Μοιάζει να είναι μια ευτυχής συγκυρία το ότι η 20η επέτειος από την κυκλοφορία του Return of the King συμπληρώθηκε λίγους μήνες μετά το τέλος της σειράς Rings of Power και μετά την ανακοίνωση για επικείμενες ταινίες Lord of The Rings.
Είναι μια ευτυχής συγκυρία γιατί έρχεται να αναδείξει το διαχρονικό και την επένδυση στη λεπτομέρεια, την απόδειξη σεβασμού προς το κοινό. Όπως το κάνει για χρόνια ο Τομ Κρουζ, έτσι το έκανε και το 2001 ο Πίτερ Τζάκσον. Έτσι, παρασύρθηκε και δεν το έκανε στην τριλογία του Hobbit.
Το Lord of The Rings είναι η μεγαλύτερη κινηματογραφική τριλογία, είναι ένα αριστούργημα, κάτι που πιστοποιείται από οποιαδήποτε πλευρά κι αν το δει κανείς. Από τα βραβεία του θέλετε; Είναι η μοναδική τριλογία με διψήφιο αριθμό Όσκαρ. Έχει πάρει 17. Το Return of the King έχει κάνει το απόλυτο 11/11. Δεύτερο σε κατακτήσεις πίσω από τον Τιτανικό. Ας μην επεκταθούμε σε Χρυσές Σφαίρες, BAFTA και όλα τα υπόλοιπα.
Θέλετε να το δούμε ένα προς ένα σε κάθε τεχνικό κομμάτι; Μουσική, κοστούμια, ηχοληψία, μιξάζ, μοντάζ. Όλα στην κατηγορία του σπουδαίου.
Αυτά απογείωσαν την κατηγορία του fantasy και εκτόξευσαν τις πωλήσεις των βιβλίων. Η οπτική του Τζάκσον είναι που προσέφερε και δεν πήρε μόνο από τον Τόλκιν.
Σε αυτή την 20η επέτειο λοιπόν, αποφασίζει η Village να κυκλοφορήσει ξανά τις τρεις ταινίες, δίνοντας μια βδομάδα στην καθεμιά. Και μόνο κερδισμένη βγήκε. Οι ουρές ατελείωτες, ο ενθουσιασμός επίσης.
Βρέθηκα στην προβολή του Two Towers απόγευμα Μεγάλου Σαββάτου, σε μια ταινία που στο extended edition κρατάει σχεδόν 4 ώρες και δεν υπήρξαν παρά μόνο 5-6 θέσεις κενές στα Village Metro Mall. Υποθέτω το ίδιο θα ίσχυσε και στα άλλα τρία Village όπου προβάλλεται. Το ίδιο συνέβη και με το The Fellowship of the Ring.
Τα ίδια και πολλαπλάσια θα συμβούν από την Πέμπτη 27/4 που θα αρχίσουν οι προβολές του Return of the King, όπου βλέπουμε την αποθέωση του storytelling και έχουμε μερικές από τις επικότερες σκηνές, ατάκες και μελωδίες στην Ιστορία του Σινεμά.
Για μια γενιά όπως η δική μου και μερικές μετά, αυτό που συμβαίνει τώρα, είναι μια δεύτερη ευκαιρία. Σαν να γυρίσαμε πίσω στον χρόνο. Το 2001 ήμουν 10 χρονών. Δεν είχα δικά μου λεφτά να πάω στην πρώτη ταινία. Τις άλλες δύο επίσης δεν πρέπει να τις είδα στο σινεμά.
Είναι μια ευκαιρία επανόρθωσης και απόλαυσης τριών ταινιών στον χώρο που πρέπει να βλέπονται οι ταινίες και δη αυτές οι ταινίες.
Για γενιές πριν τη δική μου, είναι μια ευκαιρία να θυμηθούν τους 20άρηδες και 30άρηδες εαυτούς τους, που μαζεύονταν με φίλους να διαβάσουν τα βιβλία και να κάνουν movie marathons.
Στις αίθουσες είδα παρέες ανθρώπων που κοιτιόντουσαν σε κάθε σκηνή και τα βλέμματα τους έμοιαζαν να λένε τις ατάκες και να ομολογούν πως ξέρουν τι έρχεται. Στις επικές μελωδίες έβλεπα χέρια να κουνιούνται, να πανηγυρίζουν, να το νιώθουν. Αν οι σημερινοί 25άρηδες έχουν στιγματιστεί από το Infinity War και το Endgame, τότε βλέποντας το Lord of The Rings πρέπει να έκαναν raise στο συναίσθημα.
Το χειροκρότημα στο τέλος αναμενόμενο και στιγμή έκστασης. Η απόδειξη πως τη σήμερον ημέρα και όσο προχωράμε, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κοιτάξει εύκολα στα μάτια εκείνη την εποχή. Για πολλούς λόγους. Εδώ αναπολούμε το 2018, φανταστείτε τι γίνεται με τις αρχές του 2000.
Ο Ελάιζα Γουντ, ο Φρόντο του Lord of The Rings, εκδήλωσε ικανοποίηση που θα γίνουν νέες ταινίες, αλλά εξέφρασε τον προβληματισμό του για το ότι το κίνητρο είναι το χρήμα που αποφέρει το brand. Κάτι που δεν ίσχυσε τότε. Κι έχει δίκιο. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το πώς είναι τα δεδομένα.
Μπορούμε να απολαμβάνουμε όμως στιγμές επετειακές που επαναφέρουν στο σήμερα έργα διαχρονικά και μηνύματα που με αυτό το ένδυμα δεν έχουν ξαναμεταδοθεί στο σινεμά. Όλη η σημειολογία και οι ανησυχίες του Τόλκιν σχετικά με τον πόλεμο που έζησε, τον Ά Παγκόσμιο και όσα τον ακολούθησαν, οι απώλειες τις οποίες αντίκρυσε, παίρνουν τη μορφή μιας ελεγείας.
Το Lord of The Rings θα είναι για πάντα η πολιτιστική περιουσία κάμποσων γενεών.