Υπήρξε ένα πραγματικό σοκ η ξαφνική προσγείωση του Ινδού (ή μάλλον, ινδικής καταγωγής) σκηνοθέτη, Μ.Νάιτ Σιάμαλαν στα τεκταινόμενα του Χόλιγουντ κάπου προς το τέλος της δεκαετίας του ’90. Είχε γυρίσει βέβαια μια ταινία που δεν θυμάται κανείς και αποτελεί απλά το αδιάφορο ντεμπούτο του αλλά μόλις με τη δεύτερη ταινία του, την θρυλική πλέον «6η Αίσθηση», ο τύπος έστειλε τόσο ψηλά τις προσδοκίες για το τι θα ακολουθούσε που η αντίστοιχη (και αντίστοιχα ξαφνική) πτώση του ήταν μάλλον αναπόφευκτη.
Παρά την αναδρομική αναγνώριση του «Άφθαρτου», το κοινό ποτέ δεν συγχώρεσε στον Σιάμαλαν το γεγονός ότι δεν κατάφερε να το ξαναεκπλήξει τόσο έντονα όσο με την «6η Αίσθηση». Έτσι, πολλές ταινίες του που άξιζαν πολύ (γιατί για να είμαστε δίκαιοι γύρισε και κάποιες «πατάτες») πέρασαν απαρατήρητες και αυτό είναι κρίμα. Μια από αυτές αποτελεί μάλλον την απαρχή της απαξίωσής του, η ταινία που γύρισε ακριβώς μετά τις δυο διαδοχικές του συνεργασίες με τον Μπρους Γουίλις, το «Οιωνός».
Στον «Οιωνό» ο Σιάμαλαν καταπιάνεται με την νούμερο ένα συνωμοσιολογική υστερία των ΗΠΑ και την προσεγγίζει ως πιστός φαν της αποτύπωσής της στην ποπ κουλτούρα: τα UFO ή, με άλλα λόγια, την έλευση των εξωγήινων στην Γη. Και πιο συγκεκριμένα, στην Αμερική.
Και ακριβώς επειδή καταπιάνεται με ένα τέτοιο θέμα καταφέρνει, με την τόσο αριστοτεχνική του ματιά, να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια b movie ατμόσφαιρα -ταιριαστή με το συνομωσιολογικό του περιεχομένου- αλλά συνδυασμένη με το αριστοτεχνικό ύφος ενός εκμοντερνισμένου Χίτσκοκ, που αποτελεί άλλωστε και το σήμα κατατεθέν του Σιάμαλαν.
Η πλοκή έχει ως εξής: Ένας ιερέας (Μελ Γκίμπσον) με κλονισμένη την πίστη του στο Θεό αφού έχασε την γυναίκα του σε τροχαίο, ζει στους αγρούς με τα δυο του παιδιά και τον αδερφό του (Γιοακίν Φίνιξ), που είναι πρώην παίκτης του μπέιζμπολ. Όταν κάνουν την εμφάνισή τους κάποιοι περίεργοι κύκλοι στα χωράφια τους («crop circles» αποκαλούνται στις ΗΠΑ) που είναι δεδομένο πως δεν έχουν προέλθει από τρακτέρ, αρχίζουν οι υποψίες ότι μέσα στα καλαμπόκια βρήκαν κρυψώνα εξωγήινοι. Έχουν δίκιο; Και αν ναι, τι θα γίνει; Οι φερόμενοι νέοι επισκέπτες είναι εδώ με ειρηνικούς σκοπούς ή τα πράγματα έχουν σκουρύνει;
Σκηνοθετικά ο Σιάμαλαν δίνει αληθινό ρεσιτάλ και δύσκολα μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει αυτό. Συνδυάζοντας την επιρροή του από τον Χίτσκοκ με τη βαθιά αγάπη του στον Σπίλμπεργκ δημιουργεί ορισμένες τόσο δυνατές σκηνές που αποτελεί πρόκληση για τον θεατή το να παραμείνει καρφωμένος στην καρέκλα του. Κάνοντας δε και το τόσο γοητευτικό τρικ να κρύβει από τα μάτια μας την όψη της απειλής στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας με αποτέλεσμα να τη φανταζόμαστε, αυτόματα την κάνει πιο… απειλητική.
Πλάι στη θεματική της αδιευκρίνιστης απειλής, ο Σιάμαλαν στοιβάζει και μια σειρά προβληματισμών περί πίστης και θρησκείας, γεγονός που ενδεχομένως να μπερδεύει κάπως τον μέσο θεατή αλλά επί της ουσίας μετουσιώσει τον «Οιωνό» σε ένα αλληγορικό Sci Fi που τιμά το είδος του. Η παρουσία του στο Disney+ είναι μια ακόμα καλή ευκαιρία που μας δίνει η πλατφόρμα να ανακαλύψουμε ένα (ακόμα) αστραφτερό διαμαντάκι.