Με ένα τεράστιο «γιατί;». Έτσι θα μπορούσε να αρχίζει και να τελειώνει το κείμενο αυτό για το Νο1 του Netflix. Και να μην υπάρχει τίποτα ενδιάμεσο. Και συνειδητοποιούμε πως γράψαμε το «γιατί» με μικρά και όχι κεφαλαία.
Το Rebel Moon ήταν ένα πρότζεκτ που, δικαιολογημένα, είχε χαρακτηριστεί ως πολά υποσχόμενο και όλοι ήθελαν να δουν τον Ζακ Σνάιντερ να κάνει κάτι εξίσου καλό με το Justice League.
Πριν έναν χρόνο περίπου, είδαμε με το Child of Fire ότι δεν είναι και πολύ πιθανό αυτό. Ελπίζαμε όμως για το Part 2, το The Scargiver, με το σκεπτικό πως στο πρώτο μέρος ο Σνάιντερ είχε την ανάγκη να στήσει ένα σύμπαν, να το συστήσει, να του δώσει χαρακτηριστικά για τον θεατή.
Η αλήθεια είναι πως η δεύτερη ταινία είναι όντως, όπως το περιμέναμε, καλύτερη από την πρώτη. Αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να αλλάξει το ιόν του πρότζεκτ.
Παρά το ότι αρκετοί υποστηρίζουν ότι είναι μια τεράστια αστοχία από τον Ζακ Σνάιντερ και η ταινία κινείται οριακά πάνω από το 5/10 στις βαθμολογίες, εμείς θα πούμε πως το Νο1 του Netflix δικαίως είναι Νο1 εδώ και λίγα 24ωρα, αλλά δεν είναι και για να ξεπεράσει το «λίγα».
Η δεύτερη ταινία έχει κάποιες πιο ικανοποιητικές σκηνές ως προς το είδος που υπηρετεί, δηλαδή το sci-fi, αλλά διατηρεί τα αρνητικά στοιχεία της πρώτης, όπως το ότι κάποιες σχέσεις μεταξύ των ρόλων μοιάζουν να έχουν χτιστεί σε κάποια άλλη διάσταση, λες και κάτι δεν προλάβαμε να δούμε. Δεν ισχύει όμως αυτό.
Τα άλματα είναι μεγάλα στο Rebel Moon και όχι με την καλή έννοια, αλλά με την αρνητική. Κι είναι το πιο ενδεικτικό για την κακή δουλειά που έχει γίνει στο σενάριο. Οι χαρακτήρες είναι αδύναμοι συνολικά, και στις δύο ταινίες, στο Scargiver αποκτούν ένα μικρό ψήγμα ενδιαφέροντος και εμβάθυνσης, αλλά όχι κάτι το κραυγαλέο.
Εδώ και το κάστινγκ μοιάζει να έχει πάρει όχι οριακά πάνω, αλλά εντελώς κάτω από την βάση. Είναι δύσκολο να αποφασίσουμε αν το σενάριο κατεβάζει τους ηθοποιούς ή αν οι ερμηνείες τους μειώνουν το σενάριο. Δεν έχει και καμία σημασία να βρεθεί μια απάντηση. Το αποτέλεσμα μετράει.
Κι αυτό λέει ότι, παρ’ όλη την πρωτιά στο Netflix, το Rebel Moon και ο Ζακ Σνάιντερ μάλλον «ακύρωσαν» ένα franchise που ως βιβλίο έδινε τη δυνατότητα για κάτι με μεγάλο potential.
Ακόμα όμως κι αυτή η κρίση, μπορεί σε μερικούς μήνες να καταστεί άκυρη. Γιατί μπορεί να λέμε πως ο Ζακ Σνάιντερ απέτυχε παταγωδώς, αλλά κανείς δεν ξέρει το σχέδιο του δημιουργού.
Δεδομένου ότι το Rebel Moon θα βγει προς το τέλος του χρόνου σε R-Rated Director’s Cut εκδοχές, είναι πιθανό ο Σνάιντερ να πήρε επίτηδες ένα ρίσκο για να δώσει ένα πλεονέκτημα στις έξτρα εκδοχές του Rebel Moon.
Μέχρι τότε όμως, οφείλουμε να κρίνουμε αυτό που βλέπουμε. Κι αυτό που είδαμε και στις δύο ταινίες, ήταν κάτι που δύσκολα θα μείνει σε κάποιο τηλεθεατή. Από δω παν’ κι άλλοι, που λένε οι παλιοί.