Το στοιχείο του απρόβλεπτου είναι πάντοτε κάτι που προσδίδει στα πάντα μια γλύκα, κάτι το πιο γοητευτικό, ακόμα κι αν στη θεωρία τα υλικά τους δεν δικαιολογούν τον ενθουσιασμό. Η ταινία Thor: Love and Thunder είναι ακριβώς αυτό, το απροσδόκητο και αναπάντεχο που ενθουσιάζει.
3.5 χρόνια μετά το Endgame, το MCU έχει μπει ήδη βαθιά στη νέα εποχή, αυτή του multiverse, εκεί όπου ο Dr. Strange και ο Spider-Man είναι οι πρωτοστάτες των Avengers. Κι η αλήθεια είναι πως επειδή πλέον κάθε ταινία λειτουργεί ως σκαλοπάτι για κάτι που θα συμβεί αργότερα και δεν είναι ολόκληρος ο καμβάς μπροστά μας, μα μόνο κομμάτια ενός παζλ, οι ιστορίες μπορεί και να κουράσουν.
Η απλότητα έχει χαθεί στο σύμπαν της Marvel και αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό ή απαραίτητα κακό. Είναι ανάλογα τη στιγμή που θα σε πετύχει. Ας πούμε, η κυκλοφορία του Thor: Love and Thunder μετά από το No Way Home και το In The Multiverse of Madness, είναι σαν όαση.
Όχι ότι αυτές οι δύο ταινίες δεν ήταν καλές. Απλώς δημιούργησαν τέτοια πολυπλοκότητα, απαίτησαν τόσα πολλά από τη σκέψη του θεατή, λες και έψαχναν με κάποιο τρόπο να απαντήσουν στις αιτιάσεις του Σκορτσέζε και άλλων σκηνοθετών ή ηθοποιών, παρά στο να έχουν μια επαφή με τον θεατή.
Το Thor: Love and Thunder από τη μεριά του είναι απλό και δεν έχει καμία φαινομενική σύνδεση με το υπόλοιπο MCU και το πώς εξελίσσεται. Είναι σαν ένα αυτόνομο σύμπαν και το μόνο που μπορείς να πεις, είναι πως λογικά κάποια στιγμή σε κάποια μεγάλη μάχη τύπου Endgame, ο Thor θα εμφανιστεί από το πουθενά για να ενωθεί μαζί με το υπόλοιπο team.
Μέχρι τότε όμως, πολλά αλλάζουν. Αυτή τη στιγμή το Thor ως franchise βαδίζει σε ένα ολόδικο του μονοπάτι, που του το έφτιαξε με κόπο ο Τάικα Γουαϊτίτι, αυτός ο κωμικά προικισμένος τύπος που αλλάζει το narrative στο MCU.
Είναι πιο δημιουργικός, πιο ελεύθερο πνεύμα και ειλικρινά τώρα, ποιος άλλος θα μπορούσε να δομήσει μια ταινία 2 και κάτι ωρών πάνω σε μια μουσική περιπλάνηση σε τραγούδια των Guns ‘n’ Roses; Ποιος θα μπορούσε να κλιμακώνει την πλοκή με το Paradise City και το Sweet Child o’ Mine και να κάνει τον θεατή στην αίθουσα να ανασηκώνεται για να το απολαύσει περισσότερο;
Σε συνέχεια του Ragnarok, ο Γουαϊτίτι μοιάζει να κάνει εξαγωγή σοβαρότητας και δραματισμού από τον Thor που στις δύο πρώτες ταινίες ήταν η Μάρθα Βούρτση του MCU και πλέον το μεταβιβάζει όλο στην άλλη μεριά, τη σφόδρα κωμική.
Κι υπάρχει το κωμικό του αμερικάνικου σινεμά, υπάρχει και το over the edge κωμικό του down under, δηλαδή του Νεοζηλανδού Αβορίγινα σκηνοθέτη και του Αυστραλού Κρις Χέμσγουορθ.
Αυτό το δεύτερο κωμικό mode είναι που παίρνει μπρος στο Love and Thunder και συμβαίνει συνειδητά και εις βάρος της action πλοκής. Δεν ενδιαφέρεται ούτως ή άλλως το σενάριο να δημιουργήσει έναν ακραιφνή villain, έναν αδίστακτο τύπο.
Η ταινία ξεκινάει με το making of του Σφαγέα των Θεών και ήδη τον έχουμε συγχωρέσει, ήδη είναι δικαιολογημένος για όσα κάνει. Μαζί σου αρχηγέ.
Κι αυτό έρχεται να δεθεί με το φινάλε, όπου ο Thor του εξηγεί του Gor πως η αγάπη είναι που λείπει κι από τους δύο και αυτή θα πρέπει να ψάξουν.
Ο Κρίστιαν Μπέιλ πάει ως το τέρμα του τον χαρακτήρα, θέλει να το πάει 2-3 βήματα παραπέρα και το καταφέρνει, αλλά είναι τέτοιο το storyline, που το περιθώριο δεν είναι μεγάλο.
Τα punchlines στην ταινία με τον πιο τουμπανιασμένο Κρις Χέμσγουορθ όλων των εποχών, είναι πιο σημαντικά από τα κανονικά punches, με κάποιες σκηνές δράσης να ξεσηκώνουν, όπως όταν η Πόρτμαν ως Mighty She-Thor πηδάει στον αέρα και χρησιμοποιεί το Mjolnir με νέα κόλπα.
Έχει ακριβείς και αποτελεσματικές εναλλαγές το Thor: Love and Thunder ως προς τη μετάβαση από το δραματικό στο κωμικό και τούμπαλιν, με το πρώτο να είναι σπασμωδικοί κεραυνοί σε μια νεροποντή.
Το 4ο Thor καταφέρνει να μην έχει καμία περιττή σκηνή, δίνει λόγο υπόστασης στην Πόρτμαν ως γυναίκα Thor, δεν κάνει άγαρμπα πέρα τον Χέμσγουορθ, αλλά, αντιθέτως, τον ενισχύει κι αν για κάτι μπορείς να το ψέξεις, είναι για την κατάχρηση των Guardians of the Galaxy.
Η παρουσία τους δηλαδή είναι ένα από τα βήματα για να μπορέσει να στηθεί η αρχική κωμική σεκάνς με τις κοινές περιπέτειες των Asgardians of the Galaxy, αλλά περνάνε μάλλον αδιάφοροι και ειλικρινά μας στενοχωρεί που δε συνεχίζει το δίδυμο Thor-Rocket.
Η Τέσα Τόμπσον ως Βασιλιάς Βαλκυρία έχει μια αρκετά διακριτική παρουσία και δεν διαφοροποιείται σε κάτι σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες κι ας έχει πιο αναβαθμισμένο ρόλο, ενώ η Πόρτμαν μοιάζει να είναι οκ επιλογή για τον ρόλο της γυναίκας Thor στην 4η ταινία, αλλά γενικά είναι εμφανές πως βρίσκεται πολύ έξω από τη δική της terra cognita.
Σαν να στήνει το έδαφος για σειρές που θα έρθουν στο Disney+ το Thor: Love and Thunder, ιδίως με τα δύο ζευγάρια που δημιουργούνται προς το τέλος.
Η πρεμιέρα της ταινίας στις ελληνικές αίθουσες από σήμερα, σε διανομή της Feelgood, είναι μια καλή ευκαιρία για να απολαύσει κάποιος το χιούμορ των δύο κεντρικών ανδρών και να δει για μια φορά και μια κύρια μάχη που δεν έχει τόση βαρύτητα όσο προηγούμενες.
Όλο το Thor: Love and Thunder δεν είναι σαν τις προηγούμενες ταινίες στο MCU. Προχωράει στη νέα εποχή μόνο του και η 5η ταινία αναμένεται με ενδιαφέρον στη βάση του τι έδειξε στην πρώτη post credit σκηνή.
Είναι αυθεντικό, απέριττο στην πλοκή, με κάποιες φορές τραβηγμένο χιούμορ, με πολλές στιγμές γέλιου και με σαφή επιλογή να ενστερνιστεί όλη αυτή την ατσαλοσύνη που διακρίνει στα συναισθήματα του τον Βίκινγκ Θεό.