Το Dune ήταν από την πρώτη στιγμή, από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ότι θα το κάνει ο Ντενί Βιλνέβ, ένα πρότζεκτ καταδικασμένο να γράψει κινηματογραφική ιστορία. Με το πρώτο μέρος δεν δικαίωσε απόλυτα τις προσδοκίες, αλλά υπήρχε λόγος.
Ο Ντενί Βιλνέβ είχε αποφασίσει να κάνει ένα step back και να συστήσει το σύμπαν σε όσους δεν έχουν καμία επαφή με το κόμικ και το backstory και να τα δώσει όλα για όλα στο δεύτερο μέρος.
Και το έκανε. Το 2ο μέρος που κυκλοφορεί αύριο στις αίθουσες σε διανομή της Tanweer, πάει για να κάνει κάτι που δεν το φανταζόταν ούτε ο ίδιος ο Βιλνέβ, μάλλον, πως θα συμβεί.
Είναι ακόμα νωρίς, αλλά και πάλι, δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά ταινία να έχει 10/10 στο IMDB στα πρώτα 24ωρα της κινηματογραφικής της διαδρομής. Και δεν είναι μια βαθμολογία-ψέμα. Είναι μια βαθμολογία που μπαίνει αναγκαστικά γιατί δεν μπορεί να μπει κάτι παραπάνω.
Ναι, το Dune Part 2 είναι αυτού του μεγέθους ταινία. Όποια λέξη κι αν επιχειρήσεις να χρησιμοποιήσεις, δεν θα μπορέσεις να αποδώσεις το μεγαλείο της.
Εμείς έχουμε για τέτοιες ταινίες ως μέτρο σύγκρισης το Lord of the Rings: Return of the King. Ε, το Dune Part 2 είναι η πρώτη ταινία εδώ και 21 χρόνια που το κοιτάζει στα μάτια και ίσως να το ξεπερνάει ελαφρώς.
Σίγουρα είναι πάνω από τα δύο Avengers (Infinity War, Endgame) και θα είναι τεράστια έκπληξη αν αυτή η ταινία δεν πάει για πάνω από 2 δισεκατομμύρια δολάρια έσοδα.
Είναι ένα επικό, συμπαντικό ταξίδι η θέαση της σε μια κινηματογραφική αίθουσα και αν είχαμε την οικονομική δυνατότητα, θα την βλέπαμε κάθε μέρα που βρίσκεται στις αίθουσες και μετά θα πληρώναμε έναν κινηματογράφο να επιτείνει τη διάρκεια των προβολών μέχρι το καλοκαίρι.
Ο κόσμος που χτίζει ο Βιλνέβ είχε δώσει δείγματα από το πρώτο Dune, αλλά στο 2ο μέρος μιλάμε για την αποθέωση της αποθέωσης. Ω, αποθέωση!
Έχουμε μια φανταστική μουσική επένδυση από τον Χανς Ζίμερ, με το σήμα-κατατεθέν, αυτή την αμαζονική κραυγή, να μεγεθύνει στο μέσα του θεατή την υποδοχή κάποιων σκηνών, έχουμε τον καλύτερο ήχο στην Ιστορία του Σινεμά, έχουμε γραφικά και σκηνικά που αγγίζουν το τέλειο, τα κοστούμια το ίδιο και, πράγμα όχι τόσο συνηθισμένο, έχουμε ερμηνείες που δεν λησμονιούνται.
Ο Τιμοτέ Σαλαμέ, η Ρεμπέκα Φέργκιουσον, ο Όστιν Μπάτλερ, η Ζεντάγια και ο Χαβιέ Μπαρδέμ, με αυτή τη σειρά, πιάνουν συμπαντικά ύψη στα επίπεδα των ερμηνειών τους και κάνουν τους υπόλοιπους που είναι άψογοι, να μοιάζουν πολύ…γήινοι.
Στο Dune 2 βλέπουμε την προσπάθεια των Φρέμεν να νικήσουν τους Χάρκονεν, έχοντας πια μαζί τους τον Πολ Ατρείδης και τη μητέρα του, με τον Πολ να παρουσιάζεται ως ο Μεσσίας Λιζάν Αλ Γκαΐμπ που θα τους οδηγήσει στον Πράσινο Παράδεισο. Ο Πολ πρέπει να περάσει από διάφορες τελετές μύησης για να θεωρηθεί δικός τους, αντιμετωπίζει και την δυσπιστία της Τσάνι, εν τέλει όμως ενώνει τους πάντες υπό την παρουσία του.
Όλα συνηγορούν πως είναι ο Μεσσίας και όλες οι φυλές των παραγκωνισμένων, οι Φρέμεν από τον Βορρά και οι Φονταμενταλιστές του Νότιου Αρράκις, τον ακολουθούν προς την Αρράκιν, όπου θα διεξαχθεί η μεγάλη μάχη που θα επαναφέρει τον Οίκο των Ατρείδων με άλλη όμως ουσία στην κυριαρχία στον Αρράκις.
Περισσότερα για την πλοκή δεν χρειάζεται να πούμε. Δεν έχει και σημασία. Γιατί πώς να περιγράψει κανείς κάτι τέτοιο. Δεν ξέρουμε καν αν έχουν βρεθεί λέξεις σε οποιοδήποτε λεξιλόγιο στον κόσμο που να καταφέρνουν να βάλουν σε ένα πλαίσιο το Dune 2.
Κάθε του σκηνή σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις τόσα πολλά μέσα σου να εκφράσεις με μουσική και άλλες μορφές τέχνης, αλλά πνίγεσαι γιατί δεν ξέρεις πώς να το κάνεις και τελικά νιώθεις μέσα σου λίγος. Αλλά το ξεχνάς, ευτυχώς, και επικεντρώνεσαι στο ότι έχεις την ευλογία να συνυπάρχεις με το Dune 2 χρονικά.
Δεν ξέρουμε για εσάς, αλλά το ότι έχουμε ζήσει για τα καλά, με πλήρη αντίληψη, τα Avengers, το Avatar και το Dune, μας κάνει να αισθανόμαστε τυχεροί. Το Dune θέτει ισχυρή υποψηφιότητα για να χαρακτηριστεί το κορυφαίο sci-fi όλων των εποχών.
Μπορεί να μην είναι τελικά, αλλά ότι μπορεί κάποιος να το υποστηρίξει και να μην τον πάρουν με τις ντομάτες ή να μην το αποδομήσουν μέσα σε δευτερόλεπτα, λέει πάρα πολλά.
Βλέποντας το Dune 2, η τρίχα σηκώνεται καμιά 10αριά φορές στις 2 ώρες και 46 λεπτά, σου βγαίνει να σηκωθείς και να χειροκροτάς τουλάχιστον στη μισή ταινία, το ρίγος σε διαπερνά κάθε τρεις και λίγο και εμείς προσωπικά πιστέψαμε ότι κοιτάξαμε στα μάτια το θείο σε κάποιες περιπτώσεις.
Δεν είναι δηλαδή το Dune ένα sci-fi μαρβελικό ή σαν τα τελευταία Star Wars. Δεν έχει αυτό που κράζουν οι Σκορσέζε τούτου του κόσμου στις action ταινίες. Είναι σαν να έβαλε κάποιος στο μπλέντερ όλα τα θαυμάσια sci-fi των τελευταίων 10 ετών και το μείγμα είναι το Dune. Αν δηλαδή είχε βγει 2 μήνες πριν στις αίθουσες, τώρα δε θα συζητούσαμε για το Oppenheimer για τα Όσκαρ!
Με τον φόβο να γίνουμε κουραστικοί, σταματάμε εδώ. Αφήνουμε τη συνέχεια πάνω σου αγαπητέ αναγνώστη. Να πας στο σινεμά αν σε παίρνει οικονομικά και να δεις το Dune. Και μετά θα θες να το ξαναδείς.
Την Πέμπτη στις αίθουσες από την Tanweer.