Μπορεί μια λέξη να αλλάξει την υποδοχή, το λεγόμενο public perception; Ερώτημα ρητορικό, καθότι πανδύσκολο να απαντηθεί. Πιθανότατα όμως όχι, αν κρίνουμε από το πώς αντιμετωπίζεται η σειρά Monster: The Jeffrey Dahmer Story στο Netflix.
Σίγουρα, η επιλογή της λέξης Monster δεν έγινε για λόγους ποιητικής αδείας. Έγινε γιατί ζούμε σε μια εποχή που έχουμε δει πολλές σειρές και ταινίες για serial killers (Ted Bundy, Charles Manson) και ειδικά στην Αμερική, αλλά όχι μόνο, καραδοκεί πάντοτε ο κίνδυνος να γεννηθούν νέοι παλαβοί βλέποντας τόσο κόσμο να μιλάει για κάποιους που σκότωσαν ανθρώπους.
Αλλά δεν είναι αρκετή. Αντιλαμβάνεται κανείς που έχει σώας τας φρένας – αν και πλέον κι αυτό δεν λέει τίποτα για το τι μπορεί να γίνει κάποιος στο μέλλον – ότι είναι άκρως ανησυχητική η θέαση, όμως εύκολα από ανησυχητική μπορεί να γίνει σαγηνευτική, εφόσον το όνομα ενός κατά συρροήν δολοφόνου «ζει» 28 χρόνια μετά τον θάνατό του σε μια φυλακή.
Εκεί όπου δολοφονήθηκε από συγκρατούμενο και για ένα διάστημα η αστυνομία του Ουισκόνσιν, αλλά και στις ΗΠΑ εν γένει, φοβόταν πως θα εξαγνιστεί με αυτόν τον τρόπο και ο κόσμος θα φτάσει να τον λυπηθεί, αφήνοντας στην άκρη ότι σκότωσε 17 αγόρια και άντρες.
Ο Jeffrey Dahmer ήταν ένα τέρας. Ένας κακός άνθρωπος. Ίσως δεν είναι χώρος για ηθικισμούς, αλλά βλέποντας τον τρόπο που δομείται η σειρά, μάλλον χρειάζεται να το τονίζουμε. Γιατί υπάρχουν στιγμές που οι αναδρομές στην παιδική του ηλικία, επιχειρούν ερμηνείες που ρίχνουν την ευθύνη αλλού.
Ναι, οκ, τον έλεγαν στο σχολείο περίεργο, γελούσαν μαζί του, τον κορόιδευαν επειδή ήταν γκέι. Αλλά τίποτα δεν είναι συγχωροχάρτι.
Για περίπου 13 χρόνια, από τα 17 του μέχρι τα 30 του, ο Jeffrey Dahmer σκότωνε, ακρωτηρίαζε, βίαζε, έτρωγε και διατηρούσε νεκρά σώματα και ανθρώπινα μέλη. Είχε μέχρι κι ένα κουτί με ένα κεφάλι θύματος του, από το οποίο είχαν μείνει οι τρίχες και τα οστά φυσικά.
Σύχναζε σε χώρους με πολλούς άντρες και παραμόνευε για να βρει το εύκολο θύμα που θα του την έπεφτε και θα το οδηγούσε σπίτι του για να το ναρκώσει και στη συνέχεια να κάνει όλα τα παραπάνω.
Το 18ο θύμα του δεν έγινε τελικά 18ο πτώμα του, με κάποιον τρόπο του ξέφυγε και οδήγησε την αστυνομία στο σπίτι του, όπου ανακαλύφθηκαν φωτογραφίες με τα πτώματα και τα ανθρώπινα μέλη που είχε κρυμμένα.
Ήταν η τελευταία φορά που η αστυνομία βρισκόταν εκεί, αλλά όχι η πρώτη. Τον είχαν ερευνήσει πολλάκις στο παρελθόν, είχε κάνει και έναν χρόνο φυλακή σε σωφρονιστικό ίδρυμα γιατί ένας άλλος νεαρός είχε επίσης ξεφύγει, αλλά ο Jeffrey Dahmer βασίστηκε στα κενά του συστήματος και εκτέλεσε τόσους ανθρώπους.
Η σειρά, η αποτύπωση του Dahmer και των πράξεων του, δεν είναι εύκολο να δοθεί με τρόπο καταγγελτικό, αλλά είναι από τις περιπτώσεις που θα έπρεπε. Γιατί ο Dahmer, σε αντίθεση με τον Bundy ή τον Manson ή τον John Wayn Gacy, δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστός έξω από το Μιλγουόκι και σίγουρα ελάχιστα γνωστός εκτός ΗΠΑ.
Πολλές φορές κρίνονται ως υπερβολικές οι αιτιάσεις πως η σύγχρονη κοινωνία του θεάματος οδηγεί τους πιτσιρικάδες στη βία, αλλά εν προκειμένω δεν είναι καθόλου υπερβολή. Δεν γνωρίζουμε πόσο εύκολη είναι να μετρηθούν οι ηθικές διαστάσεις του ζητήματος, ιδίως σε ένα Netflix σε πτώση.
Το Monster: The Jeffrey Dahmer Story ξαναφέρνει την πλατφόρμα στην κουβέντα μετά από αρκετό καιρό, αφού ακόμα και το Cobra Kai δεν είχε αυτή τη φορά τη δυναμική να γίνει αντικείμενο συζήτησης.
Πρέπει όμως κάποια στιγμή να δουν στην πλατφόρμα τι ακριβώς δημιουργούν και ποιες οι προεκτάσεις του. Ναι, δεν πιστεύουμε ότι θα εμφανιστούν 2-3 νέοι Dahmer. Φυτεύεται και ποτίζεται όμως η γοητεία από τέτοιες ιστορίες.
Κι είναι από τις φορές που δε θα προτείνουμε ιδιαιτέρως να δει κάποιος αυτή τη σειρά. Είναι οριακά τρομακτική και σίγουρα αξίζουν συγχαρητήρια στον πρωταγωνιστή Evan Peters. Μέχρι εκεί όμως.