Πρόκειται αν μη τι άλλο για ένα ιδιαιτέρως απαιτητικό είδος: το action/crime είδος μπορεί να είναι μια πέρα για πέρα εμπορική κατάσταση στο σινεμά αλλά -κακά τα ψέματα- είναι ταυτόχρονα συνδεδεμένο και με ταινίες ελάχιστου βάθους. Απόλυτα λογικό: η συνταγή για το Χόλιγουντ είναι πανεύκολη. Οι εντυπωσιακές σκηνές δράσης αρκούν για να «καμουφλάρουν» ένα φτηνό σενάριο.
Δείτε για παράδειγμα το franchise «John Wick», του οποίου η τέταρτη ταινία παίζεται αυτό τον καιρό στα σινεμά: η στυλιζαρισμένη δράση υπάρχει ως βοηθητική για την πλοκή αλλά ως πλοκή καθεαυτή, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που κοιτάει με αυθάδεια το κοινό και παραδέχεται στα μούτρα πως υπάρχει για να το εντυπωσιάσει και να το διασκεδάσει με τις εικόνες του και απροκάλυπτα του σερβίρει ένα προσχηματικό σενάριο.
Μην παρεξηγηθούμε, δεν είναι ότι δεν διασκεδάζουμε με αυτές τις ταινίες. Όμως όπως και να το κάνουμε είναι λίγο για λύπηση το γεγονός ότι οι action ταινίες που μας καθηλώνουν πρωτίστως σεναριακά βγαίνουν με το σταγονόμετρο. Μια τέτοια πάντως έχει ανέβει τελευταία στο Netflix και η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορεί να αποφύγει κανείς τον πειρασμό να την ξαναδεί ενώ ταυτόχρονα θα είναι μεγάλη αμαρτία κάποιος να την χάσει.
Ο λόγος για το «Sicario», που φιγουράρει εδώ και κάποιες μέρες στο Netflix μαζί με το σίκουέλ του (για το οποίο είχαμε πει κάποτε μερικά λόγια εδώ), την ταινία του Ντενί Βιλνέβ που μας είχε αφήσει με ανοικτό το στόμα όταν είχε βγει στα σινεμά και ας μην έκανε κάποιον τρελό και παλαβό πάταγο. Οι υπνωτιστικοί του ρυθμοί άλλωστε σε συνδυασμό με την κυνική του αληθοφάνεια έκαναν το περιεχόμενό του ιδιαιτέρως βαρύ αλλά ταυτόχρονα, ασύλληπτα επιβλητικό: επρόκειτο για μια σπουδή αναφορικά με τον πόλεμο των ναρκωτικών στα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ.
Ο Τζος Μπρόλιν στον ρόλο του διεφθαρμένου και κυνικού διώκτη των μεξικάνικων καρτέλ και η Έμιλι Μπλαντ στον ρόλο της ρομαντικής και ιδεαλίστριας αστυνομικού που βλέπει πως οι αξίες της δεν έχουν καμία σημασία στο παιχνίδι που παίζεται στα αιματοβαμμένα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ συγκροτούν ένα δίπολο αντικρουόμενων ηθικών μέσα στις δυνάμεις του FBI και της CIA, τις δυνάμεις του «καλού» όπως κάποιος θα έλεγε αφελώς. Αλλά το πραγματικό κέντρο της ταινίας είναι ο χαρακτήρας που στέκεται ανάμεσά τους, εκείνος του απολαυστικού Μπενίτσιο Ντελ Τόρο.
«Sicario» στην αργκό γλώσσα του μεξικάνικου εγκλήματος σημαίνει «εκτελεστής» και αυτό ακριβώς είναι ο χαρακτήρας του Ντελ Τόρο που αν και αρχικά πλασάρεται από το σενάριο ως ένας δευτερεύων χαρακτήρας (η Έμιλι Μπλαντ είναι φαινομενικά η πρωταγωνίστρια) καταλήγει να κλέβει την παράσταση με τον τρόπο που είναι γραμμένος σεναριακά αλλά και με τον τρόπο που ζωντανεύει υποκριτικά από τον Ντελ Τόρο σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του. Πατώντας σε δυο κόσμους, αυτόν της νομιμότητας και της παρανομίας, αυτόν του συναισθήματος και του κυνισμού, ο Sicario αυτός είναι ένας άνθρωπος που διψά για εκδίκηση και πρέπει να αναμετρηθεί με τις αντιφάσεις αυτής της συνθήκης και της ψυχής που κάπου βαθιά κρυμμένη συνεχίζει να υπάρχει ακόμα μέσα του.
Τι μεγάλος δημιουργός είναι ο Ντενί Βιλνέβ και πόσο θριαμβευτικά το αποδεικνύει στο «Sicario»: το -με διαφορά- καλύτερο crime drama της προηγούμενης δεκαετίας, ένα γεμάτο αντι-ήρωες, βία και οικονομική αφήγηση έπος με την καλλιτεχνική υπογραφή του Καναδού σκηνοθέτη, είναι ένα σεμινάριο για το πως μπορείς να πεις μια αστυνομική ιστορία χωρίς να πλατειάζεις και να κουράζεις αλλά και χωρίς ποτέ να είσαι απλοϊκός και αποπροσανατολιστικός ως προς την βαθιά ουσία αυτών των ιστοριών, δηλαδή την βρωμιά και την εξουσιαστικότητα που (θα έπρεπε πάντα να) τις διακρίνουν.
Απολαυστικές σεκάνς βίας και δράσης, απολαυστικές ερμηνείες, υποβλητική ατμόσφαιρα, χαρακτήρες με βάθος και αντιφάσεις, χαρακτήρες που κινούν την πλοκή αντί να τους κινεί εκείνη: το «Sicario» είναι ένας αληθινός κινηματογραφικός θησαυρός, από τους πιο αστραφτερούς του είδους του…