Είμαστε από εκείνα τα παιδιά που πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια βλέποντας κάθε σαββατοκύριακο STAR. Και έβλεπαν περισσότερο απ΄όλα για τα Pokemon.
Αυτό το μαγικό ταξίδι που ξεκίνησε το 1997, σημάδεψε τη γενιά μου και 4-5 γενιές μετά από μένα. Στην πορεία των πραγμάτων η σειρά ακολούθησε τη φυσιολογική παρακμή που ακολουθούν όλα τα πράγματα στην πορεία του χρόνου, μέχρι να αναγεννηθούν.
Στα Pokemon αυτό δεν έγινε με ιδιαίτερα κραυγαλέο τρόπο, αλλά έγινε κάπου 2-3 φορές σε αυτή την πορεία των 25 ετών.
Θυμάμαι ακόμα κάτι καλοκαίρια που περνούσα στη Χίο που η τηλεόραση είχε μόνο τούρκικα κανάλια και τα έβλεπα με τούρκικη μεταγλώττιση.
Θυμάμαι πόσο με είχε ενοχλήσει όταν αφαίρεσαν τον Broke και τη Misty. Είμαι ρομαντικός, ελπίζω όχι παρελθοντολάγνος. Ό,τι δεν αλλάζει, σαφώς και μένει στάσιμο, μέχρι να μαραζώσει και να πεθάνει. Κανείς δεν τα πάει καλά με τις αλλαγές.
Δεν είναι όμως οι αλλαγές που συμβαίνουν στο τώρα μας που μας ενοχλούν περισσότερο. Είναι εκείνες οι αλλαγές που με κάποιον τρόπο αναστατώνουν τις αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία. Άλλαξε μας όλη τη ζωή στο τώρα, αλλά μη μας σκάψεις μια ανάμνηση από τα 8 μας που παίζαμε μπάλα.
Μαθαίνεις στην πορεία να προχωράς, να αντέχεις, να προσαρμόζεσαι, να ψάχνεις τους αποπροσανατολισμούς που θα πάρουν το συναίσθημα σου από τη θέση της ενόχλησης, του θυμού, του πόνου. Και πας στην επόμενη μέρα.
Με τα Pokemon, όπως συμβαίνει και με κάθε τι που κρατάει τόσο πολύ, τέτοιες καταστάσεις εμφανίζονται πολλές φορές. Αποχαιρετάς πολλούς χαρακτήρες που τους αγάπησες.
Φτάνουμε λοιπόν στο 2022 για να γίνει επιτέλους, μετά από 25 χρόνια στην ηλικία των 10 ετών, πρωταθλητής ο Ash Ketchum. Είναι πια ο Very Best, Like Noone Ever Was. Κι είχε έναν σταθερό συνοδοιπόρο σε αυτά τα 25 χρόνια, τον Pikachu.
Τέλος. Σκοπός. Τελεολογία. Η σειρά ξεκίνησε με ένα βασικό ζητούμενο και αυτό επετεύχθη. Έχει πια λόγο ύπαρξης; Όχι. Ή, αν έχει, δε γίνεται να έχει χωρίς τους Ash και Pikachu.
H απόφαση των παραγωγών της σειράς είναι να συνεχίσουν με άλλους ήρωες και να βγουν εντελώς εκτός πλάνου οι δύο φίλοι. Σαν να είναι πραγματικοί ηθοποιοί και να μην τα βρήκαν στα οικονομικά, τελειώνουν τους ρόλους τους για να αφηγηθούν την ιστορία άλλων, ενδεχομένως με politically correct κίνητρα και σκοπούς.
Θα ήθελα να γράψω ένα «ΟΧΙ» με κεφαλαία γράμματα. Που είναι δηλαδή με κεφαλαία, άρα ένα «ΟΧΙ». Ή, ξέρετε κάτι; Ένα «ΟΧΙ» με κεφαλαία γράμματα, δηλαδή κεφαλαία εις το τετράγωνο.
Αλλά δεν θα το κάνω. Αφού το έκανα ήδη.
Τα Pokemon δε μπορούν να υπάρξουν χωρίς αυτούς τους δύο. Ούτε καν με έναν απ΄αυτούς. Κάποτε πίστευα πως είναι αναγκαίοι ο Broke, η Misty, όλη η Ομάδα Πύραυλος και η Νοσοκόμα Joy. Καλά, η τελευταία ίσως και για άλλους λόγους. Όχι, εσύ χαριεντίζεσαι με anime. Όχι, εσύ. ΟΧΙ, ΕΣΥ.
Αλλά, αφού όλοι πάνε κι έρχονται, μπορώ να το καταπιώ. Ο Ash και ο Pikachu δεν πάνε κι έρχονται. Είναι εκείνα τα σταθερά άτομα που έχεις στη ζωή σου και τα θυμάσαι από πάντοτε. Ακόμα και στις αναμνήσεις που δεν είναι, αναρωτιέσαι πώς και έκατσε αυτό ή με κάποιον τρόπο συνδέονται.
Η σειρά Pokemon, το ότι είχαμε έναν Ash να παλεύει για 25 χρόνια όντας 10χρονο για το πρωτάθλημα, ήταν κάτι το ζωογόνο για εμάς, από παιδιά μέχρι και σήμερα.
Νιώθαμε πως κάπου, κάπως, μπορεί μια υπεράνθρωπη δύναμη να μας έχει επιλέξει για να μείνουμε πάντοτε νέοι. Πως είμαστε οι πρωταγωνιστές της ζωής των ανθρώπων που κρατούν τα συναισθήματα μας.
Εκείνου του κολλητού που στα 10 σας κάνατε βόλτες με ποδήλατο, που σπάσατε μαζί τα χέρια σας για να γλυτώσετε από διαγώνισμα και γράφατε βρισιές στον γύψο ο ένας του άλλου. Εκείνης της δασκάλας που έσκυβε να σε βοηθήσει κι εσύ κοιτούσες μέσα από τη μπλούζα της γιατί ήσουν αγοράκι και την φούσκωνε το παντελόνι σου για πρώτη φορά.
Εκείνης της κοπέλας που κάποια στιγμή στα 13 σας ανταλλάξατε το πρώτο φιλί και ήταν τόσο ατσούμπαλο, τόσο άπειρο, τόσο αδέξιο και με σάλιο, που το θεωρήσατε ως την ανακάλυψη ενός παραδείσου.
Εκείνης της κοπέλας που ερωτεύτηκες και δεν θέλησες να πεθάνεις για χάρη της, ούτε να σκοτώσεις. Ήθελες απλά να ζήσεις παραπάνω, να πας τη ζωή σου παραπέρα για να την εντυπωσιάσεις και να της δείξεις πως γεννηθήκατε ο ένας για τον άλλον.
Μπορεί να ακούγονται σαχλά ή υπερβολικά, αλλά όλα αυτά είναι ο Ash και ο Pikachu. Όλα αυτά συμβολίζουν. Στην ίδια γειτονιά με αυτές τις αναμνήσεις κατοικούν.
Κι αν είναι η ανάμνηση να κλείσει και να μην δέχεται άλλες προσθήκες, θα πρέπει να κλείσει εντελώς. Όχι να πάνε να κάτσουν δίπλα στους δύο αιώνιους φίλους άσχετοι χαρακτήρες.
Δεν απορρίπτω το κοινό να εξακολουθεί να βλέπει και με τις αλλαγές. Δεν θα είναι όμως το ίδιο. Μετά τα 11 τελευταία επεισόδια του Ιανουαρίου, αυτός ο 10χρονος 25 ετών και ο υπέροχος φιλαράκος του, το πρώτο μας «κατοικίδιο», θα δώσουν την τελευταία τους παράσταση.
Και μετά κενό…