Από τον Ιούνιο του 2019 ακούγονταν ιστορίες για το Dune. Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν στην ταινία, έλεγαν όπου στέκονταν κι όπου βρίσκονταν, ότι ο Ντενί Βιλνέβ τους προσέφερε μια συναρπαστική συνεργασία.
Προϊδέαζαν τον κόσμο για μια ταινία που θα γίνει σημείο αναφοράς. Υποστήριζαν πως όσοι έχουν διαβάσει το κόμικ και όσοι ξεροστάλιαζαν περιμένοντας την οπτική του Βιλνέβ γύρω απ΄αυτόν τον ανεκπλήρωτο κινηματογραφικό μύθο, θα ενθουσιαστούν.
Το Dune, αφού προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας στις αρχές Σεπτεμβρίου, είναι έτοιμο να ξεκινήσει το κινηματογραφικό του ταξίδι, με την Tanweer να αναλαμβάνει τη διανομή στις αίθουσες.
Οι προσδοκίες, είναι η αλήθεια, τέθηκαν πολύ πολύ πολύ ψηλά. Και τα trailer που είχαν κυκλοφορήσει από πέρσι, την αρχική περίοδο πρεμιέρας του Dune στις αίθουσες, τις ενίσχυαν.
Θα ήταν παράλογο να υποστηρίξει κανείς πως αυτά τα 155 λεπτά απείχαν έτη φωτός από τις προσδοκίες. Ήταν κοντά. Όμως φαίνεται πως δόθηκε τόση προσοχή και τόση επιμέλεια σε κάποιες πλευρές τεχνικής φύσεως, ώστε ατόνησαν άλλα ζητήματα, όπως το σενάριο ή η ροή της αφήγησης.
Από ένα σημείο και μετά, το Dune μοιάζει να θέλει να δικαιολογήσει τον εαυτό του, μοιάζει λες και εξελίσσεται πιεστικά. Εννοείται πως δε θα μπορούσε να γίνει σε κάτω από δύο ώρες. Ίσως και οι 2.5 ώρες να είναι λογικές. Απλώς δεν του φαίνεται.
Υπάρχουν ορισμένα σημεία που επηρεάζουν την επαφή του Dune με τον θεατή. Κι αυτή η κρίση δεν αφορά μια οποιαδήποτε ταινία. Αν μιλούσαμε για το 500 Days With Summer, τότε θα μιλούσαμε για μια ταινιάρα.
Πρόκειται για το fuckin Dune που θα έλεγε και ο Ρόι Κεντ από το Ted Lasso. Θα κριθεί με πολύ διαφορετικά κριτήρια, γιατί είναι μια κατηγορία μόνο του.
Το πρώτο δεκάλεπτο της ταινίας είναι καταπληκτικό. Ξεκινάει με την αφήγηση της Zendaya που σου εξηγεί τι συμβαίνει στον πλανήτη Αρράκις, συνθέτει τον καμβά, το επίκεντρο της ιστορίας. Από εκεί και μετά, έχει μικρές αδυναμίες στην ταχύτητα του, στη διασύνδεση των σκηνών, η οποία ναι μεν, δεν αλλοιώνει την τελική αίσθηση, αλλά μάλλον την γαργαλάει, τη γρατζουνάει.
Το Dune είναι εποποιία, αλλά με μικρά ελαττώματα
Αρκετά όμως με αυτά που εμείς θεωρούμε αστοχίες. Το Dune παραμένει σινεμά, είναι μια ταινία για κινηματογραφικές αίθουσες και μόνο χειροκρότημα της αξίζει.
Ο Ντενί Βιλνέβ αποτύπωσε τρομερά αυτούς τους τόπους, τον Καλαντά, τον πλανήτη των Χάρκονεν και τον Αρράκις. Με τη μουσική του και τους ήχους αμαζόνας, άφησε τον θεατή να παρασυρθεί από την αμμοθύελλα της εικόνας. Με τα τοπία, τα σκηνικά και την ένταση του ήχου, τραντάζει όλα τα αισθητήρια όργανα.
Οι Χάρκονεν είναι για χρόνια τοποτηρητές στον Αρράκις και απομυζούν όλο το μπαχαρικό από τις ερήμους, για να το πουλάνε στην Αυτοκρατορία. Ο Αυτοκράτορας αποφασίζει να αναθέσει τον πλανήτη στον Οίκο των Ατρειδών, οι οποίοι φτάνουν στον Άρρακις και συνθηκολογούΝ με τους Φρέμεν, την ντόπια φυλή.
Από τα λόγια του θεόρατου και τρομακτικού Βαρόνου, αποκαλύπτεται το σχέδιο να δοθεί ο Αρράκις στους Ατρείδες, μόνο και μόνο για να προκαλέσουν την οργή του Αυτοκράτορα. Κι έτσι γίνεται. Με τρόπο απότομο, αλλά αποτελεσματικό.
Η αντεπίθεση των Χάρκονεν μαζί με τα αυτοκρατορικά τάγματα, τελειώνουν τη βασιλεία του Λίτο Ατρείδη και αναδεικνύουν τη μοναδικότητα του Πολ, ο οποίος είναι ο εκλεκτός για να σώσει τους Φρέμεν. Λιζάν Αλ Γκαΐμπ τον αποκαλούν. Για να ανέλθει στο πεπρωμένο του, ο Πολ θα πρέπει να σκίσει την προσωπικότητα του και παραδώσει τα ηνία στον αδίστακτο και αιμοβόρο Εκλεκτό που βρίσκεται μέσα του.
Ο Βιλνέβ συνθέτει αριστοτεχνικά τις ερήμους και τα σκουλήκια, χτίζει κόσμους και μέσα απ΄αυτούς αφήνεται στη δυναμική της αφήγησης. Ο συνδυασμός των τοπίων που δημιουργεί, με τον ήχο και αυτή την τελετουργία που επενδύεται στο στόρι, τσιτώνουν τον θεατή και τον κρατάνε σε πλήρη προσοχή.
Οι κριτικές για το Dune έχουν μέχρι στιγμής ένα χαμηλό ξεκίνημα και αριθμούς σε πτώση στις πλατφόρμες βαθμολόγησης και φταίει σε αυτό ότι εξελίχθηκε σε ταινία μεγαλύτερη σε διάρκεια.
Από τους ηθοποιούς, ο Σαλαμέ σίγουρα είναι ο πρωταγωνιστής, αλλά θα λέγαμε πως είναι άρτιοι στους ρόλους τους ο Τζος Μπρόλιν και ο Τζέισον Μομόα και ειδικά ο δεύτερος είναι που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον στο δεύτερο μισό της ταινίας.
Στην τελική κρίση για το Dune, θα πρέπει να υπάρξει μια αναμονή. Το πρώτο μέρος είχε εμφανώς τη λογική του να διαγράψει ένα μονοπάτι για τη συνέχεια. Το δεύτερο μπορεί να γίνει αυτό που ηλπίσαμε για τόσο μεγάλο διάστημα.