Οκ, το έχουμε πάρει απόφαση πως ζούμε στην εποχή που το έγκλημα είναι το μεγαλύτερο φετίχ. Να το παρακολουθείς, να το αναλύεις, να το συζητάς. Γι΄αυτό και η μίνι σειρά Inside Man στο Netflix είναι ένα αριστούργημα.
Αριστούργημα γιατί πρώτα και κύρια έχει για πρωταγωνιστές δύο πολύ αγαπημένους τύπους, τον Στάνλεϊ Τούτσι και τον Ντέιβιντ Τέναντ. Έχει επίσης με πολύ εύστοχο και ευφυή τρόπο μια αποτύπωση των πιο σοβαρών ζητημάτων της εποχής μας, δηλαδή της κακοποίησης και του αποτρόπαιου εγκλήματος.
Μόνο που εδώ, σε αντίθεση με τις άλλες περιπτώσεις σειρών, όπως το Monster: The Jeffrey Dahmer Story ή άλλες fiction υποθέσεις, έχουμε μια ιδιαιτερότητα, μια μοναδικότητα.
Ο άνθρωπος που εξιχνιάζει τα εγκλήματα, είναι ο ίδιος εγκληματίας. Πώς το λένε; Αν θες να μάθεις πώς συμπεριφέρεται ένας εγκληματίας, πρέπει να μπεις στην ψυχολογία του, πρέπει να γίνεις εσύ εγκληματίας.
Ο Στάνλεϊ Τούτσι υποδύεται τον Τζέφερσον Γκριφ, έναν καθηγητή εγκληματολογίας που σκότωσε τη γυναίκα του και βρίσκεται στην πτέρυγα των θανατοποινιτών σε μια πολιτεία των ΗΠΑ. Δεν έκανε ποτέ έφεση για την ποινή του, την έχει αποδεχτεί και περιμένει να έρθει η ώρα του τέλους του. Μέχρι να συμβεί όμως αυτό, έχοντας ως βοηθό έναν serial killer γυναικών, συνεργάζονται με την αστυνομία για να εξιχνιάζουν εγκλήματα.
Μέσα σε 4 επεισόδια βλέπουμε σε πλείστες περιπτώσεις την τρομερή αντίληψη που έχει ο Γκριφ. Όταν τον προσεγγίζει ένας γερουσιαστής που στο παρελθόν έχει κατηγορηθεί για βιαστής, τον διώχνει κατευθείαν γιατί η υπόθεση που του περιγράφει, είναι πανεύκολη, δίχως καμία πολυπλοκότητα.
Ο γερουσιαστής βλέπει να μπαίνουν στον λογαριασμό του κάθε φορά που κάνει σεξ με τη γυναίκα του 253 δολάρια και 58 σεντς. Για εμάς είναι ένα μυστήριο. Για τον Γκριφ απλό.
Στο γραφείο του γερουσιαστή δουλεύει ως γραμματέας μια γυναίκα που είχε πέσει θύμα παρενόχλησης του και γνωρίζει ότι έχει βιάσει κάποιες γυναίκες. Τις πράξεις του τις ξέρει και η γυναίκα του γερουσιαστή. Έτσι, κάθε φορά που κάνουν σεξ, θέλοντας να ξεπλύνει τον εαυτό της, πάει σε ψυχολόγο (therapist).
Και κάθε φορά στέλνει μήνυμα στη γραμματέα να πληρώσει τον Therapist. Όμως εκείνη διαβάζει στην οθόνη του κινητού της The Rapist, γιατί κόβεται η λέξη, κι έτσι στέλνει 253.58 στον γερουσιαστή.
Δεν είναι όμως αυτή η κεντρική υπόθεση του Inside Man. Μια δημοσιογράφος πέφτει θύμα παρενόχλησης σε έναν συρμό κι εκεί μια γυναίκα καταφέρνει να δημοσιοποιήσει τον δράστη, δίνοντας του την εντύπωση πως είναι live στο Facebook. Οι δυο γυναίκες γνωρίζονται και η πρώτη ζητάει να κάνει μια συνέντευξη με την δεύτερη. Ανταλλάζουν στοιχεία και η δημοσιογράφος προσδοκά πως θα πείσει την σωτήρα της.
Στο μεσοδιάστημα, μεταβαίνει από την Αγγλία στις ΗΠΑ για να γνωρίσει τον Γκριφ και να γράψει ένα άρθρο για εκείνον. Όσο λείπει, στην Αγγλία η γυναίκα που την έσωσε, πέφτει θύμα ενός εφημέριου, τον οποίο πιάνει με ένα φλασάκι με παιδική πορνογραφία.
Δεν είναι δικό του. Είναι ενός παιδόφιλου που έχει στην εκκλησία, ο οποίος παιδόφιλος έχει ψυχικά προβλήματα και αναγνωρίζοντας το πόσο τέρας είναι, είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει, αλλά δεν τον άφησαν.
Η γυναίκα, η Τζάνις, νομίζει πως το φλασάκι είναι του εφημέριου ή του γιου του, στον οποίο κάνει μάθημα. Ο εφημέριος φοβούμενος τι θα συμβεί, την αιχμαλωτίζει και ψάχνει να βρει λύση. Τελικά, οι καταστάσεις θα προλάβουν τα σχέδια όλων και ο Γκριφ θα πρέπει να λύσει με μεγαλύτερη ταχύτητα τον γρίφο της εξαφάνισης της Τζάνις.
Το Inside Man έχει μια ελεγεία για την ανακάλυψη της ενοχής, για την εύρεση του μονοπατιού του εγκλήματος και ποντάρει τα πάντα σε αυτό και στις ερμηνείες των ηθοποιών. Δεν καταφεύγει σε κάτι το πομπώδες.
Είναι απλό, είναι ήρεμο, είναι άμεσο και έξυπνο. Κι έχει κι ένα στοιχείο που θέλει να το προσέξεις για να δεις ξεκάθαρα την ευφυΐα του σεναρίου.
Κάποια στιγμή, όταν η Μπεθ, η δημοσιογράφος, ξεκινάει να μιλάει στον Γκριφ για να γράψει το άρθρο της, αυτός της λέει ότι δεν επιθυμεί να την βοηθήσει γιατί θα καταλήξει να τον αγιοποιεί, να τον εξαγνίζει από το φρικτό του έγκλημα.
Δεν θέλει δηλαδή να του συμβεί ό,τι συμβαίνει πάντοτε με τους εγκληματίες που απασχολούν την κοινή γνώμη στο πέρασμα του χρόνου. Εξανθρωπίζονται, γίνονται προσιτοί και γοητευτικοί.
Εξ ορισμού όμως, ο Γκριφ δεν μπορεί να το αποφύγει αυτό. Γίνεται γοητευτικός λόγω της αντίληψης που έχει γύρω από το έγκλημα. Ο θεατής ξεχνάει ότι είναι γυναικοκτόνος και βλέπει ένα κοφτερότατο μυαλό. Βλέπει μια γυναίκα να του μιλάει, να συνεργάζεται μαζί του, να του υποκλίνεται.
Κι αυτό είναι το στοιχείο που απογειώνει στα μάτια του θεατή το Inside Man. Δεδομένου του πώς τελειώνει, η δεύτερη σεζόν είναι σχεδόν βέβαιη και θέλουμε να δούμε τον Στάνλεϊ Τούτσι σε αυτή την λακωνικά αρχηγική ερμηνεία.