Είναι γνωστά αυτά: τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της κατανάλωσης, η περίοδος του χρόνου που όσοι ασχολούνται με το εμπόριο και με τον επισιτισμό τα κονομάνε, όσοι παίρνουν άδειες και το δώρο Χριστουγέννων τρέχουν χαρούμενοι να το σπαταλήσουν και όσοι έχουν την ατυχία να δουλεύουν ως πωλητές ή ως σερβιτόροι, πεθαίνουν στη δουλειά και βλαστημάνε την ώρα και τη στιγμή που ήρθαν οι γιορτές.
Εντάξει, το ξέρουμε όλοι πως είναι έτσι, πως αν δεν είσαι παιδάκι να μην έχεις σχολείο και να πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη, αυτή η μαγεία των Χριστουγέννων δεν υπάρχει σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο μας λένε από παντού. Όμως, όπως και να έχει, λίγο ή πολύ όλοι έχουμε ανάγκη αυτό το παραμύθιασμα, σε όλους μας αρέσει να το συντηρούμε, να λέμε «Χρόνια Πολλά» στους γύρω μας και να τα ακούμε και εμείς, να κάνουμε και να παίρνουμε δώρα. Είναι μέσα στο συλλογικό μας DNA.
Φανταστείτε λοιπόν έναν άνθρωπο που δεν είναι μόνο ότι δεν έχει ψευδαισθήσεις για τα Χριστούγεννα, δεν είναι μόνο ότι δεν προσαρμόζεται στο κλίμα τους αλλά το ακριβώς ανάποδο: τα μισεί, δεν θέλει να ακούει για αυτά, είναι η εποχή του χρόνου που η έμφυτη κακία του όχι απλά δεν μειώνεται αλλά μεγαλώνει και άλλο! Είναι δυνατόν να μην αποτελεί ένα αρνητικό σύμβολο; Δεν είναι. Να γιατί ο Σκρουτζ, ο φημισμένος χαρακτήρας του παραμυθιού του Κάρολ Ντίκενς, «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» είναι από τους πιο δημοφιλείς όλων των εποχών.
Η ιστορία του Σκρουτζ, του πλούσιου μονόχνωτου γεροτσιγκούνη που δεν θέλει ούτε να ακούει για Χριστούγεννα, αλλά μια κρύα παραμονή τρία πνεύματα, το ένα μετά το άλλο, τον επισκέπτονται, του ανοίγουν τα μάτια, τον αλλάζουν και τελικά, ζεσταίνεται η κρύα του ψυχή και αντιλαμβάνεται την βαθύτερη ουσία των Χριστουγέννων, είναι μια ιστορία που δεν προκαλεί έκπληξη πως έχει μεταφερθεί στο σινεμά ουκ ολίγες φορές.
Όμως παρά τις πολλές κινηματογραφικές μεταφορές της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας», η πιο παλιά από όλες -για την ακρίβεια, η δεύτερη πιο παλιά μιας και η πρώτη ήταν η βωβή του 1939- παραμένει και η πιο αξεπέραστη. Ο λόγος για την ταινία του 1951, τεράστια εμπορική επιτυχία της εποχής, αναμενόμενα ξεχασμένη με τα χρόνια αλλά ακόμα και σήμερα υπέροχη και με έναν περίεργο τρόπο «αγέραστη» και η οποία βρίσκεται στο Ertflix αυτές τις μέρες και αν βρίσκεσαι σε χριστουγεννιάτικη σινεφίλ διάθεση είναι ό,τι πρέπει για να την τιμήσεις.
Πρόκειται άλλωστε για μία από τις πιστότερες μεταφορές της κλασικής ιστορίας στο σινεμά, πάνω στην οποιά βασίστηκαν οι περισσότερες μετέπειτα παραλλαγές της. Η ερμηνεία του Alastair Sim στον κεντρικό ρόλο, ενός ηθοποιού που άφησε εποχή στον χώρο της κωμωδίας την χρυσή δεκαετία του ’50 για το Χόλιγουντ παραμένει κλασική και οδηγός για όλους τους υπόλοιπους «Σκρουτζ» και απογειώνει μια έτσι κι αλλιώς, καταπληκτική ταινία που δεν νοείται να μην την έχεις δει αν σου αρέσουν οι χριστουγεννιάτικες ταινίες…