Αν έπαιρνε κανείς μια δόση αίσθησης απ’ όσα λέγονταν στο εξωτερικό τις τελευταίες εβδομάδες για το The Flash, θα ένιωθε πως πρόκειται για την ταινία που θα ανεβάσει το στάτους της DC τόσο αυτόνομα όσο και σε σχέση με τη Marvel.
Κάτι όλο αυτό που έχει γίνει με τους Ezra Miller (αυτοπροσδιορίζεται ως They/Them), που σε αυτά τα 2 χρόνια που γινόντουσαν τα γυρίσματα και όλα τα σχετικά, κάτι ο ενθουσιασμός από το Justice League του Σνάιντερ, κάτι πως ο Τζέιμς Γκαν είχε πάρει σκούπα και είχε αποφασίσει να αλλάξει όλη την κατεύθυνση του DC Universe, η σκέψη ήταν πως το The Flash θα είναι η καλύτερη ταινία του franchise.
Ίσως όμως αυτό το τελευταίο να ήταν το στοιχείο που θα έπρεπε να μας βάλει σε σκέψεις παρά να το θεωρήσουμε δείγμα ενός level up.
Στις 2.5 ώρες που διαρκεί η ταινία, δε θα λέγαμε ότι παρακολουθούμε δράση υψηλού επιπέδου σε πάρα πολλά σημεία της. Είναι το εναρκτήριο δεκάλεπτο και μετά το σημείο της προσπάθειας διάσωσης του Σούπερμαν.
Η σύγκρουση με τον Ζοντ δεν είναι από τα πολύ δυνατά σημεία της ταινίας και αυτό δημιουργεί στον θεατή την αίσθηση πως δεν υπάρχει ένας χαρακτηριστικός villain στην ταινία.
Το σενάριο επιλέγει την ιδέα να είναι ο Flash ο villain, να είναι δηλαδή το μέσα του ήρωα ο μεγαλυτερος εχθρός του και αυτός που τελικά προκαλεί αυτή την καταστροφή στους χρονικούς κανόνες και διαταράσσει τις πραγματικότητες.
Ο Μπάρι Άλεν λοιπόν, είναι σε μια κατάσταση που από τη μία προσπαθεί να βοηθήσει τον πατέρα του να δείξει ότι είναι αθώος για τον θάνατο της μητέρας του και από την άλλη είναι ο καθαριστής της Justice League, με την έννοια ότι δεν είναι ένας αυτόφωτος ήρωας, αλλά τον φωνάζουν οι άλλοι για να βοηθήσει στα δικά τους μπλεξίματα.
Σε μια τέτοια αποστολή, για να βοηθήσει τον Μπάτμαν που κυνηγάει τον γιο του Φαλκόνε στη Γκόθαμ, ο Flash θα ανακαλύψει πως μπορεί να τρέξει τόσο γρήγορα ώστε περπατάει πάνω στη γραμμή του χρόνου και τρέχοντας ανάποδα, μπορεί να γυρίσει στο παρελθόν.
Παρόλο που ο Μπάτμαν του εξηγεί ότι δεν χρειάζεται να κολλάει στο παρελθόν και να προσπαθεί να το αλλάξει, γιατί οι πόνοι του παρελθόντος τον έκαναν αυτό που είναι, ο Μπάρι ετοιμάζεται να κάνει αυτό που δεν πρέπει. Να γυρίσει στο παρελθόν και να αλλάξει την καίρια λεπτομέρεια που έφερε τη δολοφονία της μαμάς του.
Ο ίδιος πιστεύει πως αυτό που θα κάνει, δεν μπορεί να επηρεάσει τόσο το μετέπειτα και πώς θα πετύχει να την επαναφέρει στη ζωή του χωρίς σημαντικές κοσμικές διαφοροποιήσεις. Ακόμα όμως και οι υπερήρωες είναι κοντόφθαλμοι.
Καθώς βρίσκεται στην χρονική του λούπα, μια περίεργη φιγούρα θα τον πετάξει σε μια χρονική διάσταση όπου θα συναντήσει τον 18χρονο εαυτό του. Κι αυτό είναι αρκετό για να πάνε όλα στραβά.
Ο Flash θα εμπλακεί πολύ με τον παρελθοντικό του εαυτό, θα καταφέρει να χάσει τις δυνάμεις του στην προσπάθεια του να τις πάρει ο 18χρονος εαυτός του και θα πρέπει να αφεθεί στην ανώριμη διαχείριση της υπερηρωικής νέας πραγματικότητας της νεότερης εκδοχής του για να αντιμετωπίσουν τον Ζοντ. Άλλη μια παρέμβαση στο χρονικό συνεχές.
Το πιο δυνατό σημείο του σεναρίου είναι αυτό. Η αντίληψη του Flash πως, παρόλο που υπάρχουν πράγματα που αλλάζουν στο παρελθόν και το μέλλον, αν επηρεάσεις μια στιγμή ώστε να εξελιχθεί διαφορετικά απ’ ό,τι εξελίχθηκε, κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτο να συμβούν. Κάποιες συναντήσεις, κάποια γεγονότα έχουν ισχύ σε οποιαδήποτε διάσταση.
Η κεντρική ιδέα του σεναρίου όμως, θεωρούμε πως είναι εκ προοιμίου άτονη, δεν προσφέρεται για μεγάλες συγκινήσεις. Σε αυτό ίσως φταίει περισσότερο το αρκετά αδιάφορο παίξιμο των Έζρα Μίλερ, για τους οποίους δε μπορούμε να αποφασίσουμε ακόμα αν είναι κακής ποιότητας ηθοποιοί ή αν η ερμηνεία τους είναι αποτέλεσμα της κάκιστης ψυχικής και πνευματικής τους κατάστασης.
Μιλάμε για οντότητα που βρίσκεται σε διαδικασία αντιμετώπισης κατηγοριών για πράξεις που θα μπορούσαν να είναι ακόμα και κακοποίησης ανηλίκου, ενώ είναι πολλά τα περιστατικά βίας στα οποία έχει συμμετάσχει τα τελευταία χρόνια, ιδίως με αγνώστους σε μπαρ, έχοντας απειλήσει μέχρι και με μαχαίρι.
Οι Έζρα Μίλερ είναι ξεκάθαρο πως έχουν μια κρίση ταυτότητας και αυτό επηρεάζει την απόδοσή τους ως Flash, κάτι που γίνεται αντιληπτό και από τη σύγκριση με τον ρόλο τους στο Fantastic Beasts.
To The Flash είναι μια ταινία που δεν ξεπερνάει την πολύ καλή σειρά, που έχει παραπάνω διάρκεια απ’ όσο πρέπει και με εμφανείς αδυναμίες. Έχει σαφώς και πολλά καλά χαρακτηριστικά και πολλές εκπλήξεις. Στα δυνατά της σημεία η παρουσία του Μάικλ Κίτον, ενώ πολύ ενδιαφέρουσα η συμμετοχή της Σάσα Κάγιε ως Supergirl.
Μοιάζει πάντως το The Flash να κοπιάρει το Spider-Man: No Way Home. Έχει πάντως ενδιαφέρον ότι στις πρώτες μέρες προβολής του στις κινηματογραφικές αγορές, έχει τους αντιφατικούς αριθμούς 9/10 στο IMDB και 69% στο Rotten Tomatoes. Η αλήθεια βρίσκεται πιο κοντά στο δεύτερο, ίσως ελαφρά πιο πάνω με λίγη επιείκεια.
Σε κάθε περίπτωση, δεν κρίνουμε πως το The Flash είναι η ταινία που θα σύρει το κάρο της DC σε ενδοξότερες εποχές, σε εποχές κυριαρχίας έναντι της Marvel.
* Το The Flash κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.