Διαβάζοντας την πλοκή του Boss Level, θα σκεφτείς ότι πρόκειται για μια κόπια του Edge of Tomorrow με τον Τομ Κρουζ. Και δεν θα έχεις άδικο. Απλώς η ταινία του 2014 είχε περισσότερο sci-fi στοιχείο απ’ ό,τι action, ενώ το Boss Level έχει κυρίως action.
Και παρόλο που συνολικά είναι μια ιδέα όχι πρωτότυπη, που ξέρεις τι να περιμένεις, που το σενάριο το έχεις δει κάμποσες ακόμα φορές, με κάποιον τρόπο η ταινία εξελίσσεται πολύ καλά, έχει τίμια πλοκή, καλύπτει τις όποιες αδυναμίες έχουν οι ηθοποιοί ερμηνευτικά – ειδικά ο πρωταγωνιστής και ο επικεφαλής ασφαλείας ονόματι Μπρετ – και είναι απολαυστική.
Σε κάνει στο τέλος να σκέφτεσαι ότι το εξώφυλλο όντως μπορεί να μη λέει πολλά για το περιεχόμενο και πως είναι καλύτερα να πάρεις το ρίσκο κι ας απογοητευτείς, παρά να απορρίψεις εκ των προτέρων σκεπτόμενος στην πορεία ότι μπορεί να έχεις χάσει μια ευκαιρία, κάτι ωραίο.
Στο Boss Level πρωταγωνιστής είναι ο Ρόι Πάλβερ, ο οποίος έχει δεχτεί μια τρόπον τινά κατάρα να ζει ξανά και ξανά την ίδια ημέρα και στο τέλος της να πεθαίνει. Πεθαίνει κάθε μέρα μέχρι τις 12:47 το μεσημέρι.
Τον κυνηγούν ξέμπαρκοι εκτελεστές που είναι τα φρικιά του εγκλήματος, άλλες φορές ξεφεύγει από κάποιους και πεθαίνει από δική του αμέλεια, άλλες φορές τους αφήνει να τον σκοτώσουν γιατί βαριέται να προσπαθήσει, άλλες πάλι καταλήγει να βρίσκεται σε ένα μπαρ-εστιατόριο και να συζητάει, μέχρι που μπαίνουν όλοι μαζί μέσα και τον κάνουν σουρωτήρι.
Μέχρι που μια μέρα κάνει κάτι μικρό και διαφορετικό απ΄όσα κάνει συνήθως. Θυμάται κάτι που του είχε πει η πρώην γυναίκα του, η Τζέμα. Η Τζέμα δουλεύει σε ένα ερευνητικό πρότζεκτ άκρως απόρρητο, με το οποίο θα πειράξει τον χωροχρόνο. Μια μέρα πριν ξεκινήσει ο ατελείωτος κύκλος του Ρόι, αυτός έχει πάει στη δουλειά της για να αφήσει βιογραφικό. Και εκείνη του λέει αρκετά περίεργα, που τον βάζουν στο στόχαστρο του αφεντικού τους, του Κλάιβ Βέντορ.
Ο Ρόι δεν είναι και πολύ εύστροφος, γιατί ενώ του εξηγεί η Τζέμα πως το πρότζεκτ είναι τόσο απόρρητο, του παίρνει περίπου 3 μήνες να καταλάβει ότι πρέπει να είναι το αφεντικό της που τη σκοτώνει και τον κυνηγάει. 3 μήνες που ζει την ίδια μέρα.
Από εκείνο το σημείο αρχίσει να ανατρέπει σιγά σιγά το σκηνικό. Καταλήγει λοιπόν στον γιο που έχει με την Τζέμα, ο οποίος πάει και παίζει videogames σε ένα υπόγειο μέρος. Όταν ο Ρόι βγει μαζί του από εκεί, θα δει ότι η ώρα έχει πάει 12:50. Τρία λεπτά περισσότερα από το κυριολεκτικό deadline του. Εκεί κάτι κλικάρει στο μυαλό του.
Είναι η στιγμή που ανακαλύπτει ότι του έχουν τοποθετήσει πομπό, που αναμοχλεύει μια συγκεκριμένη σκηνή στο μυαλό του, που σχετίζεται με τη γυναίκα που κοιμάται πριν ξημερώσει η μέρα της μαρμότας και μέρα τη μέρα, αφού βιώσει καμιά 100αριά θανάτους ακόμα, θα φτάσει στο να ενώσει όλα τα κομμάτια του παζλ.
Το μόνο κρίμα στο Boss Level είναι ότι ο Μελ Γκίμπσον έχει κάπως άχαρο κατά βάση ρόλο, όμως και η Ναόμι Γουότς. Έχει όμως δύο σκηνές που απογειώνουν ένα γενικά πολύ απλό σενάριο.
Ο Γκρίλο, που είναι έκπληξη ότι τον έβαλε κάποιος να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την ταινία, τα πάει περίφημα, κάνει αυτό που ξέρει καλά και δεν το κάνει με τρόπο αντίστοιχο του Στέιθαμ ή του Σβαρτσενέγκερ. Δεν τα βάζει με στρατούς ολόκληρους ταυτόχρονα και βγαίνει άβρεχτος.
Επειδή ακριβώς από τη στιγμή που αποφασίζει να ακολουθήσει συγκεκριμένη πορεία, μαθαίνει από τα λάθη του και πάει ένα βήμα παραπέρα, δικαιολογείται που ξεπαστρεύει τους 6 δολοφόνους που τον κυνηγούν, συν την ασφάλεια του Βέντορ συν τον Βέντορ.
Είναι 90 λεπτά που προχωράνε με σωστή ταχύτητα, το Boss Level δεν έχει περιττά σημεία, ούτε κωλυσιεργεί στις πιο ευαίσθητες σκηνές. Κάθε του σκηνή είναι στη σωστή της διάσταση.
Θα το βρεις στην Cosmote TV.