Δεν θέλουμε να περιαυτολογήσουμε, αλλά όταν γράφουμε για μια ταινία στο Netflix που είναι όντως καλή και βρίσκεται δίκαια στις υψηλές θέσεις των trends, τότε η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Είτε η ταινία διατηρεί την θέση της για 3-4 εβδομάδες και σαρώνει, είτε αν είναι κάτω από την τοπ τριάδα, ανεβαίνει, πιάνει ως και κορυφή και μένει εκεί για 2 με 3 εβδομάδες, αριθμός που δεν είναι ο κανόνας στο Netflix.
Μια νέα ταινία, ανάλογα με το πόσο καλή είναι, μπορεί να μείνει από 3-4 μέρες μέχρι μια βδομάδα, όταν θα εμφανιστεί μια καινούργια να την αντικαταστήσει. Δείτε για παράδειγμα το Infinite. Γράψαμε χθες για αυτό και μέσα σε λίγες ώρες είχε πάει 5ο και είχε αντικατασταθεί στην πρώτη θέση από το The Lost City.
Μια πολύ καλή ταινία, όπως είναι το Νο2 του Netflix αυτή τη στιγμή και από την Παρασκευή, είναι βέβαιο πως θα κρατήσει για καιρό αυτή τη θέση.
Έχει κι ακόμα ένα πλεονέκτημα το Fair Play. Είναι αναπάντεχη. Τα αναπάντεχα είναι που ενθουσιάζουν περισσότερο τους ανθρώπους.
Σε αυτή την ταινία έχουμε επίσης ένα πολύ εύστοχο topic που το σενάριο το διαχειρίζεται με μαεστρία. Είναι από τις φορές που λες ότι το σενάριο έκανε το καλύτερο που μπορούσε και αυτό αντικατοπτρίζεται και στην σκηνοθεσία και στις ερμηνείες.
Βλέπουμε την ζωή σε μια εταιρεία χρηματιστών που ασχολούνται με trade μετοχών στη Νέα Υόρκη. Και βλέπουμε αυτό μέσα από τη σχέση της Έμιλι και του Λουκ που είναι πολλά υποσχόμενοι. Όταν αδειάζει η θέση ενός επικεφαλής στην εταιρεία που εργάζονται, ο Λουκ μοιάζει ο επόμενος στην ιεραρχία και πιστεύουν και οι δύο πως θα πάρει τη θέση.
Όμως, είναι η Έμιλι που παίρνει το χρίσμα κι ενώ ο Λουκ δείχνει να χαίρεται με αυτή την εξέλιξη, η πορεία θα δείξει πως κανείς από τους δύο δε μπορεί να διαχειριστεί τα dynamics και αυτό που ήταν το παραδοσιακό, δηλαδή ο άντρας να ανελίσσεται περισσότερο.
Ο Λουκ ψάχνει εναλλακτικούς τρόπους να αποδείξει την αξία του έχοντας μια τεράστια ανασφάλεια για το αν είναι τελικά καλός για να προαχθεί. Η Έμιλι αποκτά ανασφάλεια για το αν αξίζει τη θέση βάσει ικανοτήτων ή αν η εμφάνισή της βοήθησε.
Αυτή η συνθήκη θα φέρει ένα ζευγάρι που είχε αρραβωνιαστεί και όδευε για γάμο, να περιέλθει στην πιο τοξική κατάσταση που γίνεται. Γίνονται και οι δύο τόσο μανιακοί με τα data, με τις μετοχές, με τους αριθμούς και τα schemes, ώστε δε μπορούν καν να κάνουν σεξ.
Ο Λουκ παθαίνει παρακρούσεις που τον οδηγούν μπροστά στον Πρόεδρο, μπροστά στον οποίο γονατίζει και τον γλείφει από πάνω μέχρι κάτω για να πάρει μια νέα θέση head που άδειασε, αλλά εις μάτην.
Η Έμιλι νομίζει πως πρέπει να γίνει τοξικός άντρας και προτείνει σε συναδέλφους να πάνε να γιορτάσουν μια καλή της κίνηση σε στριπτιτζάδικο, όπου τους ακούει να μιλάνε για το κολέγιο, όπου έβαζαν σακούλες στα πρόσωπα κοριτσιών και φώναζαν τους πρωτοετείς αθλητές για να τις βιάσουν και ένας κατέληξε να κάνει σεξ με την αδερφή του.
Και δεν αντιδρά καθόλου η Έμιλι. Απλά φωνάζει την στριπτιζέζ και της πετάει δολάρια αφειδώς στο κορμί της.
Η κατάληξη αυτής της σχέσης μπορεί να είναι η δολοφονία του ενός από τον άλλον, μπορεί να είναι η λύτρωση και συγχώρεση, μπορεί να είναι και ένα απλό τέλος της σχέσης.
Ο τρόπος που κλιμακώνεται η ταινία, είναι τέτοιος, με έντονο το στοιχείο του «όχι, μη γίνει αυτό τώρα ρε γαμώτο, μην εξελιχθεί σε δολοφονία», έχει αυτό το θριλερικό χαρακτηριστικό σε άψογη εκτέλεση, που την απογειώνει.
Είναι το πιο σημαντικό στοιχείο στην ταινία, ώστε δεν χρειάζεται να εστιάσει κανείς σε τίποτε άλλο. Όσο καλή σκηνοθεσία κι αν έχει, χωρίς αυτό το χαρακτηριστικό, δεν θα ήταν παρά μια ταινία για να περνάει η ώρα.
Στο Fair Play όμως υπάρχουν σκηνές με τέτοια ένταση, με τόση αγωνία για το πώς θα εξελιχθούν, που σου κρατάνε το βλέμμα καρφωμένο.
Θα ξαφνιαστούμε πολύ αν δεν πιάσει κορυφή στο Netflix και δε μείνει εκεί για πληθυντικό αριθμό εβδομάδων.