Υπήρξε μια εποχή που το Χόλιγουντ είχε ξεμείνει για τα καλά από ιδέες και βλέπαμε διαρκώς ταινίες οι οποίες έμοιαζαν με… κάποιες άλλες ταινίες. Για την ακρίβεια, βλέπαμε ένα σωρό αντιγραφές ταινιών από παλιότερες, πιο εμπνευσμένες εποχές. Ο λόγος για την δεκαετία του 2000, όπου με ορισμένες τρανταχτές εξαιρέσεις, η έμπνευση έμοιαζε να έχει ξεθυμάνει για τα καλά και άπαντες το είχαν ρίξει στο να «επηρρεάζονται» από τα διαμάντια που είχαν βγει στα 90s.
Οι ταινίες του Ταραντίνο, το «Seven», η «Σιωπή των Αμνών» και το «Συνήθεις Ύποπτοι» είχαν την τιμητική τους: όλοι προσπαθούσαν να βρουν ένα plot twist, να δομήσουν μια ατμόσφαιρα, να φτιάξουν ένα στυλιζάρισμα που να θυμίζει σε κάτι από αυτά, πολλές φορές μάλιστα τα αντέγραφαν ταυτόχρονα και ανά δυάδες. Και όμως, παρά το ότι οι πλειονότητα αυτών των ταινιών έμοιαζε με άνοστο και ξαναζεσταμένο φαγητό, υπήρχαν και ορισμένες που χαιρόσουν να τις βλέπεις. Και αυτό γιατί δεν ήταν στείρες αντιγραφές: αντλούσαν όντως έμπνευση, δεν έκλέβαν.
Μια από αυτές τις εξαιρέσεις ήταν το «Στοίχημα του Σλέβιν» με τον Τζος Χάρτνετ, τον Μπρους Γουίλις, τον Μόργκαν Φρίμαν και τον Μπεν Κίνγκσλεϊ, μια ταινία που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2006 και αν και είχε διαφημιστεί ελάχιστα απέκτησε ένα δικό της φανατικό κοινό πολύ άμεσα. Το «Στοίχημα του Σλέβιν» ήταν κλασικό «ταραντινικό» τέκνο: όλη η «αρχιτεκτονική» του, ολόκληρο το στυλιζάρισμά του το έκανε να μοιάζει με γνήσιο τέκνο του σύμπαντος του Κουέντιν Ταραντίνο.
Πρωταγωνιστής είναι ο Σλέβιν, ένας φαινομενικά συνηθισμένος 22χρονος, που διακατέχεται από μια απίστευτη ατυχία του αλλά απο μια πρωτοφανή στωικότητα με την οποία αντιμετωπίζει όσα του συμβαίνουν. Μέσα σε μια μέρα, του κλέβουν την ταυτότητα, πιάνει την κοπέλα του να τον απατά και μένει χωρίς σπίτι. Στην προσπάθειά του να ξεχάσει θα πάει στη Νέα Υόρκη για να επισκεφθεί τον φίλο του Νικ αλλά φυσικά, η ατυχία του δεν έχει τελειωμό.
Φτάνοντας στο διαμέρισμα του φίλου του, ο τελευταίος είναι εξαφανισμένος. Πριν καταλάβει τι παίζει, δύο μπράβοι εισβάλουν στο διαμέρισμα και αρπάζουν τον Σλέβιν θεωρώντας πως είναι ο Νικ. Ο τελευταίος χρωστάει πολλά λεφτά στο αφεντικό τους, τον διαβόητο «Boss» και μάταια ο Σλέβιν προσπαθεί να τους πείσει πως δεν είναι αυτός που ψάχνουν.
Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει από την περιπέτεια στην οποία έμπλεξε είναι να ξεπληρώσει το χρέος του Νικ, αναλαμβάνοντας μια εξαιρετικά επικίνδυνη αποστολή: να εξοντώσει τον μεγάλο αντίπαλο του «Boss», τον έτερε μεγάλο μαφιόζο της πόλης, τον «Ράμπι». Και μέσα σε όλα αυτά, ο μυστηριώδης «κύριος Γκούτκατ», ένας θρυλικός δολοφόνος, βρίσκεται στην πόλη για μια αποστολή, που κανείς δεν ξέρει το περιεχόμενό της.
Το απίθανο με το «Στοίχημα του Σλέβιν» είναι πως πρόκειται για μια κανονική σπαζοκεφαλιά, δεν μπορείς με τίποτα να καταλάβεις τι ακριβώς παίζει και ως θεατής ακολουθείς κατά πόδας το μπέρδεμα του δύστυχου Σλέβιν που έχει μπλέξει σε μια περιπέτεια που ακόμα και ο πιο άτυχος άνθρωπος του κόσμου δεν θα έμπλεκε ποτέ. Τελικά, όσο η πλοκή εξελίσσεται και το κουβάρι ξετυλίγεται, τα πάντα κλιμακώνουν προς ένα plot twist που αφενός «σκοτεινιάζει» απότομα την ταινία και αφετέρου την αναβαθμίζει μέχρι εκεί που δεν πάει: εν τελει το «Στοίχημα του Σλέβιν» δεν κοιτάει μόνο προς τον Ταραντίνο αλλά και προς τους «Συνήθεις Ύποπτους». Και μάλιστα, με αρμονικότατο τρόπο.
Σε περίπτωση που γουστάρεις να το δεις άμεσα στριμάρει στο Prime. Είναι δεδομένο πως δεν θα κλαις την επιλογή σου.