Το Netflix είναι συνώνυμο της αρπαχτής. Και δεν το ενοχλεί καθόλου. Αφού οι συνδρομητές τσιμπάνε και κάνουν τα επιθυμητά views οι παραγωγές του, δεν έχει κανέναν λόγο να αλλάξει τακτική. Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει. Έτσι δε λένε..; Ε, στο Netflix το πάνε στην πιο ακραία του εκδοχή, αφού δημιουργούν μια κουλτούρα στους ηθοποιούς, να πουλάνε απλά και μόνο τη συμμετοχή τους σε ένα καστ.
Αυτό συμβαίνει με το Electric State, ταινία που βρίσκεται στο Νο1 του Netflix, όπου έχουμε δύο πανάκριβους σκηνοθέτες και δημιουργούς, τους αδερφούς Ρούσο, και μια πλειάδα από ακριβούς ηθοποιούς.
Η Μίλι Μπόμπι-Μπράουν, που έχει αποκλειστική συνεργασία με την πλατφόρμα, θα παίρνει άνετα στα 22 της ένα δεκάρικο (εκατομμύρια, εννοείται), ο Κρις Πρατ άλλα τόσα, οπότε, μάνι μάνι, μόνο από αυτούς τους 4, ένα 35άρι-40άρι θα έχει μπει στην τσέπη.
Μετρήστε τώρα πόσα ακόμα ονόματα από τα υψηλά ράφια του Χόλιγουντ βρίσκονται στο καστ, είτε δανείζοντας τις φωνές τους σε ρομπότ είτε με φυσική παρουσία: Κε Χούι Κουάν (μόλις πρόπερσι πήρε Όσκαρ), Γούντι Χάρελσον, Μισέλ Γέο, Στάνλι Τούτσι, Τζιανκάρλο Εσπόζιτο, Κόλμαν Ντομίνγκο, Μπράιαν Κοξ, Άντονι Μάκι, Χανκ Αζάρια.
Ε, αν σκεφτούμε πως πρόκειται για μια ταινία με πολλά οπτικά εφέ, με στολές ρομπότ που φτιάχτηκαν, τότε τα 320 εκατομμύρια δολάρια που ήταν το κόστος παραγωγής, δεν είναι και δύσκολο. Κι είναι ένα ποσό που τοποθετεί την ταινία στις 10 ακριβότερες παραγωγές γενικώς και στην 1η θέση ως η ακριβότερη για το Netflix.
Αν το Electric State εξαρτιόταν από τα εισιτήρια στα σινεμά, τότε θα καθίστατο απόλυτη αποτυχία. Επειδή όμως δεν έγινε release κι έγινε ένα λιγότερο κοστοβόρο promo, η ταινία θα αποφύγει αυτή τη στάμπα. Δε θα αποφύγει σίγουρα το να βρίσκεται στις 5 χειρότερες ταινίες του 2025 σε 9 μήνες.
Στο Electric State βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου η ανθρωπότητα έχει βγει νικήτρια από έναν πόλεμο απέναντι στις εξεγερθείσες μηχανές, τα ρομπότ πάσης φύσεως (από τοστιέρες μέχρι καφετιέρες κ.α.), οι οποίες δεν άντεχαν πια να εξυπηρετούν κάθε επιθυμία των ανθρώπων. Η ήττα τους τις εξόρισε σε μια περιοχή άγονη, όπου έπρεπε να προστατευτούν από το κυνηγητό από τις Αρχές.
Στην πλευρά των ανθρώπων, κουμάντο κάνει ο Ίθαν Σκέιτ, ο ιδρυτής της Sentre, εταιρείας που κατασκεύασε ρομποτικές κεφαλές και στολές για να κερδίσουν τον πόλεμο οι άνθρωποι και στη συνέχεια να τις χρησιμοποιήσουν για εμβύθιση σε ψηφιακές φαντασιώσεις.
Σε τούτο τον κόσμο, η Μισέλ, μια έφηβη που είναι ορφανή και την υιοθετούν ακατάλληλοι άνθρωποι, θα έρθει αντιμέτωπη με το ρομποτικό doppelganger του αδερφού της που τον θεωρούσε νεκρό. Δεν είναι όμως. Τουλάχιστον, όχι απόλυτα.
Με τη βοήθεια του ρομπότ Kid Cosmo θα ξεκινήσει για να βρει έναν γιατρό, αυτόν που της είπε ότι ο αδερφός της πέθανε, και να του ζητήσει την αλήθεια. Στην πορεία, θα συνασπιστεί με τον Κιτς, απόμαχο του στρατού, που πολέμησε κατά των ρομπότ, κατάλαβε όμως πως τελικά υπηρετούσε την κακή πλευρά και πως τα ρομπότ ήθελαν απλά να ζήσουν ως…άνθρωποι.
Καθώς τους κυνηγάει ο Χασάπης, ένας αποτελεσματικός κυνηγός ρομπότ, καταλήγουν σε ένα καταφύγιο μηχανών και μαζί θα πάνε να βρουν τον γιατρό για να μάθει η Μισέλ πώς θα πάει στο σημείο όπου είναι ο αδερφός της.
Εκεί θα μάθει μια σοκαριστική αλήθεια που θα καταστήσει την αναζήτησή της ακόμα πιο δύσκολη. Δύο άνθρωποι, θα πρέπει να ηγηθούν ενός στρατού ρομπότ και να επιτεθούν στα κεντρικά της Sentre, για να επαναφέρουν την ομόνοια και την ειρηνική συνύπαρξη των δύο ειδών.
Αυτό είναι το στόρι της ταινίας, βασισμένο στο βιβλίο του Σάιμον Στέλενχαγκ, που αποδίδεται πολύ παιδικά, σαν ένα παραμυθάκι, και δεν έχει καμία ιδιαίτερη κορύφωση. Σε συνδυασμό με το ότι η Μίλι Μπόμπι-Μπράουν, κυρίως, αλλά και οι υπόλοιποι στο καστ, δεν καταβάλλουν προσπάθεια να ερμηνεύσουν, άρα ατονεί το σενάριο, δεν είναι παράξενο που η ακριβότερη παραγωγή του Netflix είναι μια μπούρδα επικών διαστάσεων.
Πάντοτε σε σχέση με το κόστος της. Και με χαμηλότερο κόστος πάντως, δεν δικαιολογείται αυτό το 15% στο Rotten Tomatoes. Είπαμε όμως, το Netflix χορηγεί τις ξεπέτες και ξέρει πως θα τα πάρει πίσω τα λεφτά, αφού έχει γοητευτικούς Χολιγουντιανούς αστέρες να ενώνονται.
Δεν υπάρχει, πρακτικά, τίποτα να σε ενοχλήσει στο Electric State και τίποτα σε ξετρελάνει. Αν δεν ήταν και ο Τζιανκάρλο Εσπόζιτο ή το πείραγμα του Κιτς στο ρομπότ του, τον Χερμ, και τούμπαλιν, θα ήταν 2 σούπερ βαρετές ώρες!