Με διαφορά μία από τις κορυφαίες σειρές όλων των εποχών στην ελληνική τηλεόραση, οι «Απαράδεκτοι» δεν οφείλουν την επιτυχία τους μόνο στα εκπληκτικά κείμενα της Δήμητρας Παπαδοπούλου και τις ανάλαφρες ερμηνείες της ίδιας και των «συντρόφων» της Σπύρου Παπαδόπουλου, Γιάννη Μπέζου και Βλάσση Μπονάτσου. Σημαντικός παράγοντας ήταν και το γεγονός ότι το σίριαλ κράτησε μόλις δύο σεζόν και ολοκληρώθηκε πριν κουράσει και γίνει αφόρητα κλισέ.
Βέβαια μιλάμε για μια άλλη εποχή, το λυκαυγές της ιδιωτικής τηλεόρασης, όταν οι δημιουργοί είχαν ακόμη την άνεση να λειτουργούν χωρίς την αφόρητη πίεση που δημιουργούσαν οι μετρήσεις και τα «μηχανάκια». Όχι φυσικά ότι αυτό αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για τους Απαράδεκτους που ακόμη κι όταν παίζονται για… χιλιοστή φορά σε επανάληψη χτυπάνε νούμερα που άλλες παραγωγές (και πολύ πιο ακριβές μάλιστα) δεν βλέπουν ούτε σε όνειρα! Όμως, όπως και να το κάνουμε, το να έχεις απόλυτη ελευθερία αποτελεί τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με το τώρα όπου είναι πολύ συνηθισμένο τα σίριαλ να «φορτώνονται» με «αχρείαστα» επεισόδια, ακόμη και ολόκληρες «αχρείαστες» σεζόν, κουράζοντας με την ανούσια μακρά διάρκειά τους τους τηλεθεατές.
Αντίθετα σε εκείνη την παρέα τα πάντα βρισκόταν σε εξάρτηση με τα… κέφια της Δήμητρας Παπαδοπούλου η οποία είχε αναλάβει το σενάριο της σειράς. Η αρχική ιδέα άλλωστε ήταν δική της και τριγυρνούσε για καιρό στο μυαλό της το κόνσεπτ για μια κωμωδία καταστάσεων, με την μόνη διαφορά ότι στην αρχή αφορούσε την σχέση ανάμεσα σε δύο ζευγάρια που ήταν γείτονες.
«Ό,τι κι αν ετοιμάζεις, να ξέρεις είμαι μέσα από τώρα» της είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ο φίλος της Βλάσσης Μπονάτσος, όταν την πήρε χαμπάρι ότι είχε μιλήσει ήδη με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και τον Γιάννη Μπέζο με τους οποίους εκείνη την περίοδο συνεργαζόταν στο θέατρο. Η «Δημητρούλα» όπως την αποκαλούσε ο τηλεοπτικός σύζυγός της, άλλαξε μόνο ένα πράγμα σε σχέση με τις πρώτες σκέψεις της, ζητώντας από τον Μπέζο να ενσαρκώσει έναν γκέι άντρα, με τον σπουδαίο Έλληνα ηθοποιό να συναινεί και τελικά να μας χαρίζει μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες και ερμηνείες της ελληνικής tv!
Έτσι από τις 18 Σεπτεμβρίου του 1991 μέχρι τις 13 Ιανουαρίου 1993 το ελληνικό κοινό ήρθε σε επαφή και σταδιακά μυήθηκε σε αυτό το είδος κωμωδίας, της οποίας ακρογωνιαίος λίθος ήταν πάντοτε αυτή η υπερβολική άνεση και χαλαρότητα που κυριαρχούσε σχεδόν σε κάθε σκηνή, με τους θεατές να μην νιώθουν ότι παρακολουθούν τηλεόραση αλλά τους αληθινούς ανθρώπους και τις σπαρταριστές περιπέτειές τους.
Από τις πολλές κλασικές ατάκες που έμειναν για πάντα στην ιστορία ήταν και εκείνη την οποία ξεστόμιζε πολύ συχνά ο Σπύρος (βάσει σεναρίου οι ηθοποιοί είχαν κρατήσει τα πραγματικά ονόματά τους) για το Πολυτεχνείο. Το «ήμουν στο Πολυτεχνείο εγώ» συνδυάστηκε με κάθε πιθανό ή και απίθανο σκηνικό, με τους συντελεστές να διακωμωδούν με αυτόν τον τρόπο (ανάμεσα σε άλλα) και την… ψύχωση πολλών που έβαζαν τον εαυτό τους εκεί ως ένδειξη της αντιστασιακής φύσης τους. Βέβαια, αν όλοι αυτοί έλεγαν αλήθεια, τότε εκείνο το τραγικό και ιστορικό βράδυ θα έπρεπε να ήταν μέσα η μισή Ελλάδα…
Ωστόσο αυτή η συχνή αναφορά ενόχλησε κάμποσους που θεώρησαν ότι η σειρά δεν διακωμωδούσε τις ανθρώπινες συμπεριφορές αλλά τα ίδια τα γεγονότα, με αποτέλεσμα να κατακλύσουν το MEGA με εξώδικα, αγωγές και μηνύσεις αποδεικνύοντας ότι η ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν γνωρίζει όρια.
Πάντως δεν ήταν το βάρος των… δικογράφων που έφερε τελικά το φινάλε μιας τόσο επιτυχημένης σειράς. Αντίθετα, ήταν η ίδια η Δήμητρα Παπαδοπούλου εκείνη που ένιωσε κάποια στιγμή ότι στα 48 επεισόδια (49 εάν μετρήσουμε και το εορταστικό πρωτοχρονιάτικο) που γυρίστηκαν και προβλήθηκαν, είπε όσα είχε να πει. Αν συνεχιζόταν η σειρά κάτω από την πίεση τρίτων ή με στόχο να βγει άλλη μία σεζόν με… καύσιμο της προϋπάρχουσα επιτυχία, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν αντιπροσωπευτικό της… φάσης.
Έτσι, εκμυστηρεύθηκε τις ανησυχίες της στους φίλους και συνεργάτες της και ουδείς δεν δοκίμασε να την μεταπείσει όταν τους αποκάλυψε ότι σκεφτόταν το τέλος. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι θα γέμιζε με παραπάνω χρήματα τον λογαριασμό του και με μια φωνή της απάντησαν «Αν νιώθεις έτσι, τελείωσέ το Δήμητρα», ανάβοντάς της το «πράσινο φως» για να ολοκληρωθεί το σίριαλ με τρόπο που θα το κρατούσε για πάντα ψηλά, δίχως την παραμικρή έκπτωση στην συνείδηση του κόσμου.