Η τηλεόραση αποτελεί αναμφίβολα ένα Μέσο που επηρεάζει τους τηλεθεατές. Είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί σταθμοί και δημοσιογράφοι έχουν μία «γραμμή». Κάποιοι είναι πιο φιλοκυβερνητικοί, κάποιοι δείχνουν μία μεγαλύτερη συμπάθεια προς έναν αθλητικό σύλλογο κ.ο.κ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θεωρείται «καθρέφτης». Βρίσκεται στα σπίτια εκατομμύρια Ελλήνων επί σειρά δεκαετιών και από τα προγράμματά της «κατευθύνεται» εν πολλοίς η ψυχολογία τους. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Μάλλον κακώς.
Το φυσιολογικό είναι η χρήση της TV να γίνεται με μέτρο, ιδίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Μα, ειλικρινά, αν παρακολουθήσει κανείς ειδήσεις, θα «καταναλώσει» μαυρίλα κατά κύριο λόγο. Ακρίβεια, δολοφονίες, φωτιές, πυρκαγιές, βιασμοί… Επίσης, τα πρωινά και τα μεσημέρια στους ιδιωτικούς σταθμούς, το προϊόν είναι ευτελές. Κουτσομπολιά, γκόσιπ, ζήλειες, «ροζ», «κίτρινο», ίντριγκα…
Και μέσα σ’ όλα, όταν πια δύει ο ήλιος και οι τηλεθεατές κάθονται αναπαυτικά στον καναπέ τους για να παρακολουθήσουν σίριαλ, τα περισσότερα έχουν δραματικό χαρακτήρα. Μετά πώς να μην είσαι επηρεασμένος; Δηλαδή όταν χαζεύεις κάτι που σε αφήνει ανέκφραστο, συγκινημένο ή αγχωμένο, πώς να κοιμηθείς με θετικά vibes και να μπεις ορεξάτος στην επόμενη μέρα;
Μάγισσα, Ναυάγιο, Παραλία, Ηλέκτρα, Προξενιό της Ιουλίας, Γιατρός και πάει λέγοντας, όλες οι μεγάλες σειρές της σεζόν είναι δράμα. Δεν εννοούμε ότι δεν βλέπονται – αν και για μερικές εξ αυτών το συζητάμε σοβαρά – όσο ότι μας έχουν ρίξει σε βαθιά… μελαγχολία. Πολύ πόνος ρε παιδί μου!
Μετά τις Άγριες Μέλισσες και την επιτυχία που αυτές είχαν, ορίστηκε ένα μοτίβο που όλοι προσπαθούν να μιμηθούν. Θαρρείς και βρέθηκε κάποια μαγική συνταγή. Το έχει αυτό βέβαια η ελληνική TV, θυμηθείτε π.χ. το χαμό που έγινε μετά το πρώτο Survivor (πιο σωστά την αναβίωση αυτού), που μετά άρχισαν όλοι να κάνουν reality, σαν παλαβοί.
Δεν έχει τόλμη η εγχώρια τηλεόραση. Δεν βγαίνει από τα κουτάκια της, από αυτά που ξέρει. Να, κάποτε, ο Διονύσης Ατζαράκης έκανε, μαζί με τον Θωμά Ζάμπρα, μια εξαιρετική εκπομπή στον ΣΚΑΪ. Το Cineλθετε. Δεν το στήριξε ποτέ ο σταθμός. Ήταν πραγματικά πολύ… προχώ για έναν συντηρητικό κατά βάση κόσμο. Ο Έλληνας κωμικός βέβαια δεν χάθηκε, όπως πολλοί ακόμα σαν και αυτόν βρήκε διέξοδο στη φιλόξενη αγκαλιά του YouTube και στην ελευθερία που το Μέσο αυτό προσφέρει αφειδώς.
Τα παλιά (καλά) χρόνια η ελληνική TV έκανε τη διαφορά στην κωμωδία
Δεν ήταν πάντα έτσι. Στα 90s και στα 00s υπήρχαν ρηξικέλευθες ιδέες και άνθρωποι σε επιτελικές θέσεις που ήταν πρόθυμοι να στηρίξουν και να ρισκάρουν. Όσοι ανήκουμε/ανήκουν στο κλαμπ των +35, αντιλαμβάνονται πλήρως τι εννοούμε. Άνθρωποι που μεγάλωσαν με σειρές όπως «Οι απαράδεκτοι», «Της Ελλάδος τα παιδιά», «Εκείνες κι εγώ», «Δύο ξένοι», «Ντόλτσε βίτα», «Εγκλήματα», «Είσαι το ταίρι μου», «Κωνσταντίνου κι Ελένης», «Στο παρά πέντε», «Πενήντα-πενήντα» κ.λ.π., καταλαβαίνουν πολύ καλά το μήνυμα του άρθρου.
Πολλές από αυτές πάντως, όταν τις βλέπουμε σε επανάληψη, είμαστε πεπεισμένοι πως σήμερα δεν θα έπαιρναν το πράσινο φως για να βγουν. ‘Η θα έτρωγαν πολύ λογοκρισία. Η κωμωδία, η σάτιρα έχουν δυσκολέψει πολύ ως είδος. Το να προκαλέσεις, που είναι σύμφυτο με το είδος, σημαίνει πως κινδυνεύεις με απανωτά… cancel στα social media. Και πού να μπλέκεις τώρα – αυτό, ναι, το ακούμε ως επιχείρημα από τα κανάλια.
Προφανώς και στο παρελθόν υπήρχαν και τα κοινωνικά προγράμματα. Πάντα. Και ορισμένα ήταν αριστουργήματα. Δεν θέλει κανείς να στερηθεί ο τηλεθεατής απ’ αυτά. Η ισορροπία αναζητείται. Να αυξηθούν οι κωμωδίες, προκειμένου να αποφορτιστεί λίγο ο κοσμάκης από τα προβλήματα της καθημερινότητας και την «τρέλα» που θαρρείς ότι αυξήθηκε μετά την ύπαρξη της Covid.
Ένας «Κάκαλος», μία «Ντένη Μαρκορά», ένας «Δόγκανος», ένας «Ακάλυπτος», ένας «Χλαπάτσας», ένας «Χαλακατεβάκης», ένας «Δάγκας», μια «Θεοπούλα» και άλλοι τόσοι τηλεοπτικοί «ήρωες» είναι αυτοί που λείπουν από τις οθόνες των Ελλήνων.
Σίγουρα η όλη κατάσταση ωθεί περισσότερο προς το δράμα. Ίσως και να πουλάει περισσότερο. Αυτό μπορούν να το απαντήσουν οι συντελεστές των καναλιών που παρακολουθούν καθημερινά αριθμούς, τάσεις, πωλήσεις κ.λπ. Εμείς όμως από τούτο το μετερίζι εκπροσωπούμε τον απλό λαό. Ένα μέρος του οποίου έχει «μπουκώσει» από «σοβαρότητα» και θέλει κάτι πιο ανάλαφρο.
Κωμωδία, όπως την αγαπήσαμε. Καλό, χρυσό το Κωνσταντίνου και Ελένης που βλέπουμε κάθε μεσημέρι, για παράδειγμα, το έχει αγαπήσει και η νέα γενιά, αλλά αν το καλοσκεφτούμε είναι κάπως προβληματικό πως δεν προχωρήσαμε παρακάτω και ανακυκλώνουμε μόνο τα ίδια…