Είναι μια αγαπημένη συνήθεια του αμερικάνικου σινεμά να οικειοποιείται ταινίες που… δεν του ανήκουν. Το Χόλιγουντ γνωρίζει πως μια καλή ιδέα, ακόμα και αν δεν είναι δική του, θα «πουληθεί» στα σινεφίλ κοινά του πλανήτη σαν να ήταν δική του. Γενικότερα, τα αμερικάνικα remake μη αμερικάνικων ταινιών είναι σχεδόν πάντα σίγουρες επιτυχίες. Το «σχεδόν» είναι εδώ η λέξη-κλειδί. Διότι υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.
Το «Get Carter» δεν υπήρξε και η πιο διάσημη γκανγκστερική ταινία των 70s. Βρετανική παραγωγή με πρωταγωνιστή τον 38χρονο τότε Μάικλ Κέιν εξιστορούσε την πορεία ενός σκληροτράχηλου γκάνγκστερ από το Λονδίνο προς την εκδίκηση: ο Κάρτερ του τίτλου (υποδυόμενος από τον Μάικλ Κέιν) μεταβαίνει στο Νιουκάστλ προκειμένου να μάθει την αλήθεια για τον θάνατο του αδερφού, βέβαιος πως έχει δολοφονηθεί από κάποιον και όχι πως πέθανε από δυστύχημα όπως του λένε. Και στο διάβα του… ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε…
Αυτή η ιστορία εκδίκησης μπορεί να μην έσπασε ταμεία στην εποχή της και να μην συγκαταλέγεται στα μεγάλα αριστουργήματα του σινεμά αλλά με τα χρόνια είχε αποκτήσει ένα δικό της, φανατικό κοινό που την αγάπησε για τον χαρακτήρα της και το ύφος της. Όταν λοιπόν το 2000 μεταφέρθηκε ως αμερικάνικο remake, η επιτυχία της δεν ήταν αντίστοιχη των προσδοκιών και… το σνομπάρισμα των φανατικών της πρώτης εκδοχής έπεσε.
Στον ρόλο του σκληρού Κάρτερ της πρώτης ταινίας επιλέχθηκε ο Σιλβέστερ Σταλόνε που τότε περνούσε μια περίοδο που επιχειρούσε να κάνει πιο «ποιοτικό» το «σκληρό» προφίλ του παίζοντας σε «σκεπτόμενα» crime. Η αισθητική από βρετανική έγινε εντελώς αμερικάνικη, ο πρωταγωνιστής από το Λονδίνο «μεταφέρθηκε» στο Λος Άντζελες και το μέρος της εκδίκησής του αντί για το Νιουκάστλ έγινε το Σιάτλ. Ο Μάικλ Κέιν, 29 χρόνια μεγαλύτερος από τότε που έπαιξε τον Κάρτερ, επιστρατεύθηκε σε έναν δεύτερο σε μια παρουσία που ήταν «κλείσιμο του ματιού» στην αρχική ταινία και το «Get Carter» του 2000 επιδίωξε να κοιτάξει στα μάτια το «Get Carter» του 1971. Μάταια όμως…
Η ταινία πάτωσε, οριακά θεωρήθηκε ιεροσυλία και μόνο η ύπαρξή της και για χρόνια, ο Σταλόνε πρέπει να την θεωρούσε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της καριέρας του. Όμως, κάπως διορθώθηκε αυτό με τον καιρό. Με έναν μυστήριο τρόπο το «Get Carter» του 2000 ακολούθησε τα βήματα του «Get Carter» του 1971: απόλυτη αποτυχία στις αίθουσες, σταδιακή αναγνώριση από ένα μικρό και φανατικό κοινό από ένα σημείο και μετά. Και η αλήθεια είναι πως την αρχική απαξίωση δεν την άξιζε.
Εντάξει, μπορεί σε σχέση με την ταινία του 1971 να μην φέρνει κάτι καινούριο πέρα από έναν εκσυγχρονισμό στην πλοκή και την αισθητική και φυσικά, έναν μετασχηματισμό σε όλα τα επίπεδα από βρετανική σε αμερικάνικη ιστορία. Αλλά βλέπεται ευχάριστα και εδώ που τα λέμε, ο ρόλος του πηγαίνει γάντι του Σταλόνε…
Στην τελική, αν δεν το πιστεύετε τσεκαρετέ την στο Netflix όπου μόλις ανέβηκε…
