Πριν βγει στις αίθουσες και με βάση όσα λέγονταν στο εξωτερικό για το The Flash, ένιωθες πως πρόκειται για την ταινία που θα ανεβάσει το στάτους της DC τόσο αυτόνομα όσο και σε σχέση με τη Marvel. Τελικά αποδείχθηκε ποντάρισμα σε κουτσό άλογο, ένα epic fail εμπορικά και πρακτικά. Στο Netflix πάντως…. κάτι κάνει με το που μπήκε στον κατάλογο της πλατφόρμας, είναι στο νο3 στις πιο δημοφιλείς ταινίες τη στιγμή που μιλάμε. Λογικό, και μόνο η περιέργεια ωθεί τον κόσμο να πατήσει το play.
Τι έφταιξε με το Flash; Σίγουρα όλο αυτό που έγινε με τον Έζρα Μίλερ. Κοντά 2 χρόνια μετά την ταινία, μόλις τώρα βγαίνει από την απομόνωση που ο ίδιος έβαλε τον εαυτό του για να γλιτώσει από τη μιντιακή καταιγίδα που προκάλεσε η αλλοπρόσαλλη και συχνά παράνομη συμπεριφορά του. Ήταν και ψηλά ο πήχης των απαιτήσεων. Κάτι ο ενθουσιασμός από το Justice League του Σνάιντερ, κάτι πως ο Τζέιμς Γκαν είχε πάρει σκούπα και είχε αποφασίσει να αλλάξει όλη την κατεύθυνση του DC Universe, η σκέψη ήταν πως το The Flash θα ήταν η καλύτερη ταινία του franchise. Οπότε όταν ο κόσμος είδε κάτι πολύ μακριά από αυτό, ο θυμός ήταν μεγάλος.
Στις 2,5 ώρες που διαρκεί η ταινία, δε θα λέγαμε ότι παρακολουθούμε δράση υψηλού επιπέδου σε πάρα πολλά σημεία της. Είναι το εναρκτήριο δεκάλεπτο και μετά το σημείο της προσπάθειας διάσωσης του Σούπερμαν.
Η σύγκρουση με τον Ζοντ δεν είναι από τα πολύ δυνατά σημεία της ταινίας και αυτό δημιουργεί στον θεατή την αίσθηση πως δεν υπάρχει ένας χαρακτηριστικός villain στην ταινία.
Το σενάριο επιλέγει την ιδέα να είναι ο Flash ο villain, να είναι δηλαδή το μέσα του ήρωα ο μεγαλυτερος εχθρός του και αυτός που τελικά προκαλεί αυτή την καταστροφή στους χρονικούς κανόνες και διαταράσσει τις πραγματικότητες.
Ο Μπάρι Άλεν λοιπόν, είναι σε μια κατάσταση που από τη μία προσπαθεί να βοηθήσει τον πατέρα του να δείξει ότι είναι αθώος για τον θάνατο της μητέρας του και από την άλλη είναι ο καθαριστής της Justice League, με την έννοια ότι δεν είναι ένας αυτόφωτος ήρωας, αλλά τον φωνάζουν οι άλλοι για να βοηθήσει στα δικά τους μπλεξίματα.
Σε μια τέτοια αποστολή, για να βοηθήσει τον Μπάτμαν που κυνηγάει τον γιο του Φαλκόνε στη Γκόθαμ, ο Flash θα ανακαλύψει πως μπορεί να τρέξει τόσο γρήγορα ώστε περπατάει πάνω στη γραμμή του χρόνου και τρέχοντας ανάποδα, μπορεί να γυρίσει στο παρελθόν.
Παρόλο που ο Μπάτμαν του εξηγεί ότι δεν χρειάζεται να κολλάει στο παρελθόν και να προσπαθεί να το αλλάξει, γιατί οι πόνοι του παρελθόντος τον έκαναν αυτό που είναι, ο Μπάρι ετοιμάζεται να κάνει αυτό που δεν πρέπει. Να γυρίσει στο παρελθόν και να αλλάξει την καίρια λεπτομέρεια που έφερε τη δολοφονία της μαμάς του.
Ο ίδιος πιστεύει πως αυτό που θα κάνει, δεν μπορεί να επηρεάσει τόσο το μετέπειτα και πώς θα πετύχει να την επαναφέρει στη ζωή του χωρίς σημαντικές κοσμικές διαφοροποιήσεις. Ακόμα όμως και οι υπερήρωες είναι κοντόφθαλμοι.
Καθώς βρίσκεται στην χρονική του λούπα, μια περίεργη φιγούρα θα τον πετάξει σε μια χρονική διάσταση όπου θα συναντήσει τον 18χρονο εαυτό του. Κι αυτό είναι αρκετό για να πάνε όλα στραβά.
Ο Flash θα εμπλακεί πολύ με τον παρελθοντικό του εαυτό, θα καταφέρει να χάσει τις δυνάμεις του στην προσπάθεια του να τις πάρει ο 18χρονος εαυτός του και θα πρέπει να αφεθεί στην ανώριμη διαχείριση της υπερηρωικής νέας πραγματικότητας της νεότερης εκδοχής του για να αντιμετωπίσουν τον Ζοντ. Άλλη μια παρέμβαση στο χρονικό συνεχές.
Το πιο δυνατό σημείο του σεναρίου είναι αυτό. Η αντίληψη του Flash πως, παρόλο που υπάρχουν πράγματα που αλλάζουν στο παρελθόν και το μέλλον, αν επηρεάσεις μια στιγμή ώστε να εξελιχθεί διαφορετικά απ’ ό,τι εξελίχθηκε, κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτο να συμβούν. Κάποιες συναντήσεις, κάποια γεγονότα έχουν ισχύ σε οποιαδήποτε διάσταση.
Η κεντρική ιδέα του σεναρίου όμως, θεωρούμε πως είναι εκ προοιμίου άτονη, δεν προσφέρεται για μεγάλες συγκινήσεις. Σε αυτό ίσως φταίει περισσότερο το αρκετά αδιάφορο παίξιμο του Έζρα Μίλερ, για τον οποίο δε μπορούμε να αποφασίσουμε ακόμα αν είναι κακής ποιότητας ηθοποιός ή αν η ερμηνεία του ήταν αποτέλεσμα της κάκιστης ψυχικής και πνευματικής του κατάστασης.
Εκείνη την εποχή, βρισκόταν σε διαδικασία αντιμετώπισης κατηγοριών για πράξεις που θα μπορούσαν να είναι ακόμα και κακοποίησης ανηλίκου, ενώ ήταν πολλά τα περιστατικά βίας στα οποία έχει συμμετάσχει, ιδίως με αγνώστους σε μπαρ, έχοντας απειλήσει μέχρι και με μαχαίρι.
Ο Έζρα Μίλερ είναι ξεκάθαρο πως είχε μια κρίση ταυτότητας και αυτό επηρέασε την απόδοσή του ως Flash, κάτι που γίνεται αντιληπτό και από τη σύγκριση με τον ρόλο του στο Fantastic Beasts.
Συμπερασματικά, τo The Flash, που μόλις ανέβασε λοιπόν το Netflix, είναι μια ταινία που δεν ξεπερνάει την πολύ καλή σειρά, που έχει παραπάνω διάρκεια απ’ όσο πρέπει και με εμφανείς αδυναμίες. Έχει σαφώς και καλά χαρακτηριστικά, μαζί και εκπλήξεις. Στα δυνατά της σημεία η παρουσία του Μάικλ Κίτον, ενώ πολύ ενδιαφέρουσα η συμμετοχή της Σάσα Κάγιε ως Supergirl. Σε κάθε περίπτωση, αποδείχθηκε με κρότο πως το The Flash δεν ήταν η ταινία που θα έσερνε το κάρο της DC σε ενδοξότερες εποχές, σε εποχές κυριαρχίας έναντι της Marvel. Κάθε άλλο…