Αν το επέτρεπαν οι κανονισμοί, τότε θα είχε θέση στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς στην εν λόγω κατηγορία του Όσκαρ. Ο Pinocchio του ντελ Τόρο μπορεί να μην έχει αυτή τη δυνατότητα, αλλά θα πήρε άνετα το Όσκαρ «Ταινίας που σε κάνει να πλαντάζεις στο κλάμα» (μαζί με το Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων).
Η Disney έχει τον δικό της Pinocchio που φτιάχτηκε το 1940 και η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα δεν είχε ξεπεραστεί από τις αρκετές προσπάθειες που είχαν γίνει. Ο Μπενίνι πριν μερικά χρόνια πλησίασε, αλλά όχι τόσο ώστε να ξεπεράσει.
Ε, με όλον τον σεβασμό στον Μπενίνι, ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι ένας και μόνον αυτός θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο.
Πολύ σωστά τα έλεγε πρόσφατα η, έτοιμη να κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, Τέιλορ Σουίφτ που επέλεξε τον ντελ Τόρο ως τον άνθρωπο με τον οποίο θα αντάλλαζε ζωή για μία μέρα, μόνο και μόνο για να έχει ένα 24ωρο το μυαλό του.
Εγώ θα ικανοποιούμουν και με μερικές ώρες. Είμαι βασικά ικανοποιημένος και με το παραπάνω από κάθε ταινία του που βλέπω τα τελευταία χρόνια κι από την σειρά του, που κυκλοφόρησε στο Netflix.
Αυτό όμως που κάνει με τον Pinocchio ο ντελ Τόρο είναι κάτι το ασύλληπτο για τον θεατή. Πρόκειται για μια ιστορία που από μόνη της έχει την προοπτική να σε συγκινήσει. Κι εγώ να φτιάξω αύριο ένα φιλμάκι ή να διαβάσω με συναίσθημα την ιστορία, ένα δάκρυ θα το προκαλέσω.
Ο ντελ Τόρο το πάει στο μεθεπόμενο επίπεδο σε σχέση με κάθε άλλη αποτύπωση αυτής της ιστορίας. Ειδικά τα τελευταία δέκα λεπτά της ταινίας είναι για να πάρεις σφιχτά στα χέρια σου ένα μαξιλάρι και να το γεμίσεις δάκρυα και μυξούλες και μετά να τρέξεις στην αγκαλιά της μαμάς σου και να ποτίσεις τη μπλούζα της.
Οκ, μπορεί να σου ακούγεται παιδιάστικο, αλλά αυτός δεν είναι υποτίθεται και ο στόχος ενός παραμυθιού; Να απελευθερωθείς από την ενήλικη υπόσταση και να αφεθείς σε όλα αυτά που η μνήμη του ενήλικου εαυτού σου, η μνήμη της οδύνης και των εμπειριών, δε σου επιτρέπει να αφεθείς.
Αν είσαι ενήλικος, μια σταγόνα βροχής στο κεφάλι σου θα σε πειράξει. Αν είσαι παιδί, ένα χωράφι με φρεσκοβρεγμένο χώμα, δηλαδή λάσπη, θα γίνει καμβάς, θα γίνει το κρεβάτι σου. Έτσι είναι και τα συναισθήματα: σταγόνα για τον ενήλικο εαυτό σου, λασποχώραφο για το παιδί μέσα σου.
Κι αφού έγινα λίγο παραπάνω μπάρμπας απ΄αυτό που ήθελα, ας επανέλθω στα της ταινίας.
Τι έλεγα; Α ναι, δεν έλεγα, έγραφα, γιατί είμαστε σε σάιτ όχι στο ραδιόφωνο. Ο Pinocchio του ντελ Τόρο έχει κάτι το μοναδικό. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην πλοκή.
Αυτό που δίνει το έξτρα στην ούτως ή άλλως δυνατή ιστορία είναι η αποτύπωση του Τζίμινι Κρίκετ και η αφήγησή του, με τη φωνή του Γιούαν ΜακΓκρέγκορ να τα κάνει όλα πιο όμορφα, αλλά και περισσότερο λυπητερά. Το ίδιο πετυχαίνει και ο υπέροχος Ντέιβιντ Μπράντλεϊ που κάνει τον Τζεπέτο.
Θυμίζει σε αρκετά σημεία animation μιας άλλης εποχής του σινεμά, είναι πιο ρομαντική με τρόπο που εγώ ως θεατής δεν μπορώ να βρω λέξεις να τον περιγράψω και δεν έχω και το γνωστικό υπόβαθρο να το κάνω και κάνει πολύ ξεκάθαρο και κάτι που προσωπικά με βασανίζει ως φιλοσοφική αναζήτηση τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Ο Pinocchio μπορεί να πεθάνει άπειρες φορές και να επιστρέψει στη ζωή. Έχει την ευχή να είναι πάντα ζωντανός, έστω και ως ξύλο. Αλλά μια ευχή δεν έρχεται ποτέ δίχως κατάρα. Απλώς στην αρχή, το θάμβος της ευχής σε τυφλώνει και δεν κοιτάς που πίσω της είναι σκοτεινή σαν τη Σελήνη. Το παράκανα με τις λογοτεχνικές μεταφορές σήμερα.
Το να μπορείς να ζεις για πάντα, φαντάζει τέλειο σε πρώτο άκουσμα και δη για ένα παιδί που πάντοτε αγνοεί τον κίνδυνο. Αλλά πόσες απώλειες δικών σου ανθρώπων μπορείς να αντέξεις; Μπορείς να αντέξεις να ζεις σε έναν κόσμο που όλοι σου οι άνθρωποι δε θα υπάρχουν και δε θα σε ξέρει πια κανείς;
Κι άντε, πες, φίλους και σχέσεις ξανακάνεις. Γονείς όμως δεν ξαναποκτάς. Γιατί μπορεί να μην πεθαίνεις ποτέ, αλλά η γέννηση σου παραμένει μία. Κι η απώλεια των ανθρώπων που μας έδωσαν ζωή, είναι η μεγαλύτερη οδύνη.
Ο Pinocchio ως ταινία, όπως τελειώνει, είναι μια παρήγορη ταινία για όλους εμάς που έχουμε ακόμα τους γονείς μας και υποσυνείδητα μας προετοιμάζουμε για την εποχή όπου θα είμαστε οι μεγαλύτεροι στην οικογένεια μας. Άουτς. Το βάρυνα το ξέρω.
Είμαι ακόμα στο effect της ταινίας. Δείτε την κι εσείς να με συντροφεύσετε στο πλάνταγμα. Αν το λάπτοπ ήταν χαρτί, θα ήταν σαν το γράμμα που έγραψε η Στέλλα στο Είσαι Το Ταίρι Μου για τον Σωτήρη. Απλά σε μένα θα ήταν από δάκρυα κι όχι λάδι από σουβλάκι.