Πώς είναι να πεθαίνουν όλοι γύρω σου ή να είναι δυνητικά νεκροί κι εσύ να είσαι ο αφηγητής της ιστορίας, αυτός που καταγράφει, άρα σου δίνουν οι αντιμαχόμενες πλευρές ένα πάσο επιβίωσης; Αυτό είναι το πιο αγωνιώδες ζήτημα στην ταινία Εμφύλιος Πόλεμος.
Είναι από τις ταινίες που είχαμε βάλει στο καλεντάρι για να τη δούμε μόλις κυκλοφορήσει γιατί από τα trailers και τις λεπτομέρειες, φαινόταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπουμε επιτέλους την Κίρστεν Ντανστ να ηγείται ενός τέτοιου κινηματογραφικού πρότζεκτ.
Στην ταινία του Άλεξ Γκάρλαντ (Ex Machina, Annihilation), η Ντανστ υποδύεται την Λι Σμιθ, μια έμπειρη και βετεράνα φωτορεπόρτερ που καταγράφει την καταστροφή της Αμερικής. Για κοντά 14 μήνες, οι ΗΠΑ έχουν χωριστεί στα δύο, οι Δυτικές Δυνάμεις έχουν επαναστατήσει και πραξικοπήσει και κατευθύνονται προς τον Λευκό Οίκο για να ρίξουν τον Πρόεδρο.
Στους δρόμους συναντά κανείς με ευκολία ανταλλαγή πυρών χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος και η Λι, μαζί με τον δημοσιογράφο που πάνε μαζί στις αποστολές, τον Τζόελ, καλούνται να μην έχουν καμία ανάμειξη. Μόνο το κλικ της ακούγεται και οι ερωτήσεις του για να φτιάξουν την ιστορία που θα αφηγηθούν.
Οι δυο τους βάζουν στόχο να πάνε στον Λευκό Οίκο και να πάρουν την πρώτη συνέντευξη στον Πρόεδρο μετά από 14 μήνες. Από τις ανατολικές ακτές στις βορειοδυτικές, είναι ένα ταξίδι 1500 χιλιομέτρων και βάλε.
Κι αν σκεφτεί κανείς πως πολλές οδικές αρτηρίες έχουν κλειστεί από οχήματα και πως ανά πάσα στιγμή μπορεί διερχόμενα πυρά να σε βγάλουν εκτός πορείας μιλάμε για ένα ταξίδι 4-5 ημερών, μαζί με την ξεκούραση.
Στην παρέα τους κάνει join o γερόλυκος Σάμι, που με την εμπειρία του μπορεί να τους κατευθύνει, και η πολύ νέα, η φρέσκια Τζέσι, φωτορεπόρτερ που θαυμάζει την Λι. Οι 4 τους θα περάσουν από σκηνικά ανεξέλεγκτης βίας και απανθρωπιάς, στα οποία δεν θα έχουν τη δυνατότητα να παρέμβουν.
Άνθρωποι θα πεθαίνουν μπροστά τους, παρόλο που αν τους βοηθούσαν, θα τους έσωζαν. Όμως, οι δημοσιογράφοι είναι οι ζωντανοί νεκροί των εμφυλίων. Κινούνται στο ενδιάμεσο, στο κενό μεταξύ αυτών που σκοτώνουν και αυτών που σκοτώνονται. Έτσι καταφέρνουν να ζουν.
Είναι αυτοί που θα φροντίσουν να ακουστεί ο θρίαμβος της νικήτριας πλευράς. Η Λι θυμάται σε μια σκηνή που είχε ζήσει έναν εμφύλιο στην Αφρική παλιότερα. Μπροστά της είχαν πυρπολήσει έναν άνθρωπο, τον έβλεπε να καίγεται ζωντανός, αλλά δεν έκανε τίποτα να τον σώσει. Δεν είναι αυτό το δικαίωμα.
Και στην πορεία αυτών των 1.500 και κάτι χιλιομέτρων, βρίσκονται και οι 4 τους συχνά σε αυτές τις θέσεις. Είναι χαρακτηριστική η εναρκτήρια σεκάνς.
Εκεί η Λι φωτογραφίζει τις οδομαχίες ανάμεσα σε πολίτες και αστυνομία-στρατό, κάποια στιγμή σκάει μια χειροβομβίδα, η έκρηξη αφήνει νεκρούς και τραυματίες και λίγο μετά, στο ξενοδοχείο των δημοσιογράφων τα πίνουν και γελάνε.
Μια χώρα έχει διαλυθεί, άνθρωποι πεθαίνουν για το τίποτα κάθε μέρα, και οι φωτορεπόρτερ-δημοσιογράφοι ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν όταν δεν κρατάνε κάμερα.
Η ταινία σε φέρνει αντιμέτωπο με τρομερά ηθικά ζητήματα, με την αδικία των κοινωνικών συμβάσεων, αφού ο δημοσιογράφος δεν δέχεται πυρά, αλλά οι άλλοι τα δέχονται και πεθαίνουν. Επιμήκυνση ύπαρξης.
Ακολουθούν στρατιώτες μέσα στον Λευκό Οίκο, τους εκμεταλλεύονται για να βγάλουν το θέμα τους, σφαίρα όμως δεν τους αγγίζει, κρύβονται πίσω από τα μεγάλα αλεξίσφαιρα.
Αυτό που συμβαίνει όταν έχουν μπει στον Λευκό Οίκο, είναι το ακόμα πιο σοκαριστικό και «γροθιά στο στομάχι». Είναι η στιγμή που το «δεν αφήνουμε κανέναν πίσω», μετατρέπεται σε «πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς αυτήν».
Στον θάνατο η αξία της ζωής δεν έχει διακρίσεις. Μόνο στη ζωή έχει διακρίσεις.
Η ταινία σε έχει σε υπερένταση στο τελευταίο μισάωρο, με την ένταση του πολέμου στην Ουάσινγκτον, η αδρεναλίνη σε γεμίζει και γι’ αυτό δε γίνεται να μην πας σε κάποιο σινεμά να την δεις, αφού κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες από την Tanweer.