Έχουν αλλάξει οι εποχές. Τα τελευταία δυο χρόνια ζούμε σε έναν άλλο κόσμο. Οι οπαδοί των δυστοπικών ταινιών δεν γίνεται να μην έχουν νιώσει στο πετσί τους αυτή την αλλαγή βλέποντας τις πάλαι ποτέ αγαπημένες τους ταινίες: η εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού έχει φέρει πιο κοντά μας τις συνθήκες που οι ταινίες δυστοπικού περιεχομένου αποτυπώνουν και αυτό κάνει την θέασή τους μια κομματάκι πιο άβολη διαδικασία.
Ωστόσο όσοι αντιλαμβάνονται αυτή τη διαφοροποίηση ως κίνητρο και όχι ως αρνητικό γεγονός, θα πρέπει να συντονιστούν το βράδυ της Παρασκευής (28/01) στον Alpha: θα απολαύσουν ένα πρότυπο φιλμ δυστοπικής πραγματικότητας και ταυτόχρονα το τέλειο πάντρεμα ανάμεσα στο Sci Fi και το Horror. Μια ταινία που βρίθει έντασης, αδρεναλίνης και αγωνίας αλλά ταυτόχρονα, εξερευνά την έννοια της ανθώπινης φύσης. Και ποιο καλύτερο περιβάλλον για μια τέτοια εξερεύνηση από έναν πλανήτη που έχει ξεμείνει από… ανθρώπους.
Μιλάμε για το «28 Μέρες Μετά», μια ταινία που στις αρχές των 00s υπήρξε ένα χαμηλόφωνο διαμαντάκι, αγαπήθηκε από πολύ λιγότερους σε σχέση με το σημερινό της κοινό, που πλέον την αντιλαμβάνεται ως κλασική δημιουργία του είδους της. Κατά πολλούς πρόκειται για την καλύτερη ταινία του Ντάνι Μπόιλ, ο οποίος μπορεί να είχε κάνει το μεγάλο μπαμ μερικά χρόνια πριν με το «Trainspotting» και να το κεφαλαιοποίησε με το «The Beach», όμως εδώ μπαίνει σε low budget mode, πειραματίζεται με κάμερα στον ώμο και προσδίδει μια ντοκιμαντερίστικη αισθητική στην αποτύπωση των γεγονότων.
Έτσι, το κεντρικό θέμα της ταινίας, που δεν είναι άλλο από τον κατακλυσμό της Γης από ζόμπι εξαιτίας ενός παγκοσμίως διαδεδομένού ιού, τη στιγμή που οι εναπομείναντες άνθρωποι επιχειρούν να επιβιώσουν, προσεγγίζεται με μια οπτική που αναλογεί σε αληθινά ιστορικά γεγονότα. Τα όσα βλέπουμε επί της οθόνης μοιάζουν με ένα αληθινό ντοκουμέντο, παρά το γεγονός ότι η ταινία ποτέ δεν υποκρίνεται πως είναι ένα footage – δεν είχε γίνει άλλωστε ακόμα της μόδας η συγκεκριμένη τάση στο 2002 όταν και κυκλοφόρησε το «28 Μέρες μετά».
Το χαμηλό μπάτζετ της ταινίας και η -από επιλογή- λιτή κινηματογράφηση μοιάζουν στοιχεία επιβαρυντικά για ένα τέτοιο θέμα. Γνωρίζουμε άλλωστε πως τέτοιες καταστάσεις όπως το κυνηγητό ανθρώπων και ζόμπι πρέπει να αποτυπωθεί με όσο πιο εντυπωσιακό -και άρα ακριβό- τρόπο γίνεται για να είναι θελκτικό. Όμως στην προκειμένη περίπτωση, η μεγάλη δυναμική της ταινίας του Μπόιλ είναι το σενάριό της.
Ο σεναριογράφος της ταινίας Άλεξ Γκάρλαντ, προτού εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους σκηνοθέτες του Sci Fi με ταινιάρες όπως το «Ex Machina» και το «Annihilation», εδώ δείχνει τα πρώτα δείγματα γραφής του εντυπωσιακά πρωτότυπου μυαλού του και της φαντασίας του. Ο Μπόιλ δεν δείχνει διατεθειμένος ούτε να καπελώσει αυτό το εξαιρετικό σενάριο που έχει στα χέρια του ούτε να φανεί ο ίδιος περισσότερο από όσο του αναλογεί. Με την διακριτική του σκηνοθεσία λοιπόν, το σενάριο του Γκάρλαντ αναδεικνείεται ακόμα παραπάνω. Έτσι, το χαμηλό μπάτζετ είναι εν τέλει δημιουργική φιλοσοφία και όχι αρνητικό στοιχείο.
Το «28 Μέρες Μετά» είναι μια σφιχτή και έξυπνη ταινία που οδηγεί τους χαρακτήρες της σε καταστάσεις όπιου καθε επιλογή τους εξαρτάται από την απάντηση που δίνει ο καθένας (ή καθεμια) στο ερώτημα: τι σημαίνει ανθρώπινη φύση; Εσύ θα έδινες καλύτερες απαντήσεις από αυτούς άραγε;