε σινεμά και τηλεόραση κι αυτό σαφώς αποτελεί ένα από τα πολλά μικρά στοιχεία που κάνουν τη σειρά τόσο καλή και δικαίως στα trends του Netflix.
Η πορεία των επεισοδίων επιφυλάσσει ανατροπές ή και επιβεβαίωση πραγμάτων που τα ψυχανεμίζεσαι από ένα σημείο και μετά. Η επιβεβαίωση δεν σημαίνει ότι κάτι είναι προβλέψιμο. Σημαίνει, αρκετές φορές, πως ένα σενάριο έχει χτίσει έτσι την αφήγηση του, ώστε καθοδηγεί τον θεατή σε ένα μονοπάτι που δεν έχει διχάλες. Έχει μόνο μπρος και πίσω. Άρα δεν ξεφεύγεις από τη μοίρα σου.
Κι η μοίρα της Yoon Ji‑Woo ήταν να αφυπνιστεί, να βγει από μέσα της ένα θηρίο. Γι΄αυτό και ο μαφιόζος στον οποίο απευθύνεται και την εκπαιδεύει, είναι αυτός που σκότωσε τον πατέρα της, αυτός που δεν επιτρέπει σε κανένα σημείο να την δει να έχει δεύτερες σκέψεις για την εκδικητική της μανία.
Οι ασασίνοι δεν έχουν χώρο για ρομαντισμούς, για τρυφερότητα. Εκτελούν τη δουλειά και βρίσκονται στη σκοτεινή γωνιά τους.
Το My Name του Netflix πετυχαίνει ένα πολύ ελκυστικό χτίσιμο για την ηρωίδα του και θωρακίζει τις γέφυρες της σύνδεσης της με το κοινό. Δεν ανοίγουν οι αποστάσεις μεταξύ των δύο όσο προχωράει η σειρά. Όπως έγινε με το Squid Game.
Αυτό δε σημαίνει ότι το Squid Game δεν ήταν καλό. Δείχνει όμως ότι το My Name είναι ακόμα καλύτερο!