Ο Τομ Κρουζ διανύει την καλύτερη δεκαετία της καριέρας του. Κι αυτό, ενδεχομένως, δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιοτική άνοδο των επιλογών του σε κάθε επίπεδο των ταινιών του. Έχει να κάνει και με το ότι το κοινό είναι πια σε θέση να εκτιμήσει αυτό που προσφέρει.
Από το 2012 και μετά, είναι πολλές οι φορές που ο θεατής που δεν εκτιμούσε τον Κρουζ, έχει πει «κοίτα τον που μπορεί να κάνει και ωραία πράγματα».
Δεν είναι μόνο το franchise του Mission Impossible. Είναι τα δύο Jack Reacher. Είναι το Oblivion και το Edge of Tomorrow. Είναι, κατά την άποψή μας, ψηλότερα απ΄όλα – με μια εξαίρεση στο τελευταίο Mission Impossible και φυσικά το Top Gun: Maverick – το American Made.
Κι αυτό γιατί είναι η μοναδική απ΄όλες τις ταινίες του που τον έβγαλε από το comfort zone του και του έδωσε την ευκαιρία να δείξει και κάτι παραπάνω.
Στο American Made είναι στον ελάχιστο βαθμό action hero, δεν πουλάει αδρεναλίνη, δεν δέρνει κόσμο αλύπητα. Επενδύει περισσότερο στον χαρακτήρα, στο χτίσιμό του, στην αποτύπωση των συναισθημάτων στις διάφορες καταστάσεις που προκύπτουν.
Το American Made είναι η αληθινή ιστορία του Μπάρι Σιλ, ενός ικανότατου πιλότου που το παίζει δίπορτο, τρίπορτο και τετράπορτο. Πρώτα, εργάζεται ως εμπορικός πιλότος. Μετά, τον κάνει recruit η CIA για να πετάει στη Λατινική Αμερική και να φωτογραφίζει τις δομές των αντιστασιακών στις κυβερνήσεις που προωθούν στις εκάστοτε χώρες οι ΗΠΑ.
Κάποια στιγμή, όταν προσγειώνεται στην Κολομβία, τον πιάνουν οι τρεις φιλόδοξοι ηγέτες του ανερχόμενου καρτέλ του Μεδεγίν – ναι, και ο πατρόν Εσκομπάρ – και του ζητάνε να μεταφέρει τα ναρκωτικά τους στις ΗΠΑ.
Βλέποντας πως τα χρήματα είναι υπερπολλαπλάσια σε σχέση με όσα του δίνει η CIA, ο Σιλ ηγείται αυτού του παρακλαδιού του κυκλώματος και φτάνει σε ένα σημείο που δεν έχει που να κρύψει τα λεφτά στο σπίτι του και δεν προλαβαίνει να τα ξεπλένει με επιχειρήσεις-βιτρίνα.
Κάποια στιγμή, αφού η Δίωξη ανακαλύπτει τι κάνει, έρχεται σε κόντρα με την CIA και του αναθέτουν να συνεχίσει τη δουλειά με τους ναρκέμπορους και να λειτουργήσει ως Δούρειος Ίππος.
Τα μέτωπα που ανοίγει είναι πολλά και ο ίδιος έχει αποδεχτεί μέσα του πως δεν αργεί η στιγμή που θα τον δολοφονήσουν. Γι΄αυτό αφήνει πίσω του καταγραφές σε βιντεοκάμερα, με όλη του την διαδρομή.
Η ταινία είναι ένα απολαυστικό δίωρο, με τον σκηνοθέτη Νταγκ Λίμαν να έχει αποτελεσματικές επιλογές στην ακολουθία των σκηνών, με ένα πολύ καλό μοντάζ, χωρίς να έχει δραματοποιήσεις, που θα ήταν και ανούσιες, γιατί θα πετύχαιναν έναν οίκτο προς έναν τύπο που πρόδιδε ταυτόχρονα τους πάντες, που έπαιρνε όλα τα ρίσκα για τα χρήματα και που γενικώς δεν νοιαζόταν για το πόσο θα ζήσει, αλλά για το πώς θα ζήσει όσο ζήσει.
Γι΄αυτό και ο Τομ Κρουζ είναι ο ιδανικότερος για αυτόν τον ρόλο και τον φέρνει εις πέρας αποτελεσματικά.
Οκ, δεν τρυπάει κανένα ταβάνι, υπάρχουν στιγμές που ίσως θα θέλαμε κάτι έξτρα στις εκφράσεις του, στον τρόπο που ερμηνεύει, αλλά ο καθένας έχει το δικό του όραμα, τη δική του προσέγγιση και στο κάτω κάτω της γραφής, η προσέγγιση του Τομ Κρουζ δεν χαλάει κάτι.
Δες απόψε το American Made στο Netflix και δεν θα χάσεις.