Κοίτα να δεις…Κοίτα να δεις που το Netflix αποφάσισε να ρεφάρει για ό,τι μπαρούφα μας έχει δώσει τα τελευταία 2-3 χρόνια και έφερε μια από εκείνες τις σειρές που θα συζητιούνται για πολλές μέρες. Το Bodies είναι η έκπληξη της χρονιάς.
Πιθανότατα δεν θα προκαλέσει τον ντόρο που προκάλεσε το Wednesday ή το Squid Game. Σίγουρα δεν θα προκαλέσει. Αλλά καταφέρνει σε μια εποχή που όλα έχουν ειπωθεί, που έχει υπάρξει τέτοιος κορεσμός, που βομβαρδιζόμαστε διαρκώς από πληροφορία και μυθοπλασία, να γουρλώσει τα μάτια και τον εγκέφαλό μας.
Η κεντρική ιδέα είναι έξυπνη, αλλά η εκτέλεσή της την κάνει φανταστική, την απογειώνει. Και αυτό προσφέρει και συνολικά στο σενάριο την δυναμική, ώστε έχουμε και πολύ δυνατές ερμηνείες από τους ηθοποιούς, ακόμα κι από κάποιους που έχουμε ξαναδεί και η ερμηνεία τους δεν ήταν ιδιαιτέρως πειστική.
Bodies λοιπόν, γιατί εμφανίζονται 4 πτώματα σε 4 διαφορετικές εποχές. 1890, 1941, 2023, 2053. Μόνο που όλα ανήκουν στον ίδιο άνθρωπο: έναν επιστήμονα ονόματι Γκέιμπριελ Ντεφό. Ο Ντεφό βρίσκεται νεκρός από σφαίρα στο μάτι στις 3 από τις 4 εποχές, χωρίς όμως να υπάρχει στο σώμα του ο κάλυκας. Οι ιατροδικαστές σοκάρονται.
Στην 4η εποχή, στο 2053, σε μια φαινομενική ουτοπία που έχει φτιάξει ο Ελάιας Μάνιξ και όλοι οι άνθρωποι αγαπιούνται, ο Ντεφό δεν έχει πεθάνει, παραμένει ζωντανός και σε κρίσιμη κατάσταση. Μόνο που εκεί βρίσκεται κι ένας άλλος Ντεφό και δεν έχει τρύπα από σφαίρα, αλλά μια πληγή στο μέτωπο.
Όταν η αστυνομικός Μέιπλγουντ πάει στο πανεπιστήμιο όπου διδάσκει ο Ντεφό για να συλλέξει πληροφορίες για το ποιος θα ήθελε να τον σκοτώσει, πετυχαίνει τον έτερο Ντεφό και τον συλλαμβάνει για να καταλήξουν σπίτι της κι εκεί να μάθει μια σοκαριστική αλήθεια.
Στις 4 εποχές υπάρχουν 4 ντετέκτιβ που βρίσκουν το πτώμα και επιχειρούν να ερευνήσουν τη δολοφονία. Όλοι τους έρχονται σε επαφή με τον Μάνιξ ή με τον Τζούλιαν Χάρκερ. Όλοι τους θα ανακαλύψουν πως ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση, πως δεν έχει γραμμικότητα και πως είναι μέρος μιας διαιωνίζουσας πλεκτάνης του Μάνιξ για να διασφαλίσει ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται.
Στο 2053 έχει βρεθεί η μηχανή του χρόνου και ο Μάνιξ την χρησιμοποιεί στο διηνεκές του χρόνου και των διαστάσεων, ώστε να πυροδοτήσει μια αλληλουχία γεγονότων που θα οδηγήσει τον κόσμο σε μια τεράστια έκρηξη το 2023 που θα σκοτώσει μισό εκατομμύριο ανθρώπους και θα του δώσει το έναυσμα να χτίσει μια κοινωνία στα πρότυπα του Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου του Χάξλεϊ.
Το 1890 συνδέεται με το 1941, το 2023 με το 2053 και η αστυνομικός Σαχάρα του 2023, θα επιβιώσει για να φτάσει στο 2053 και να φτιάξει μια ομάδα τύπου αντίσταση που θα παρεμποδίσει τον Μάνιξ να επαναλάβει την διαδικασία ενεργοποίησης της λούπας.
Το Bodies έχει λίγο αργό ρυθμό σε αρκετά σημεία ως και το 5ο επεισόδιο, αλλά είναι κάπως απαραίτητο για να αρχίσει να προσθέτει επεξηγηματικά στοιχεία στην εξέλιξη της πλοκής. Αυτό είναι το μόνο ψεγάδι που μπορούμε να βρούμε.
Κατά τ’ άλλα, το πολύπλοκο στη θεωρία θέμα του, είναι ταυτόχρονα πολύπλοκο και κατανοητό, χωρίς να καταλήγει στις ατραπούς σύγχυσης που είχε το Dark από ένα σημείο και μετά και – ευτυχώς προς το παρόν – θα παραμείνει ως έχει, μίνι σειρά 8 επεισοδίων δηλαδή, δίχως δεύτερη σεζόν. Ελπίζουμε να ισχύσει και να μας αφήσει αυτή την ωραία αίσθηση πως επιτέλους είδαμε μια σειρά που μας συνάρπασε.
Είναι μια σειρά το Bodies που την βλέπεις λες κι είσαι παρθένος από θέαση σειρών, σε κάνει να σβήνεις για λίγο το μπούκωμα από τις τόσες σειρές που έχεις δει και να την παρακολουθείς λες και σου σύστησαν μόλις το Netflix.
Κι επειδή το διακύβευμα του premise είναι η αναζήτηση της Αγάπης, ένας κόσμος όπου ο Μάνιξ θα νιώθει ότι τον αγαπούν, έχει κι ένα συναισθηματικό-συγκινησιακό background που προσφέρει μια επικολυρική διάσταση στο Bodies.
Bodies, αλλά στην πράξη είναι Souls. Σαν ένα όνειρο πλασμένο από τη μαεστρία του ανθρώπινου υποσυνείδητου του καθενός εξ ημών.