Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, όταν διαβάζαμε το στόρι του Pain Hustlers και μετά παίρναμε το πρώτο feedback για την ταινία, δεν είχαμε και πολλές προσδοκίες. Αφού ανέβηκε στο Netflix, αυτές οι ελάχιστες προσδοκίες άγγιξαν το μηδέν, χωρίς να την έχουμε δει.
Ενδεχόμενα αυτό να βοήθησε αρκετά, αλλά τελικά το Pain Hustlers είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία που δύσκολα θα της βρεις κάτι αρνητικό, κάτι ενοχλητικό να της προσάψεις. Οκ, μπορεί να μην τη θυμάσαι σε μερικούς μήνες, αλλά δεν είναι σίγουρα η ταινία που αφήνει κάποια άσχημη γεύση, όπως πολλές εσχάτως στο Netflix.
Ίσα ίσα που το πρωταγωνιστικό δίδυμο, η Έμιλι Μπλαντ και ο Κρις Έβανς φροντίζουν να κάνουν αυτή τη γεύση αρκετά ευχάριστη, για άλλους ως μάξιμουμ, για άλλους ως μίνιμουμ γεύσης από την ταινία που έχει καπαρώσει την πρωτιά στα movie trends του ελληνικού Netflix.
Το Pain Hustlers ανήκει σε αυτή την κατηγορία πρότζεκτ που θέλουν να αναδείξουν κάτι. Στην προκειμένη, το ζήτημα με τα οπιοειδή που ταλανίζει τις ΗΠΑ για μια 20ετία τώρα και ενέπνευσε τη σειρά Dopesick και το Painkillers.
Κι ενώ το Pain Hustlers έχει μια βιτρίνα που φαίνεται ότι θα προσεγγίσει το ζήτημα σε λογική Λύκου της Γουόλ Στριτ, εν τέλει διατηρεί τη σοβαρότητα του θέματος, το οποίο είναι και αρκετά επώδυνο για το αμερικανικό κοινό, ενώ έγινε πιο πολύπλοκο ζήτημα μετά τον θάνατο του Μάθιου Πέρι.
Ο Πέρι, εκτός από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, είχε μπλέξει με τα οπιοειδή, έπαιρνε χάπια για να απαλύνει συγκεκριμένους πόνους και κατέληξε να έχει εθιστεί. Ίσως αυτά τα χάπια, τα vicodin και τα oxycontin, να τον οδήγησαν και σε πιο βαριές ουσίες.
Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία, την ιστορία της τιμωρίας μιας φαρμακευτικής για προσπάθεια επιβολής δικού της παυσίπονου φαρμάκου για ασθενείς από καρκίνο και δη βαριάς μορφής. Μόνο που, από ένα σημείο και μετά, μεθυσμένοι από το χρήμα, οι πωλητές των φαρμάκων έπειθαν γιατρούς με λάδωμα να τα χορηγούν και για περιπτώσεις μη καρκινοπαθών.
Στο επίκεντρο της ιστορίας είναι η Λάιζα Ντρέικ, μια στριπτιζέζ που κάνει αυτή τη δουλειά για να αναθρέφει την κόρη της. Η Λάιζα ζει με τη μητέρα και την κόρη της στο σπίτι της αδερφής της, η οποία κάποια στιγμή δεν τις αντέχει και τις διώχνει. Καταλήγουν σε μοτέλ και εκεί τηλεφωνεί στον Πιτ Μπρένερ, πωλητή στη φαρμακευτική Zanna.
Ο Μπρένερ της εξηγεί το πλάνο, τι πρέπει να κάνει και η Λάιζα καταλήγει να κάνει την πρώτη πώληση του φαρμάκου, πείθοντας έναν γιατρό να το συνταγογραφήσει. Η μία συνταγογράφηση γίνεται πολλές και γρήγορα στήνεται ένα δίκτυο πωλητών που φέρνει χρήμα, με αποτέλεσμα η Λάιζα και ο Πιτ να γίνουν επικεφαλής οικονομικών και μάρκετινγκ της Zanna, βγάζοντας 6ψήφιο προς 7ψήφιο αριθμό χρημάτων τον χρόνο.
Όταν το αφεντικό παθαίνει παράκρουση από την επιτυχία και πιέζει για εξάπλωση του παυσίπονου για τον καρκίνο και σε περιπτώσεις πονοκεφάλου ή άλλων απλών πόνων, τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα. Οι γιατροί αρχίζουν να τα συνταγογραφούν βασιζόμενοι σε ψευδείς εκτιμήσεις και εθίζονται στο φάρμακο άνθρωποι που θα μπορούσαν να γίνουν καλά με ένα depon.
Η φαρμακευτική καταλήγει στα δικαστήρια και τα υψηλά στελέχη αντιμετωπίζουν τον νόμο, με την Λάιζα να έχει ρόλο-κλειδί ώστε ο ιδιοκτήτης να βρεθεί κι αυτός στο εδώλιο και να μην τη γλυτώσει.
Το Pain Hustlers δεν χρειάζεται να έχει ιδιαίτερα σκηνοθετικά μέσα και τεχνικά εφέ ή ιδιαίτερη επένδυση των σκηνών. Έχει την δυνατή ιστορία, έχει το καλό καστ, αρκεί.
Η Έμιλι Μπλαντ είναι για άλλη μια φορά μια κινηματογραφική οπτασία, ο Κρις Έβανς δείχνει πάλι ότι έχει εξελιχθεί ραγδαία υποκριτικά και αξίζει να τον προσέξει κανείς στα στοιχεία που έχει δώσει στον χαρακτήρα του και από τη στιγμή που μιλάμε για το κυνήγι του αμερικανικού ονείρου, που πάντα στηρίζεται σε κινούμενη άμμο, η ταινία ικανοποιεί και με το παραπάνω.
Και μας εκπλήσσει που έχει 23% στο Rotten Tomatoes. Δεν είναι για τόσο χαμηλά. Είναι μια χαρά ταινία. Και η πρωτιά στο Netflix μιλάει από μόνη της. Αυτό δεν ισχύει πάντα. Ισχύει πολύ λίγες φορές. Εδώ είναι μια από τις λίγες φορές.