Να επηρεάζει την οπτική το background που έχει ο καθενάς; Σίγουρα. Αν όμως ίσχυε εν γένει αυτό, τότε το The White Lotus δεν θα ήταν με τίποτα μια σειρά με τόσο μεγάλη απήχηση και με τέτοια αποδοχή εντός κι εκτός ΗΠΑ.
Πώς δικαιολογείται όλο αυτό; Για τους Αμερικάνους είναι, βάσει του buzz και των υποψηφιοτήτων σε Emmy και Χρυσές Σφαίρες, ισότιμη με το Succession. Θα έλεγα «πέρασε και δεν ακούμπησε», αλλά δε θέλω να γίνω προκλητικός.
Το The White Lotus το είδα όλο μόλις βγήκε η 2η σεζόν και πάλευα να βρω επαρκείς εξηγήσεις για το ότι μαζί με το Wednesday του Netflix ήταν εκείνη την περίοδο οι δυο πιο συζητημένες σειρές και αυτή που έβλεπε κανείς σε πολλές αναρτήσεις στα social media.
Στα αμερικάνικα sites όπως Indiewire, Deadline, Vulture, Variety, Hollywood Reporter και όλα τα κινηματογραφικά και καλλιτεχνικά, έχουν αφιερώσει πολλά άρθρα μιλώντας για τη σειρά ως πλοκή, ως στυλ, ως χαρακτήρες, ως τα πάντα.
Σε πάρα πολλά στοιχεία της, μου φέρνει θύμησες από το Bloodline στο Netflix. Μια σειρά που είχε το 1/10 του impact, αν και κυκλοφόρησε πριν 6-7 χρόνια, άρα σε μια πολύ διαφορετική εποχή.
Αυτό είναι κάτι που αποτελεί μόνιμη επωδό μου, αλλά θαρρώ πως χρειάζεται να επαναλαμβάνεται, διότι είναι στο μυαλό μου ένας σταθερός παράγοντας που επηρεάζει το πώς θα δεις μια σειρά ή μια ταινία.
Στείλε με στο 2015 να δω το The White Lotus και μπορεί να στο βγάλω σειρά της χρονιάς.
Η δεύτερη σεζόν είναι ελαφρώς καλύτερη, αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί η πρώτη και η δεύτερη είναι διαρκείς αναφορές.
Μπορεί να είναι λάθος τακτική που είδα όλα τα επεισόδια μαζί και να έπρεπε να δώσω χρόνο παραπάνω μέσα μου για να διαμορφωθεί η σειρά, αλλά δεν πιστεύω ότι θα άλλαζαν πολλά.
Οκ, έχει μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα το κάθε επεισόδιο, έχοντας κοινά με τη λογοτεχνία της Φεράντε.
Η μουσική λειτουργεί έτσι ώστε να σου δείξει πως υπάρχουν πράγματα βαθιά χωμένα σε κάθε χαρακτήρα, που από την καταπίεση, είναι έτοιμα να εκραγούν. Δεν εκρήγνυνται όμως. Όχι με τον παραδοσιακό τρόπο τουλάχιστον.
Κάποιες σκηνές όντως είναι σαν τελετουργικό, σαν μυσταγωγία, λες και υπάρχει κάτι το ιερό να αναδύεται κάτω από την ειρωνία, από τον θυμό, από την αίσθηση του «δεν αξίζω», που έχουν σχεδόν όλοι οι ρόλοι.
Η κινηματογράφιση επίσης είναι όντως άψογη. Το φως, η σκίαση, ο «συνωμοσιακός» τρόπος που δομούνται αρκετές λήψεις, είναι όλα πολύ όμορφα. Όχι τόσο όμως για να καλύψουν τις αδυναμίες του σεναρίου. Όχι τρελές αδυναμίες, αλλά υπάρχουν.
Με εξαίρεση την Τζένιφερ Κούλιτζ (η μαμά του Στίφλερ για να συνεννοούμαστε), που εδώ υποδύεται την Τάνια ΜακΚουόιντ, δεν υπάρχει άλλος χαρακτήρας που να αφήνει κάτι σαν αποτύπωμα.
Η Κούλιτζ δικαιότατα έχει όλη αυτή την υποδοχή σε κοινό και κριτικούς, βρίσκει μια μεγάλη ευκαιρία μετά από δεκαετίες, να δείξει πως είναι ένα αξιόλογο πρόσωπο σε επίπεδο ερμηνείας. Και το κάνει χωρίς να έχει ο ρόλος της σεναριακά τέτοια προοπτική. Μόνη της το πάει παραπέρα.
Το αντίθετο συμβαίνει με τον υπεύθυνο του ξενοδοχείου, τον Αρμόν (Μάρι Μπάρτλετ), που είναι ο πιο καλογραμμένος ρόλος και αποδίδεται στο μέγιστο.
Κι η Αλεσάντρα Νταντάριο τα καταφέρνει να βγάλει από πάνω της τη σκιά των σκηνών στο True Detective και να δώσει μια διαφορετική εικόνα της.
Βρίσκω απότομο και ατσούμπαλο τον τρόπο όμως που διακόπτονται οι «αργές» σκηνές δίχως διαλογικά σημεία, αυτές που πέφτει η μυσταγωγική μουσική, κατανοώ πως η αντίθεση με τις «γρήγορες», θέλει κάτι να πετύχει, δεν θεωρώ όμως πως το πετυχαίνει.
Συνολικά το The White Lotus είναι μια σειρά του 7.5, μια από τις τουλάχιστον 10-15 που βγαίνουν κάθε χρόνο και δεν ξεχωρίζει σε κάτι. Ή, ίσως, όπου ξεχωρίζει πολύ, υστερεί κάπου αλλού. Επίσης πολύ.
Σε όλα τα επεισόδια υπάρχουν κάτι δίλεπτα βαρετά, ώστε από τα 60-65 λεπτά να αξίζουν τα 40. Λες και μιλάμε για ντέρμπι όπου θα παιχτούν 55 λεπτά από τα 90 και τα υπόλοιπα θα είναι διακοπές και κλωτσοπατινάδα.
Κι αυτή η σειρά θα πάει αεράτη για 3η σεζόν και είναι από αυτές που συζητούν οι παρέες. Αυτή και το Wednesday. Το δεύτερο δικαιολογεί στο απόλυτο αυτό που συμβαίνει. Το The White Lotus, αν έπρεπε να μιλήσουμε με ποσοστά, το δικαιολογεί στο 70% στην καλύτερη των περιπτώσεων.