Στην αιώνια ερώτηση για το ποια είναι η καλύτερη σειρά όλων των εποχών, η απάντηση είναι καθαρά υποκειμενική και άκρη δεν θα βρεθεί ποτέ – και ευτυχώς για να έχουμε να συζητάμε και να διαφωνούμε. Όμως στην ερώτηση για το ποια είναι η σειρά που αναβάθμισε καθοριστικά τις σειρές ως αφηγηματική φόρμα και την τηλεόραση ως μέσο, η απάντηση είναι μάλλον αντικειμενική: ο παροξυσμός που έγινε με το «Lost» από τα μέσα των 00s μέχρι τις αρχές των 10s ήταν ο καθοριστικός παράγοντας.
Το «Lost» έκανε και ορισμένα κακά. Όσοι το παρακολούθησαν ψύχραιμα και δεν παρασύρθηκαν από το τεράστιο hype που συνόδεψε την παρουσία του ανάμεσά μας έχουν μέχρι και σήμερα να λένε πως επρόκειτο για μια σειρά που δεν κατάφερε ποτέ να διαχειριστεί αυτό που φαινομενικά έμοιαζε το μεγαλύτερο προτέρημά της, δηλαδή το μυστήριο. Η σειρά μας φόρτωνε με ερωτήματα και γρίφους αυξάνοντας το ενδιαφέρον μας και τελικά, απέτυχε (για την ακρίβεια, απέφυγε) όχι απλά να μας δώσει πειστικές απαντήσεις αλλά πολλές φορές, ακόμα και απαντήσεις εν γένει.
Κάπως έτσι, ο συνδυασμός ανάμεσα σε αυτή την αδυναμία του «Lost» και την τεράστια επιτυχία του, βρήκε κατά καιρούς διάφορους μιμητές. Ένας από αυτούς έχει κάνει πολύ φασαρία τελευταία και αποτελεί το πιο πολυσυζητημένο τηλεοπτικό δημιούργημα του τελευταίου μήνα αλλά δυστυχώς, πάσχει από το σύνδρομο «Lost». Ο λόγος φυσικά για το «1899» του Netflix που όσο και αν έχει γίνει πολυαγαπημένη σειρά για τόσο κόσμο θα πρέπει κάποια στιγμή να πούμε ευθέως και το πόσο υποτιμητικά συμπεριφέρεται στο κοινό του.
https://www.youtube.com/watch?v=p7OUQ9U2qIw&feature=emb_title
Διότι ωραία η ατμφόσφαιρα, ωραίες οι ερμηνείες, ωραία η πρωταρχική ιδέα και φυσικά πολύ ωραίο το να μας γεμίζει το κεφάλι με ερωτήματα και να μας κάνει να σπαζοκεφαλιάζουμε για τις λύσεις τους: όλα αυτά τα θέλουμε σε μια σειρά. Αλλά συγγνώμη, άμα είναι η κλιμάκωση αντί να μας λύνει όλες τις απορίες να καταλήγουμε εν τέλει να αναρωτιόμαστε τι θέλει να πει ο ποιητής και εν τέλει να αισθανόμαστε χαζοί που δεν παίρνουμε πειστική απάντηση, τότε όλα τα παραπάνω καταλήγουν από ωραία συστατικά μιας σειράς μυστηρίου σε φτηνά τρικ επιτυχίας της.
Το «1899» δεν σέβεται τον θεατή και αυτό είναι μια πραγματικότητα που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ανεξάρτητα από την έμμονη που καταφέρνει να του προκαλεί. Παρακολουθείς τα επεισόδιά του και ειδικά στα τέσσερα πρώτα ουσιαστικά αφήνεσαι στο να σε βομβαρδίζει με ερωτήματα και με γοητευτικό μυστήριο και το απολαμβάνεις. Και μετά έρχονται τα επεισόδια 5 έως 8 όπου και περιμένεις ηδονικά το ξετύλιγμα του κουβαριού του μυστηρίου. Και αυτό έρχεται μισό…
Τελικά, καταλήγουμε πιο μπερδεμένοι από όσο ήμασταν στην αρχή. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν πως αυτό αποτελεί εξυπνάδα της σειράς. Θα μας επιτρέψετε να διαφωνούμε: αποτελεί ευκολία και «κλεψιά» της σειράς. Έτσι, χτίζει μυστήριο και ατμόσφαιρα ο καθένας. Αν αντί να τα αξιοποιείς αγνοείς επιδεικτικά τις δυνατότητές τους δεν έχουν νόημα. Φτηνές ευκολίες…