Κάθε άνθρωπος δικαιούται μια κακή μέρα στη δουλειά. Και μερικές ακόμα κακές μέρες. Στους ηθοποιούς αυτό δεν παίζει ως σενάριο. Εννοώ ότι μια κακή μέρα σπάνια θα έχει αντίκτυπο και θα φανεί στο συνολικό αποτέλεσμα 4-5 μηνών που μπορεί να κρατάνε τα γυρίσματα. Αυτό που έχει αντίκρυσμα είναι οι κακές επιλογές. Βέβαια, για πόσες επιλογές μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι έχει αρνητική ή θετική προοπτική; Σε 9 από τους κορυφαίους ηθοποιούς της τελευταίας 30ετίας, κάποια πράγματα κάνουν μπαμ από χιλιόμετρα. Για κάποιους είναι μόνο μία η μεγάλη αρπαχτή. Για άλλους έχουν αυξητικές τάσεις.
Την έννοια « αρπαχτή » δεν την ορίζουν απλώς οι ταινίες που προσέφεραν μόνο οικονομικό κίνητρο. Όταν είσαι νέος προφανώς και θα κοιτάξεις πρώτα την επιβίωση και ό,τι άλλο έρθει καλώς να ορίσει. Η αρπαχτή έχει να κάνει με το χρονικό σημείο της καριέρας των 9 ηθοποιών.
Μόργκαν Φρίμαν : Ο Φρίμαν μπήκε στον κόσμο του σινεμά πολύ μεγάλος (έφτασε στα 52 για να παίξει στο Glory) και μολαταύτα είχε πολύ αξιόλογες δουλειές να παρουσιάσει. Αν κοιτάξεις την καριέρα του θα χρειαστεί να φτάσεις στο 2003 και το Dreamcatcher ως μελανό σημείο. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι έχει αρκετές ταινίες που δεν τις λες ανυπόφορες, αλλά στο όριο του υποφερτού. Όπως τα Olympus και London Fallen. Βασικά, με τον Φρίμαν δημιουργείται η αίσθηση ότι είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Χαρίζει το epicness του για να κάνει μια ταινία καλύτερη απ΄ότι είναι.
Ντάνιελ Ντέι Λιούις : Ο αγαπημένος του Νίκου Τσιλιπουνιδάκη, έχει ένα έμφυτο χάρισμα. Σαν αυτό που λέει ο Τόμας Πιντσόν. Μπορεί να πάρει την γκριμάτσα που έχει όταν έρχεται σε οργασμό ή όταν τον πιάνει κόψιμο και να σκέφτεσαι πόσο γαμάτος είναι. Το Nine είναι εκείνη η άβολη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Ευτυχώς για εκείνον και εμάς, πρόκειται για μοναδικό δείγμα. Ο Λιούις έχει ορίσει μια συχνότητα στην καριέρα του και δεν υπάρχει περίπτωση να τον δεις σε παραπάνω από μία ταινίες ανά διετία.
Άντριεν Μπρόντι : Τι να σκεφτόταν άραγε ο Μπρόντι όταν υπέγραφε για να παίξει στα Wrecked, Septembers of Shiraz, Backtrack και Splice…; Είναι τόσο «κλινική» η περίπτωση του που ρόλοι όπως αυτός στο Grand Budapest Hotel αποτελούν δεκαδική εξαίρεση.
Μπραντ Πιτ : Για πολλούς είναι υπερεκτιμημενός. Προσωπικά τον βάζω στους ακατέργαστα ταλαντούχους και σπουδαίους. Δεν είναι μόνο το Fight Club. Είναι το Jesse James, το Benjamin Button, το Seven, το Moneyball, το Inglourius Basterds. Κι όμως ο ίδιος νοιάζεται περισσότερο για την εταιρεία παραγωγής. Ο μόνος λόγος να κάνει ταινίες είναι για να βγάλει λεφτά από άλλες εταιρείες, ώστε να τα βάλει στο ταμείο της δικιάς του. Το Allied (2016) και το Counselor δεν παλεύονται.
Κέβιν Σπέισι : Με δύο Όσκαρ ως το 2000, με μια οσκαρικού επιπέδου ερμηνεία στο Seven ένα χρόνο πριν το πρώτο αγαλματάκι, θα περίμενε κανείς ο Κέβιν Σπέισι να έχει πολύ πιο αξιοθαύμαστη κινηματογραφική πορεία. Ακόμα περισσότερο στην εποχή του House of Cards. Αμ δε…Ένας τύπος που διδάσκει μάλιστα σε κορυφαίες σχολές υποκριτικής και με τρομερή θεατρική πορεία, κάνει το Inseparable και το Father of Invention το 2011 και το 2010. Σαφώς και κάθε τέτοιος ηθοποιός πρέπει να μας παρουσιάζεσαι και σε κωμωδία-καμενιά. Όπως το Horrible Bosses. Όχι σαν τα προαναφερόμενα. Τουλάχιστον ρεφάρει ως Φρανκ Άντεργουντ. Θα δεχτούμε να τον δούμε και σε ταινία Sex and the City!
Έντουαρντ Νόρτον : Η περίπτωση του «Νόρτον με χόρτον είσαι Ράντι Όρτον» είναι απόλυτα ανεξήγητη. Τι έχει να επιδείξει από το 2009 ο άνθρωπος που έχει παίξει σε Fight Club, American History X, 25th Hour κτλ; Έναν δεύτερο ρόλο στο Birdman, όπου πήρε το σκαλπ του Κίτον κι ένα μικρό ρόλο στο Grand Budapest Hotel. Το φετινό Collateral Beauty, το Leaves of Grass το 2009 και το Stone (2010) είναι για να χτυπιέσαι. Η μια αρπαχτή χειρότερη από την άλλη!
Τζεφ Μπρίτζες : Φέτος έκανε το comeback με το Hell or High Water. Ο Duderino με την προφορά «κατάπια το σαγόνι μου» μας έβαλε σε σκέψεις τόσο με το How to Lose Friends & Alienate People, όσο κυρίως με το R.I.P.D. Τότε που ο Ράιαν Ρέινολντς δεν ήταν ακόμα Deadpool.
Μια κατηγορία μόνοι τους…
Τζακ Νίκολσον : Ο Hit the Road Jack έχει αποσυρθεί εδώ και χρόνια από το άθλημα και προτιμά να απολαμβάνει το ωραιό του γήρας, χωρίς σκοτούρες. Από το να οδηγείται σε δουλειές τύπου Something’s Gotta Give, καλύτερα πουράκλα, ουίσκι και courtside θέση στο Staples Center. Το Man Trouble παραμένει και θα παραμείνει εκείνη η θολούρα στο γιγάντιο βιογραφικό του.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο : Ο RDN έχει βαλθεί την τελευταία δεκαετία να μπαλαντσάρει το ζύγι ανάμεσα στο ύψος του πήχη, όπως τέθηκε με τον Ταξιτζή και στην συνεχή γλίστρα. Joy, Intern, The Family θα μπορούσαν να περιληφθούν στην κατηγορία « αρπαχτή ». Αλλά ακόμα κι αυτά δεν πιάνουν μία μπροστά στα The Adventures of Rocky & Bullwinkle και Killing Season. Α, και το What Just Happened.