Από όπου κι αν το δεις το πράγμα με τα Όσκαρ φέτος, μόνο αδικίες μπορούν να υπάρξουν. Παίρνει το Όσκαρ ο Λάνθιμος και το Poor Things; Αυτομάτως έχουν αδικηθεί σίγουρα 2-3 ταινίες.
Παίρνει το Όσκαρ Ά Ανδρικού ο Πολ Τζιαμάτι; Δίκαιο μεν, αλλά δεν έχει κάνει κάτι λιγότερο από τον ΝτιΚάπριο ή τον Μπράντλεϊ Κούπερ και, κατ’ εμάς, τον Ράιαν Γκόσλινγκ ή τον Άντριου Σκοτ.
Αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο, φέτος σε ακόμα πιο έντονο βαθμό, αλλά οι Χρυσές Σφαίρες ίσως έδειξαν τι – πάνω κάτω – θα πρέπει να περιμένουμε για την 11η Μαρτίου.
Είναι δηλαδή ψιλοξεκάθαρο ότι η Barbie θα αρκεστεί σε μερικά βραβεία στα τεχνικά μέρη, άντε να της δώσουν και κανένα Όσκαρ για το σενάριο, αν και δεν είναι εξαιρετικά πιθανό.
Το Oppenheimer και το Poor Things φαίνεται πως θα συγκρουστούν στα μεγάλα βραβεία, με ολίγη από Killers of the Flower Moon και The Holdovers, ενώ υπάρχουν ταινίες όπως The Color Purple, All Of Us Strangers, American Fiction και Maestro που περιμένουν την ευκαιρία τους.
Λάνθιμος εναντίον Νόλαν λοιπόν, τόσο στη σκηνοθεσία όσο και στο Best Picture. Στη σκηνοθεσία, αν δεν κάνει την έκπληξη η Ζιστίν Τριέ για το Anatomy of A Fall ή ο Αλεξάντερ Πέιν, ο Νόλαν δύσκολα θα χάσει το βραβείο.
Στο Best Picture δεν έχει τόσο εμφανές προβάδισμα, αλλά κι εκεί φαίνεται πως θα είναι ο chosen one. Η αλήθεια είναι πως ο Νόλαν είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης και επειδή δεν έχει πάρει ποτέ Όσκαρ για Σκηνοθεσία ή Ταινία, κάποια στιγμή πρέπει να έρθει η στιγμή του.
Το Oppenheimer είναι σε κάθε του κομμάτι μια ταινία υψηλότατου επιπέδου. Ήχος, μουσική, ερμηνείες, σκηνοθεσία, σενάριο, φωτογραφία, μοντάζ. Έχει τον Κίλιαν Μέρφι και τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ που τυγχάνουν στήριξης, άρα σε πολλά επίπεδα το Oppenheimer είναι ως και αχτύπητο.
Το μεγαλύτερο του πλεονέκτημα είναι ότι μετά από χρόνια που στηρίχτηκαν ταινίες ασύνδετες με την Αμερική, το Χόλιγουντ δείχνει να αγάπησε αυτή την ιστορία για τον Οπενχάιμερ, για το Manhattan Project και την ατομική βόμβα, ειδικά με τον κάπως «εξαγνιστικό» τρόπο που αποτυπώνεται.
Από την άλλη, ο Λάνθιμος έχει παραδώσει μια ταινία υψηλής τέχνης που είναι σουρεάλ, είναι weird, είναι γκροτέσκα, όπου όλα έχουν κάπως καταλήξει στην Έμμα Στόουν, έχει πάρει δηλαδήσ το Χόλιγουντ όλη τη δόξα πάνω της και την αντιμετωπίζουν λες και αυτή είναι η δημιουργός και σκηνοθέτης, χωρίς η ίδια να έχει διεκδικήσει κάτι τέτοιο.
Καλλιτεχνικά, το Poor Things είναι καλύτερο από το Oppenheimer. Απλώς, είναι μια ταινία που επειδή όσοι την γουστάρουν, την γουστάρουν τόσο παθιασμένα, προκαλούν αντίδραση σε αρκετούς που δεν συγκινούνται από τον Λάνθιμο, ώστε φτάνουν να στέκονται απέναντι του.
Αν μας ρωτάει το Χόλιγουντ, το Best Picture θα το δίναμε στο Oppenheimer και το Όσκαρ Σκηνοθεσίας στον Λάνθιμο. Αυτή είναι η επιθυμία. Η εκτίμηση είναι πως θα ζήσουμε χρονιά αδικίας εις βάρος του Λάνθιμου και δεν θα είναι από εκείνες τις χρονιές που θα δούμε κάποια έκπληξη. Αν υπάρξει τέτοια, εκτιμάμε πως θα την δούμε από το The Holdovers.
Εν τέλει, όχι, ο Λάνθιμος δεν μπορεί, με βάση τα δεδομένα, να κερδίσει τον Νόλαν και το Oppenheimer. Φέτος, μοιάζει η χρονιά του Νόλαν.