Κάποιες φορές η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Άλλες πάλι, η Ιστορία αποφασίζει να φέρει ξανά κάποια πράγματα από το παρελθόν για να τους αποδώσει αυτά που πραγματικά αξίζουν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει με την ταινία In Bruges που θα βρεις στο Netflix.
Αν έτυχε να διαβάσεις στο τέλος του 2022 την λίστα μας με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, θα έβλεπες στη θέση Νο2 το Banshees of Inisherin. Πρόκειται για μια ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα με πρωταγωνιστές τους Κόλιν Φάρελ-Μπρένταν Γκλίσον.
Αυτή η ταινία είναι και στο εξωτερικό μια από τις ταινίες που θα πάρουν πολλές υποψηφιότητες στα Όσκαρ του Μαρτίου, με τον ΜακΝτόνα να έχει σίγουρα μια θέση στο πρωτότυπο σενάριο και τους Φάρελ-Γκλίσον σε Ά και Β΄Ανδρικό.
Αυτοί οι τρεις τύποι, δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται όμως και παραδίδουν κάτι το σχεδόν αψεγάδιαστο.
Πίσω στο 2008, ο ΜακΝτόνα είχε γράψει και σκηνοθετήσει το In Bruges, μια ταινία που μπορεί να μην είχε πάνω από μία υποψηφιότητες (είχε μόνο ο ΜακΝτόνα για το σενάριο), αλλά αποτελεί ένα από τα υποτιμημένα διαμάντια του σινεμά της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Είναι μια φουλ μαύρη κωμωδία, με ένα πολύ προσεγμένο σενάριο, το οποίο δίχως καμία υπερπροσπάθεια, δίχως υπερβολές, είναι αστείο και συνάμα προκαλεί πόνο στον θεατή.
Μας θύμισε αρκετά την παράσταση Πέτρες Στις Τσέπες Του, που επίσης διαδραματίζεται στην Ιρλανδία.
Εδώ δεν έχουμε Ιρλανδία, αλλά έχουμε Ιρλανδούς δολοφόνους που έχουν προσληφθεί από έναν Βρετανό για να σκοτώσουν έναν ιερέα. Όμως ο Ρέι (Φάρελ), πυροβολεί με τέτοια μανία μέσα στην άδεια εκκλησία καθώς βγαίνει ο ιερέας από το εξομολογητήριο, που δεν προλαβαίνει να δει ότι υπάρχει ένα αγοράκι που προσεύχεται.
Κι οι σφαίρες που φεύγουν ακατάπαυστα, πετυχαίνουν στο σκαλπ τον μικρό και του ανοίγουν το κεφάλι. Και πεθαίνει. Η επιχείρηση πάει εντελώς στραβά και για να κρυφτούν οι δύο εκτελεστές, πάνε στη Μπριζ, μέχρι να κοπάσει στη Βρετανία η υπόθεση.
Κι ενώ το In Bruges έχει ως πυρήνα του αυτό το γεγονός, αφού απ΄αυτό αρχίζουν όλα, ενώ έχει κάτι τόσο το τραγικό, καταφέρνει να το παρουσιάσει όλο με τέτοια τραβηγμένη τραγικότητα, που το κάνει αστείο. Είναι άλλωστε και ένα στοιχείο έντονο στα έργα του ΜακΝτόνα.
Το πετυχαίνει αυτό χάρη στο μοντάζ και στην επιλογή των σκηνών και της αφήγησης. Εδώ έχει αξία να τονιστεί περισσότερο το στάδιο αυτό της διαδικασίας.
Ο ΜακΝτόνα θα μπορούσε να ξεκινήσει με τη σκηνή που ο Ρέι πυροβολεί τον ιερέα και το παιδί και να δημιουργήσει ένα άσχημο συναίσθημα στον θεατή. Δεν το έκανε.
Αντιθέτως, ξεκινάει με τον Ρέι και τον Κεν (Γκλίσον) να κάνουν τσεκ ιν σε ένα ξενοδοχείο στη Μπριζ, να συζητούν, να μην λένε ξεκάθαρα τι έγινε και κατέληξαν εκεί, να πηγαίνουν βόλτα, να βλέπουν μια έκθεση σε μια γκαλέρι και κάπου εκεί να μπαίνει σφήνα η σκηνή που ξετυλίγει τον μίτο.
Μέχρι αυτό το σημείο, το black humor της ταινίας δε σου επιτρέπει να λυπηθείς για το αγοράκι, αλλά να λυπάσαι τον Ρέι που θέλει να αυτοκτονήσει ή το αφεντικό του που θέλει να τον σκοτώσει και βάζει τον Κεν να το κάνει.
Γενικώς, το In Bruges έχει πολλές σκηνές με καλές ατάκες, με σουρεαλισμό (βλ. σκηνή που ο Κεν πάει να σκοτώσει τον Ρέι την ώρα που πάει να αυτοκτονήσει και πάει να τον εμποδίσει να μην αυτοκτονήσει, ενώ ο Ρέι του ζητάει τα ρέστα που θα τον σκότωνε), με αντιθέσεις που προκαλούν αβίαστο γέλιο και με λεπτομέρειες που τις κάνουν ακόμα πιο αστείες.
Δηλαδή είναι εξ ορισμού αστείο να ακούς έναν άνθρωπο με νανισμό να λέει πως θα γίνει παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ μαύρων και λευκών ή να του σκάει καρατιά ο Φάρελ.
Οι ερμηνείες είναι άψογες απ΄όλους, όχι μόνο από τους δύο πρωταγωνιστές, αλλά το στοιχείο που τα απογειώνει όλα, είναι η ιρλανδική τρέλα που έχει ο χαρακτήρας του Φάρελ και φαίνεται σε κάθε σκηνή. Μηδέν έλεγχος ταμπεραμέντου, πλήρης παράδοση στο αυθόρμητο.