21 του Δεκέμβρη έφτασε, έσκασε το χειμερινό ηλιοστάσιο, είμαστε στη μεγαλύτερη νύχτα του έτους, οπότε από σήμερα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το καλοκαίρι. Οκ, too soon. Κάντε τότε μια αντίστροφη μέτρηση για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Μπορεί να μην συμπεριλάβαμε αυτή που σε ξεχωριστό άρθρο ανακηρύξαμε ως την καλύτερη της χρονιάς, αλλά μη μας παρεξηγείτε. Δεν είμαστε παράφρονες. Απλώς, άλλος έγραψε αυτό το κείμενο, άλλος το παρόν.
Ας δούμε όμως ποιες ήταν η αιτία για να μη χωρέσει το Crimes of the Future, που, καθώς δεν έχει προβληθεί ακόμα στις ελληνικές αίθουσες σε ευρεία κυκλοφορία, δε θα μπορούσε να συμπεριληφθεί.
Αυτή είναι και η διαφορά με τις λίστες του εξωτερικού, όπου έχουν βάλει ψηλά το Tar με την Μπλάνσετ. Αν είχε προβληθεί στην Ελλάδα, πιθανότατα θα ήταν και στη δική μας λίστα και μάλιστα ψηλά. Όμως ας μείνουμε σε όσα έχουμε δει κι όχι σε όσα έχουν δει άλλοι.
The Black Phone
Επειδή κυκλοφόρησε στο πρώτο μισό του 2022, κάπως σαν να έχει ξεχαστεί και δεν αναφέρεται σε καμία λίστα ιστοσελίδων στο εξωτερικό. Κι είδαμε αρκετές. Ένα horror/thriller έχει πάντοτε θέση τα τελευταία χρόνια στη λίστα, με το Black Phone να κερδίζει στο νήμα το Barbarian.
Nope
Ο Τζόρνταν Πιλ έφτιαξε στο Nope κάτι που στα πρώτα 45 λεπτά της ταινίας (διάρκεια 130′), ήταν ως και ακατανόητο. Όταν ολοκληρώθηκε όμως η ταινία, ενώθηκαν οι τελείες και τελικά ήταν εύκολο να βρει κάποιος τους συμβολισμούς που συνηθίζει να κάνει στις ταινίες του ο Πιλ. Το Nope είναι κάτι ανάμεσα σε sci-fi, western, horror, χωρίς να έχει σε μεγάλη ποσότητα κάτι από αυτά. Κι αυτή είναι η γοητεία του.
Everything Everywhere All At Once
Από τα πιο ενδιαφέροντα σενάρια, από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες για storytelling και διόλου άδικες οι 6 υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες του Ιανουαρίου, με την πρωταγωνίστρια Μισέλ Γιέο να έχει έναν breakout ρόλο και να δράττεται της ευκαιρίας για να μιλήσει για τη θέση των Asian Americans στο Χόλιγουντ. Αυτά όμως είναι politics. Και η ταινία δεν είναι politics. Είναι τέχνη. Κι έχει εμφανή σκηνοθετική στόφα, παρέμβαση, άποψη από τους Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σάινερτ.
Avatar: The Way of the Water
Είναι ακόμα νωπή η μνήμη, αφού δεν έχει ούτε εβδομάδα που να βγήκε στις αίθουσες, αλλά ο Τζέιμς Κάμερον έκανε όντως ένα ισάξιο με το πρώτο Avatar 2. Το αναλύουμε εδώ.
All Quiet On The Western Front
Όταν πρωτογράψαμε γι΄αυτή την ταινία, δε φανταζόμασταν πως θα κάνει τέτοιον χαμό. Πάνω από 600.000 unique views έχει κάνει από τον Σεπτέμβριο ως σήμερα. Της εξασφαλίσαμε κάμποσες μέρες παραπάνω στην κορυφή του ελληνικού Netflix, για να καταλάβετε. Από τις περιπτώσεις που το trailer δεν κοροϊδεύει, αλλά είναι ακριβέστατο. Λογικά θα πάρει το Όσκαρ Ξενόγλωσσης.
Knives Out: A Glass Onion
Ο Ράιαν Τζόνσον απέδειξε πως δεν ήταν πυροτέχνημα το πρώτο Knives Out. Αν και η δεύτερη ταινία είχε ένα καστ που δεν σε προδιέθετε για κάτι εξίσου καλό, τελικά το κατάφερε και ίσως δώσει στον Ντάνιελ Κρεγκ μια ακόμα υποψηφιότητα για Όσκαρ. Η ταινία έρχεται στο Netflix 23 του μήνα, δηλαδή μεθαύριο, οπότε να πώς θα περάσεις παραμονή Χριστουγέννων.
Living
Ο Μπιλ Νάι είναι ένας μονόχνωτος Βρετανός εργασιομανής, απ΄αυτους που έβγαλε με τη σέσουλα η βιομηχανική επανάσταση και κληροδότησε στις επόμενες δεκαετίες και αιώνες. Η ζωή όμως δεν είναι για τη δουλειά. Έχει κι άλλα. Που τα είχε παρατήσει. Όταν μάθει πως δεν έχει και πολλή ζωή μπροστά του, θα έχει την τύχη να βρει στον διάβα του μια νεαρή κοπέλα που φαίνεται να κρατά το κουτί με όλη τη σοφία της ανθρώπινης ύπαρξης για μια ζωή γεμάτη.
Aftersun
Το στόρι θυμίζει κάτι από το Gifted του Μαρκ Γουέμπ με τον Κρις Έβανς, είναι όμως ακόμα πιο…καλύτερο, για να μπει μέσα μας το πνεύμα του Σταμάτη Γονίδη.
Η Σόφι, στα 31 της, επαναφέρει στη μνήμη της την τελευταία φορά που πήγε διακοπές με τον μπαμπά της, τον Κάλουμ. Από τη Σκωτία σε ένα θέρετρο στην Τουρκία, πατέρας και κόρη θα περάσουν διακοπές γεμάτες περιπέτεια και γέλιο, σε μια αφήγηση από την Σάρλοτ Γουέλς που δεν εκβιάζει τη συγκίνηση, αλλά την κατακτά με την ηρεμία που προσδίδει στην αποτύπωση αυτής της ιδιαίτερης σχέσης πατέρα-κόρης.
Pinocchio
Αν και το review μας εδώ, ήταν απόλυτα σαφές, ας το ξαναπούμε ακόμα μια φορά: ο ντελ Τόρο μας έδωσε έναν Pinocchio για τις επόμενες δεκαετίες της ζωή μας, με το φινάλε του να σου διαλύει την ψυχούλα και να το απολαμβάνεις μαζοχιστικά.
The Banshees of Inisherin
Αν δεν ήταν ο Σπίλμπεργκ, αυτό εδώ θα ήταν η δική μας Νο1 ταινία της χρονιάς. Ο Κόλιν Φάρελ παίζει και να δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, το ίδιο και ο Μπρένταν Γκλίσον. Δε θα γράψουμε περισσότερα. Τσέκαρε καλύτερα εδώ.
The Fabelmans
Μπορεί κανείς να χωρέσει μια ολόκληρη ζωή σε περίπου 2.5 ώρες; Ναι, μπορεί. Και δεν χώρεσε μόνο τη δική του ζωή ο Σπίλμπεργκ σε αυτή την ταινία. Χώρεσε τις ζωές όλων μας. Όλων όσοι είδαν την ταινία. Δες το review μας για τα περαιτέρω.