Το 1970 ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά για τον Νίκο Κούρκουλο. Τότε ήταν που ο Έλληνας ηθοποιός κατακτά για δεύτερη φορά στην καριέρα του το Βραβείο Α΄Ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στον «Αστραπόγιαννο».
Το ίδιο έτος κυκλοφορεί και το φιλμ «Ορατότης μηδέν» που μπορεί να μην του χάρισε κάποια προσωπική διάκριση, αλλά έμεινε στη μνήμη όλων για μερικές πολύ δυνατές σκηνές, ανάμεσα στις οποίες και μία για την οποία ο ίδιος ο ηθοποιός είχε δηλώσει ότι βίωσε την απόλυτη ταύτιση.
Φυσικά, οι περισσότεροι στέκονται αναμφίβολα στο σημείο της ταινίας όπου ακούγεται η περίφημη ατάκα «Όχι άλλο κάρβουνο», η οποία έκτοτε έχει γίνει από τις πλέον διάσημες στην γλώσσα μας. Γεννήθηκε σε εκείνον τον μοναδικό μονόλογο ουσιαστικά του Νίκου Κούρκουλου που μέσα σε δύο λεπτά άφησε το συναίσθημά του να ξεχειλίσει, μιλώντας –βάσει σεναρίου- στους δικαστές για την υπόθεση του χαμένου πλοίου.
«Η σκηνή του μονόλογου είναι η στιγμή που έφυγα από τον εαυτό μου, δεν ήμουν ο Νίκος, ήμουν ο ήρωας του έργου, ήταν μια από τις στιγμές που θυμάμαι έντονα» είχε πει παλιότερα σε συνέντευξή του ο Έλληνας ηθοποιός, αποκαλύπτοντας πώς την βίωσε.
Ενδεχομένως, λένε, σε αυτό το απαράμιλλο πάθος που έβγαλε επί σκηνής να συνετέλεσε και το γεγονός ότι αυτό το σκηνικό τον έφερε αντιμέτωπο και ένα προσωπικό τραυματικό βίωμα. Τον χαμό του αδελφού του, Σπύρου, ο οποίος ήταν απόφοιτος της σχολής Εμποροπλοιάρχων. Έχοντας μπαρκάρει ανοιχτά της Βενεζουέλας, το γκαζάδικο στο οποίο βρισκόταν ως τρίτος πλοίαρχος, έπεσε πάνω σε θύελλα που αποδείχτηκε φονική. Μόνο η σορός του νεκρού καπετάνιου βρέθηκε σε μια βάρκα μετά από μέρες. Τα κορμιά των υπολοίπων, ανάμεσά τους κι αυτό του Σπύρου, ποτέ…
Ήταν τέτοιο το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που είχε ο Νίκος Κούρκουλος για την συγκεκριμένη ταινία που άφησε άλλη μια φορά να τον συνεπάρει το συναίσθημα και αυτή η παράξενη ταύτιση που ένιωθε για τον ήρωα που ενσάρκωνε. Όπως παραδέχτηκε, στην σκηνή που ένα ελικόπτερο σπεύδει για την δική του διάσωση, δεν χρησιμοποιήθηκε κασκαντέρ!
Ο Έλληνας ηθοποιός θέλησε να το κάνει, δίχως ντουμπλάζ, παρά τις προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που έκρυβε ένα τέτοιο εγχείρημα. «Είχαν ακροβολιστεί πέντε κάμερες με τηλεφακούς σε σκάφη, γύρω από το μέρος στο οποίο θα έπεφτα. Ο καπετάνιος του λιμενικού που με μετέφερε στον χώρο όπου θα γινόταν το γύρισμα, μου είπε πως είναι επικίνδυνο να πέσω σε εκείνο το σημείο γιατί από εκεί περνούσαν πλοία που πετούσαν φαγητά στη θάλασσα και μαζεύονταν σκυλόψαρα. Εγώ δεν ήμουν κασκαντέρ, ούτε λοκατζής για να κάνω τέτοια σκηνή. Έπεσα λοιπόν στη θάλασσα, ήρθε το ελικόπτερο αλλά η δίνη που δημιουργούσε ο έλικας του στο νερό σου τρύπαγε το πρόσωπο. Κατάφερα να πιαστώ στο σχοινί, με ανέβασε το ελικόπτερο και έγινε το πλάνο. Γυρίσαμε τη σκηνή τρεις φορές», τόνισε χαρακτηριστικά, όπως αναφέρει στο βιβλίο «Ταινίες για φίλημα» του Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη.