Αν έχεις δει το Normal People, τη σειρά που μας σύστησε τον Πολ Μεσκάλ, και νόμιζες πως έχεις δει ό,τι πιο σκληρά ρομαντικό έχεις δει, hold our beer και ετοιμάσου για το One Day στο Netflix.
Σε έναν μήνα, τον Φεβρουάριο, που λέγαμε πως το Netflix δεν θα έχει να μας προσφέρει τίποτα το αξιόλογο, φάγαμε τα μαλλιά μας, αφού βιαστήκαμε να κρίνουμε, κρίναμε από το «εξώφυλλο». Έτσι όμως έρχονται τα πιο ωραία. Και το One Day είναι υπέροχο. Πονάει, τσούζει, αφήνει τραύματα στην ψυχούλα, δεν ενδείκνυται για βράδια καθημερινής, αλλά υπέροχο.
Το One Day είναι τόσο πολυεπίπεδο, αποδεικνύεται στην διαδρομή των 14 επεισοδίων. Μίνι σειρά σου λέει και είναι 14 επεισόδια; Ναι, γιατί είναι μισάωρα. Οπότε είναι σαν να βλέπεις 7 κανονικά. Ούτως ή άλλως, είναι τέτοια η ατμόσφαιρα και η ιστορία που και 14 50λεπτα μια χαρά αντέχονταν. Ή και όχι, άμα είναι να σφίγγει το στομάχι μας.
Τέλος πάντων, στη σειρά αυτή του Netflix, βλέπουμε την ιστορία της Έμμα και του Ντέξτερ που γνωρίζονται ένα βράδυ σε χορό αποφοίτησης, φιλιούνται, παθιάζονται, αλλά δεν προχωράει σε σεξ. Αντ’ αυτού συμφωνούν να μείνουν φίλοι και να είναι για χρόνια μαζί γιατί θέλουν διαφορετικά πράγματα.
Στα επόμενα 10 επεισόδια τους βλέπουμε σε διάφορες φάσεις της ζωής τους καθώς τα χρόνια περνάνε από τα mid-80s και πάμε προς το Y2K.
Ο Ντέξτερ, που κατάγεται από εύπορη οικογένεια, γίνεται διάσημος ως παρουσιαστής σε τηλεοπτική εκπομπή, τρώει όμως κράξιμο και κακές κριτικές, η μαμά του έχει καρκίνο και οι άνθρωποι τον αντιμετωπίζουν ως έναν πολύ όμορφο.
Η Έμμα ξεκινάει από ντουγρού «αποτυχία», αφού η θεατρική διαδρομή που ήθελε να ακολουθήσει δεν τσουλάει και αναγκάζεται να δουλέψει σε fast food μαγαζί όχι ιδιαίτερα καλής ποιότητας, αλλά στην πορεία γράφει δικά της θεατρικά και πετυχαίνει.
Οι δυο τους περιπλανιούνται ερωτικά μέχρι που καταλήγουν μαζί κι ας το αποφεύγουν διαρκώς. Σαν κάτι να έχουν καταλάβει, αυτοί οι δύο δεν είναι γραφτό να ζήσουν μαζί.
Το One Day είναι αδυσώπητο. Σου «φτύνει» τη σκληρότητα του έρωτα, την πιο βάναυση εκδοχή του και είναι σαν ναρκωτικό. Καταλαβαίνεις από το πρώτο κιόλας επεισόδιο που θα πάει, αλλά δε μπορείς να σταματήσεις να το βλέπεις.
Φυσικά, αν έχεις δει την ταινία με την Χαθαγουέι και τον Στέρτζες, είσαι προετοιμασμένος και ψυλλιασμένος, αλλά τούτο δω το κείμενο το γράφει άνθρωπος που δεν την είχε δει. Αλλά ίσως για καλό. Όσοι απέκτησαν βαθιά πληγή από την ταινία, είναι προετοιμασμένοι. Όσοι δεν είχαν αποκτήσει, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
«Netflix, γιατί μας κατέστρεψες τη ζωή…»
Αυτό γράφουν στα social media στο εξωτερικό για το One Day. Και προσυπογράφουμε. Για βαθιά πληγή τραγουδάει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, για βαθιά πληγή θα τραγουδήσουμε κι εμείς.
Παραπάνω δεν υπάρχει να πεις για τη σειρά. Δε σε νοιάζει το παίξιμο ή κάτι άλλο. Σε νοιάζει η ιστορία. Δυνατή, πανίσχυρη. Κάνει το 90% της δουλειάς. Τα υπόλοιπα αρκεί να στέκονται απλά επαρκώς. Και συμβαίνει αυτό. Ιδίως από τον μελαγχολικά σαγηνευτικό Λίο Γούνταλ.
Το One Day είναι μια σειρά που θα μας αναγκάσει να σου πούμε «μην το δεις, εκτός αν θες να σου διαλυθεί το είναι σου».